ΙΣΤΟΡΙΑ: Honda Boss Cub 250, Bosscat 400, 1999

Πρωτοτυπίες που μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο

Tα μοντέλα που σας παρουσιάσουμε σήμερα, ανασύρθηκαν από το παρελθόν. Είναι δυο σκονισμένες, ξεχασμένες ιστορίες που αν είχαν πετύχει να γοητεύσουν τον κόσμο, θα είχαν αλλάξει την ιστορία των παπιών. Τα Honda Boss Cub 250, Honda Bosscat 400 έκαναν το ντεμπούτο τους το ’99 στο Τokyo Motor Show, κι από τότε δεν τα ξαναείδε κανείς…

Θα μπορούσαν τα παπιά να έχουν περισσότερα κυβικά; Να ξεκολλήσουν από τα 100,125, 135 κυβικά και να περάσουν σε υψηλότερους κυβισμούς; Προσπάθησε ποτέ κάποιος κατασκευαστής να φτιάξει ένα “μεγάλο παπί”. Ναι, η Honda το 1999…

                                                          Honda BossCat 400, 1999

Λίγους μήνες πριν αλλάξει η χιλιετία – και πριν καταφθάσει φουριόζικο το σωτήριο έτος 2000 – η Honda παρουσίασε στο 33ο Σαλόνι του Τόκυο δύο πειραματικά “παπιά”, τα Honda Boss Cub 250 και Honda BossCat 400 . Υπερφυσικά μεγαλωμένα με body building και στεροειδή. Παχιά, χοντρά και μάλλον άκομψα, με κινητήρες 250 και 400 κυβικών, που βασικά όμως εκτέθηκαν για να διερευνήσουν τις αντιδράσεις του κοινού. Το κοινό τα απέρριψε…

Σαφώς θα θέλαμε παπιά με μεγαλύτερους κινητήρες, από την άλλη όμως μεγαλύτερος κινητήρας σημαίνει και καλύτερες επιδόσεις: υψηλότερη ιπποδύναμη και τελική ταχύτητα. Μετά την τελική ταχύτητα έρχεται το πλαίσιο που θα πρέπει να είναι ενισχυμένο για να δέχεται τις αυξημένες δυνάμεις, στην επιτάχυνση, στην επιβράδυνση, αλλά κυρίως στις στροφές. Κι έτσι οι σωλήνες είναι μεγαλύτερες και το πλαίσιο βαραίνει, ενώ και οι αναρτήσεις είναι πιο “σοβαρές” άρα και πάλι βαρύτερες. Αν γίνουν όλα τα παραπάνω, το δίτροχο που θα έχει δημιουργηθεί θα “θυμίζει παπί”, δεν θα είναι παπί γιατί θα είναι πολύ βαρύ, γιατί για εμάς σήμερα παπί σημαίνει ευελιξία, μικρό βάρος, εύκολη χρήση και κυρίως… χαμηλή τιμή, φθηνή καθημερινή μετακίνηση. Όπως και να έχει, ας γυρίσουμε πίσω στο ’99 και τα Honda Boss Cub και Honda BossCat 250.

Honda Boss Cub 250, 1999

Αν υποθέσουμε ότι το 1999 το ιαπωνικό κοινό είχε πει “ναί” (στα γιαπωνέζικα έτσι;) στα Honda BossCat και Honda Boss Cub 250, τότε δεν ξέρω τι παπιά θα καβαλούσαμε, σε τι κόσμο θα ζούσαμε. Ένα συνονθύλευμα πλαστικών, μετάλλων, κρεμαστού σκελετού, μονοκύλινδρου όρθιου κινητήρα και διαφόρων άλλων ψιλο-custom εξαρτημάτων έφτιαχναν αυτά τα δυο πειραματικά, υβριδικά δίτροχα.

Θεωρητικά ήταν “παπιά” με 250 και 400 κυβικά τα οποία διατηρούσαν τις βασικές αρχές της σχολής των παπιών στο γενικότερο σχεδιασμό τους. Με ποδιά που προστάτευε τα πόδια από αέρα και νερά τα πόδια του αναβάτη (το 250), όπως και το κρεμαστό μοτέρ στο πλαίσιο τύπου «U», για να μπορεί να καβαλάει εύκολα κάποιος περνώντας το πόδι του από την ποδιά και όχι πάνω από τη σέλα.

Η Honda, πρώτη διδάξασα στο θέμα με ένα όχημα (το Super Cub, το παπί), που έμαθε στις μάζες τι θα πει αξιόπιστο και οικονομικό δίτροχο, πάνω στην αλλαγή της χιλιετίας αποφασίζει να ρίξει μερικές πειραματικές βολές στο θέμα μήπως και πετύχει στόχο. Μήπως, δηλαδή, ανοίξει μια ολοκαίνουργια κατηγορία χρηστικών μοτοσυκλετο-παπιών πάνω στις αρχές του παπιού. Ποιος ξέρει – αν το πείραμα είχε πετύχει, μπορεί σήμερα από μεγάλα, maxi scooter 250, 300, 400, 500, 650 και 750 κυβικών, να είχαμε και αντίστοιχα maxi-παπιά με 400-500 και 750 κυβικών! Συνειδητοποιείτε πόσο κοντά φτάσαμε σε κάτι τέτοιο το ’99;

Το Honda Boss Cub 250 ήταν για το “αφεντικό” των παπιών, ο Boss, το καμάρι της Honda, που εμφάνιζε και τις σημαντικότερες ομοιότητες με τα παπιά που γνωρίζουμε. Εδώ τα χρώματα ήταν σοβαρά, «βαριά» και μεταλλικά. Η κατασκευή ήταν πολύ προσεγμένη και άψογα φινιρισμένη, το δίτροχο αυτό μπορεί να προοριζόταν για μετακίνηση, αλλά ήταν παράλληλα και πολυτελές. Το μήκος του έφτανε τα 1.820 mm και φορούσε μονοκύλινδρο, τετράχρονο, αυτόματο κινητήρα 248 κ.εκ. με έναν εκκεντροφόρο. Είχε τέσσερις βαλβίδες και επειδή ήταν υγρόψυκτο υπήρχαν δύο μεγάλες πλαστικές είσοδοι αέρα κάτω από την ποδιά.

«Είναι σχεδιασμένο για να μεταφέρει δύο ενήλικες που αρέσκονται στο σχήμα των παπιών, το βάρος του είναι χαμηλό, διαθέτει αυτόματο κιβώτιο και φέρνει έναν φρέσκο αέρα αντίληψης στη σχεδίαση των δίκυκλων για ξεκούραστες βόλτες το Σαββατοκύριακο» έλεγαν οι άνθρωποι της Honda στο Σαλόνι του Τόκιο το 1999. Η σέλα του Honda Boss Cub 250 ήταν μεγάλη, χωρούσε δύο άτομα κι έτσι μπορούσε να χρησιμοποιείται και τα Σαββατοκύριακα για άνετες βόλτες. Το κιβώτιο ήταν αυτόματο, οι ζάντες του Boss Cub ήταν χυτές, αλουμινένιου κράματος με πέντε «κούφια» μπράτσα, και οι τροχοί 16 ιντσών. Το πιρούνι του ήταν κανονικό, τηλεσκοπικό με πάνω και κάτω πλάκα στήριξης. Το ρεζερβουάρ βρισκόταν μπροστά, όπως και στις μοτοσυκλέτες, μόνο που ήταν χωνευτό, με τάπα αεροπορικού τύπου, και το κοντέρ πάνω στο φανάρι. Τα αμορτισέρ πίσω ήταν δύο και δεν υπήρχε αλυσίδα αλλά ελαστικός ιμάντας για την κίνηση του πίσω τροχού. Δισκόφρενο είχε ο μπροστινός, όπως και ο πίσω τροχός. Και τα δύο φρένα ενεργοποιούνταν από μανέτες πάνω στο τιμόνι, αφήνοντας τα πόδια ελεύθερα.

Honda BossCat 400, με δικύλινδρο σε σειρά 400άρι κινητήρα και δύο εξατμίσεις στην ουρά!

Το Honda Boss Cat 400, η “γάτα-αφέντρα”, ήταν μια πρωτότυπη “μοτοσυκλέτα” όχι μόνο σαν κατασκευή αλλά και σαν όψη. Δύσκολα γινόταν συμπαθητική στο μάτι. Έμοιαζε να το έχει σκάσει από τον “Πόλεμο των Άστρων” της εποχής. Τα ασημένια και χρωμέ κομμάτια ήταν πολλά, αφού η κατασκευή φλερτάριζε μεταξύ custom-τσόπερ και μοτοσυκλέτας, φτιάχνοντας ένα μάλλον δύσπεπτο οπτικά σύνολο. Φορούσε δικύλινδρο κινητήρα 398cc, υγρόψυκτο με δύο εκκεντροφόρους και έβγαζε δύο εξατμίσεις του ψηλά δίπλα στην ουρά! Το σασμάν ήταν αυτόματο χωρίς περεταίρω λεπτομέρειες.

Τα αμορτισέρ ήταν δύο, το πιρούνι ήταν ανάποδο (!), υπήρχαν δύο μεγάλα δισκόφρενα στον μπροστινό τροχό, με δαγκάνες δύο εμβόλων. Το πλαίσιο ήταν κλειστό σωληνωτό, και ο κινητήρας ήταν τοποθετημένος χαμηλά. Αντί για στενά μαρσπιέ υπήρχαν δύο πλατφόρμες για τον οδηγό, κάτι που συνηθίζουμε να βλέπουμε σε μοτοσυκλέτες custom.

Η χρήση του πλαστικού που καλύπτει όλα τα «σωθικά» του πρωτότυπου αυτού οχήματος από την Honda ήταν εκτεταμένη, ενώ μεγάλο δέσποζε και το ψυγείο του οκταβάλβιδου κινητήρα. Σύμφωνα με την Honda, αυτή η κατ’ ευφημισμόν «παπο-μοτοσυκλέτα» ήταν κατασκευασμένη σαν “εύκολη στην οδήγηση”, με τη Honda να την χαρακτηρίζει “Original Street Commuter”.

Και τελικά και το Honda Boss Cat και το Honda Boss Cub 250 ήταν original σαν δίτροχα. Beautiful όμως δεν ήταν. Αν είχαν καθιερωθεί σαν μοντέλα παραγωγής, ίσως ο παπό-κοσμος να ήταν διαφορετικός, και πολλοί από τους παπόβιους σήμερα να κυκλοφορούσαν με διάφορα “παποειδή” 250άρια, 400άρια, 500άρια και βάλε.

Κείμενο: Β.Α.