MOTO GUZZI: Μια ευκαιρία που παραμένει ανεκμετάλλευτη

Ο αετός του Mandello πετάει χαμηλά

Πρόκειται για μια από τις ιστορικές κατασκευάστριες μοτοσυκλετών της Γηραιάς Ηπείρου, η οποία έχει δημιουργήσει θρυλικά μοντέλα, ενώ –άγνωστο για πολλούς- υπήρξε καινοτόμος και πρωτοπόρος στο μεγαλύτερο μέρος της πορείας της στον χρόνο, έχοντας κατασκευάσει δεκάδες διατάξεις κινητήρων και εφαρμόζοντας μοναδικές μηχανολογικές εφαρμογές. Πώς αξιοποιείται αυτό το ιστορικό κεφάλαιο στις μέρες μας; Κείμενο: Κώστας Γαμβρούλης

Η Moto Guzzi, το 2021 θα συμπληρώσει 100 χρόνια από την ίδρυση της (Μάρτιος 1921). Η ιστορική της διαδρομή χαρακτηρίζεται από ένδοξες αλλά και πολυτάραχες στιγμές.

Αγωνιστικές επιτυχίες σε παγκόσμια πρωταθλήματα, μοτοσυκλέτες που άφησαν εποχή και μνημονεύονται ακόμα και στις μέρες μας, αλλά και πολλοί οικονομικοί κλυδωνισμοί και αλλαγές ιδιοκτησιακών καθεστώτων σημαδεύουν την πολυετή πορεία της εταιρίας.

Η θρυλική ιταλική εταιρεία κατάφερε να μείνει ζωντανή, έστω και σε κατάσταση λήθης, μετά από την ιαπωνική επέλαση που απείλησε με κλείσιμο και αφανισμό τις περισσότερες κατασκευάστριες της Ευρώπης, κατά τις δεκαετίες του ’80 και του ’90.

To 2000, υπό την σκέπη της ανεξάρτητης ακόμα Aprilia, επιχειρείται μια δυναμική επαναφορά, η οποία όμως δεν διήρκησε αρκετά, αφού το 2004 και η εταιρεία του Noale αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα, για να καταλήξει και αυτή μέλος του ομίλου της Piaggio.

H Moto Guzzi αναδιαρθρώνεται ριζικά και η Piaggio αποφασίζει να αξιοποιήσει το ιστορικό όνομα που έχει στα χέρια της, παρουσιάζοντας μια σειρά μοντέλων, που –γιατί να το κρύψουμε;- είχαν ξεκάθαρα ως στόχο τα «R» boxer της BMW.

Με εξαίρεση το Griso, τα Breva, Stelvio και Norge ήταν τα ιταλικά αντίστοιχα των R/R, R/GS και R/RT της BMW.

Σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να τα μειώσουμε υποβιβάζοντάς τα ως αντίγραφα – ήταν πολύ καλές μοτοσυκλέτες, σε ανέλπιστο μάλιστα βαθμό, και ξεχείλιζαν από τον καλώς εννοούμενο χαρακτήρα.

Η Piaggio σταματά την παραγωγή των μοτοσυκλετών αυτών το 2017, αποφασίζοντας να μην κάνει το επόμενο – μεγάλο- εξελικτικό βήμα στον κινητήρα, προσαρμόζοντάς τον στις Euro 4 προδιαγραφές.

Άλλωστε έχει ήδη ξεκινήσει από το 2013 να επενδύει πολλά στην αγορά των ΗΠΑ, με την παρουσίαση της υπερκυβισμένης έκδοσης του California μοντέλου στα 1.380 κ.εκ. και όλων των εκδόσεων που ακολούθησαν πάνω στην βάση αυτή.

Το πιο διαχρονικό και επιτυχημένο μοντέλο σε αυτή την νεότερη ιστορία της Moto Guzzi, είναι το υπέροχο V7, μια μοτοσυκλέτα που από το 2008 που παρουσιάστηκε έχει κυκλοφορήσει σε πολλές εκδόσεις.

Το 2008 μπορεί να μην ήταν εμφανές, αλλά εδώ και λίγα χρόνια η κατηγορία των νεορετρό είναι από τις πιο δημοφιλείς.

Οι κατασκευαστές ανασύρουν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας ξεχασμένα ονόματα και φόρμες, ενώ άλλοι απλά αναπαράγουν το συγκεκριμένο ύφος, χωρίς καν να υπάρχει υπόβαθρο.

Από τους ευρωπαίους κατασκευαστές, η Triumph είναι αυτή που αναμφίβολα εκμεταλλεύεται άριστα τη δημοτικότητα των νεορετρό, ενώ τόσο η BMW, όσο και η Ducati, έχουν δημιουργήσει ξεχωριστές γκάμες, τα R nineT και τα Scrambler αντιστοίχως, ως αποκλειστικές πλατφόρμες για την παρουσίαση νεορετρό εκδόσεων.

Θα περίμενε λοιπόν κανείς και από την Moto Guzzi να δραστηριοποιηθεί στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, εκμεταλλευόμενη τις παρούσες συγκυρίες.

Η ευκαιρία που έχει παρουσιαστεί δεν έχει προηγούμενο, αυτό που για χρόνια αποτελούσε το μειονέκτημα της εταιρείας, δηλαδή η προσκόλληση στο παρελθόν, είναι πλέον στις μέρες μας το πιο δυνατό χαρτί, με την αυθεντικότητα και την περιβόητη “αίσθηση”, να αποτελούν τα βασικά ζητούμενα στην κατηγορία των νεορετρό.

 

Όσο καλό και αν είναι το V7 (ναι, είναι πολύ καλό!) είναι να απορείς που η Moto Guzzi, ή μάλλον η Piaggio, περιορίζεται μόνο στη δημιουργία διαφορετικών εκδόσεων της μοτοσυκλέτας αυτής και δεν εκμεταλλεύεται την τεράστια δυναμική που της προσδίδει η ιστορία της εταιρίας.

Τα V9 Roamer και Bobber, είναι επίσης καλές μοτοσυκλέτες αλλά δεν συνδέονται ιστορικά με την Moto Guzzi, ούτε και αναπαράγουν κάποια φόρμα του παρελθόντος.

Θέλετε ονόματα; Le Mans, Ambassador, GT, Lario, Daytona, Monza, Interceptor και πόσα άλλα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν!

Μαζί με την εξέλιξη μιας μεγαλύτερης σε κυβισμό μονάδας του κινητήρα που τοποθετείται στο V7, θα έφτιαχναν μια πολύ μεγάλη γκάμα νεορετρό μοτοσυκλετών, που μόνο και μόνο ο αετός του Mandello στο ρεζερβουάρ, θα προσέδιδε κύρος και αξία σε αυτά.

Προσοχή, δεν αναφερόμαστε σε μια υπέρβαση που θα απαιτούσε απίστευτη εξέλιξη από πλευράς Moto Guzzi, θα ήταν παράλογο, παραδείγματος χάρη, να είχαμε την απαίτηση για ένα superbike ή streetfigher μοντέλο.

Μιλάμε για νεορετρό, όπου τον κύριο λόγο έχουν η αίσθηση, o χαρακτήρας της μοτοσυκλέτας και η εμφάνιση.

Ο εγκάρσιος αερόψυκτος V2 της Moto Guzzi μαζί με τον άξονα της μετάδοσης, έχει την αίσθηση, τις απαραίτητες επιδόσεις, άπλετο χαρακτήρα και –διάολε- για Ιταλούς μιλάμε, είναι σίγουρο πως θα τα κατάφερναν και με τη σχεδίαση!

Πραγματικά είναι να απορείς…