Ένα 70άρι για τα ’70s
“Προτού κάποιος μάθει κάτι… δεν το γνωρίζει”. Απλό κι αληθινό απόφθεγμα. Έτσι ακριβώς έγινε και με το παπί της Honda τη δεκαετία του ’70 καθώς προσπαθούσε να μπει στις ευρωπαϊκές αγορές. Πριν το μάθει ο κόσμος, κανένας δεν ήξερε τίποτε για αυτό. Άρα η γιαπωνέζικη εταιρία δεν είχε μόνο το καθήκον να διαφημίσει το νέο μοντέλο, αλλά να “εκπαιδεύσει” το κοινό.
Αυτό έγινε και στην περίπτωση της βρετανικής αγοράς όπου τα, άλλοτε θρυλικά, κραταιά εργοστάσια μοτοσυκλετών, εμφάνιζαν σημάδια παρακμής ήδη από τη δεκαετία του ’60.
Το πρώτο μεγάλο πλήγμα για τους Βρετανούς ήταν ο ερχομός του Honda CB 750, του πρώτου πιο διάσημου τετρακύλινδρου παραγωγής, που ήταν έμοιαζε εξωτικό σε σύγκριση με τις κατασκευές των Άγγλων, τις Triumph, BSA, Norton, Matchless, AJS κ.λπ.
Οι βρετανοί bikers κορόιδευαν την Honda λούζοντάς την με διάφορα κοσμητικά επίθετα όπως κάθε τι γιαπωνέζικο. Αυτό ίσχυε σε όλες τις χώρες της Δύσης, όπως συνέβαινε και στην Ελλάδα με τα γιαπωνέζικα προϊόντα να χαρακτηρίζονται “φτηνά”, ψεύτικα, “την Κυριακή χαρά και τη Δευτέρα λύπη”.
Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί τότε, τί θα γινόταν αργότερα; Ελάχιστοι. Μόνοι οι άνθρωποι που είχαν όραμα και γνώριζαν τα επόμενα βήματά τους μπορούσαν να ξέρουν, οι ίδιοι οι Ιάπωνες δηλαδή.
Κατά το μέσον της δεκαετία του ’70 ο χώρος της μοτοσυκλέτας στην Ευρώπη είχε αλωθεί με περίτεχνα χτυπήματα. Μετά το Honda CB 750 είχε ακολουθήσει χορός τετρακύλινδρων μοτοσυκλετών: CB 350, CB 400, CB 500, CB 550 κ.λπ. Έμενε να γίνουν οι ανάλογες κινήσεις και στα πιο οικονομικά δίτροχα.
Μπορεί η Αμερική και η Ασία να γνώριζε τη χρησιμότητα του C 50, αυτό όμως δεν σήμαινε ότι συνέβαινε το ίδιο και στη Μ. Βρετανία και την Ευρώπη. Εκεί ο πολύς κόσμος κυκλοφορούσε με 50άρια μοτοποδήλατα (με ή χωρίς πετάλια) και μικρές μοτοσυκλέτες μέχρι 125 κυβικά, αλλά και Vespa. Όλα με τις ιδιοτροπίες τους και πολλά από αυτά, λιγότερο ή περισσότερο, αναξιόπιστα.
Όταν καταφθάνει φτάνει στην αγορά το δίτροχο “υβρίδιο” της Honda, που δεν είναι ούτε μοτοποδήλατο-ούτε σκούτερ με τετράχρονο κινητήρα, ο κόσμος μπερδεύεται, δεν ξέρει τι ρόλο παίζει, είναι ένα καινούργιο φρούτο και μάλιστα από γιαπωνέζικο δέντρο.
Το διαφημιστικό γραφείο της Honda πιάνει φωτιά. Η αμερικάνικη καμπάνια που στηρίχτηκε πάνω σε ένα σλόγκαν (που αποδείχθηκε εξαιρετικά πετυχημένο) το “You meet the nicest people on a Honda” δεν έλεγε και πολλά στους Βρετανούς.
Αυτοί δεν ήθελαν lifestyle εικόνες όπως οι Αμερικάνοι (δείτε τις εδώ), αλλά ουσία, να πεισθούν δηλαδή ότι θα κάνουν οικονομία, ότι το νέο δίτροχο είναι αξιόπιστο, ότι έχει δίκτυο συνεργατών για να το υποστηρίξουν, ότι πληρώνει λιγότερα τέλη. Όλα αυτά γράφτηκαν πάνω στη μονοσέλιδη διαφήμιση αναλυτικά.
Το σλόγκαν για τη βρετανική αγορά δεν πουλούσε μόνο στυλ, αλλά “λογική και στυλ”. Με αυτόν τον τρόπο έπεσε ένα ακόμα “κάστρο”, αυτή τη φορά στο υπογάστριο της αγοράς, στα μοτοποδήλατα, τα 50άρια και τους μικρούς κυβισμούς.
Η διαφήμιση δεν δείχνει χαλαρούς και άνετους Αμερικάνους με τις κοπέλες τους με τα παιδιά τους να κυκλοφορούν χαλαροί και χαμογελαστοί σε όμορφες πόλεις και τοπία, αλλά ένα μεσήλικα ντυμένο με συντηρητικό κουστούμι να ελέγχει το πορτοφόλι του!
Οι Βρετανοί σύντομα έμαθαν τι σημαίνει παπί, και το αγάπησαν έτσι που διέπρεψε για χρόνια σε διάφορους κυβισμούς. Τώρα, το γιατί τα παπιά δεν μπόρεσαν να κυριαρχήσουν και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές αγορές (πέραν της ελληνικής) είναι μια άλλη ιστορία, που χρειάζεται να αναλυθεί σε άλλο άρθρο, πιθανότατα, με τη βοήθεια ψυχολόγων και κοινωνιολόγων…
