Η ανατομία ενός Ολλανδικού GP
Ομολογώ ότι και αυτή τη φορά ήμουν πολύ τυχερός, αφού είδα από κοντά έναν από τους πλέον συναρπαστικούς αγώνες του MotoGP των τελευταίων δεκαετιών. Κείμενο, Φωτογραφίες: Νίκος Βιτσιλάκης
Όλα ξεκίνησαν το 2015, όταν είχα την τιμή να προσκληθώ από τη Motul στην πίστα του Assen στην Ολλανδία. Εκεί, παρακολούθησα έναν αγώνα όπου ο Rossi τα είχε σαρώσει όλα, από απόλυτους χρόνους πίστας μέχρι μια θριαμβευτική νίκη στην τελευταία στροφή του αγώνα.
Έκτοτε, πήγα και σε άλλους αγώνες MotoGP και Superbike, πάντα προσκεκλημένος της κορυφαίας γαλλικής φίρμας λιπαντικών, αλλά δεν το κρύβω πως διακαής πόθος μου ήταν να ξαναβρεθώ στην πίστα του Assen.
Μια χαλαρή φιλική κουβέντα με τον Θοδωρή Τσέλιο, τον άνθρωπο δηλαδή που υπογράφει την εταιρική ανάπτυξη της Motul στη χώρα μας, μετέτρεψε σε πραγματικότητα τη συγκεκριμένη επιθυμία.
Να ‘μαι λοιπόν σε μια ηλιόλουστη Ολλανδία να απολαμβάνω τη μοναδική ατμόσφαιρα που δημιουργείται στη συγκεκριμένη πίστα εδώ και σχεδόν 70 χρόνια. Το Αssen βρίσκεται στα ανατολικά της χώρας, κοντά στα σύνορα με τη Γερμανία. Η πίστα που την αποκαλούν “Καθεδρικό της ταχύτητας” είναι η αγαπημένη του Rossi, ο Rossi είναι ο αγαπημένος όλων μας, κι εγώ είχα μέσα μου μια σιγουριά για την εμφάνιση του «γιατρού».
Ο Rossi στο άνοιγμα του γκαζιού, με τον μπροστινό τροχό να “φέγγει”…
Στο μεταξύ οι οπαδοί του, την είχαν στήσει έξω από το motorhome του
Είναι ο πιο πολυνίκης σε αυτήν την πίστα, έχοντας ήδη κερδίσει εκεί 7-8 φορές στη μεγάλη κατηγορία MotoGP, άρα τι να λέμε!
Φτάνοντας στο χώρο φιλοξενίας της Motul, που ήταν η οικοδέσποινά μου όλο το διήμερο, πήγα κατευθείαν στο “μπαλκονάκι” και με χαρά είδα μπροστά μου το τελευταίο εσάκι της πίστας, η μεγάλη ευθεία μέχρι και τη γραμμή τερματισμού, καθώς και την είσοδο των pits, όπου είχα τη δυνατότητα να δω από κοντά τον κάθε αναβάτη, με τους περισσότερους εξ αυτών να ανταποδίδουν τους χαιρετισμούς στον κόσμο.
Tα κορίτσια της Motul σε παράταξη
Κάθε φορά που περνούσε ο Rossi, γινόταν το έλα να δεις. Όλοι περίμεναν τη στιγμή που θα εμφανιζόταν, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα. Ξέρεις καλά ότι ο άνθρωπος είναι σούπερ σταρ, από κοντά όμως συνειδητοποιείς και σου έρχεται ανατριχίλα.
Εμπειρίες ζωής
Για τον αγώνα δεν θα σας μιλήσω, πολλοί τον έχουν δει και την περιγραφή του μπορείτε να τη διαβάσετε αλλού. Το μόνο αγωνιστικό που έχω να πω είναι πως στα χρονομετρημένα οι τρεις πρώτοι είχαν μεταξύ τους διαφορά κάτω από 80 χιλιοστά του δευτερολέπτου και οι πρώτοι 11 βρίσκονταν μέσα στο… μισό δευτερόλεπτο. Κάτι που διαμήνυε πως την επόμενη μέρα σίγουρα θα παρακολουθούσα έναν αγώνα γεμάτο συγκινήσεις.
Όπερ και εγένετο, ήμουν στο μπαλκόνι με άπειρο κόσμο, με το ένα μάτι στο εσάκι πριν την ευθεία και το άλλο στην οθόνη που υπήρχε εκεί, προσπαθώντας στις μύτες των ποδιών μου να ρουφήξω κάθε τι που θα συνέβαινε μπροστά μου.
Χρώματα και… υψηλή φαντασία
Υψηλή τεχνολογία… και χρώματα
Υπήρχε μια χρονοκαθυστέρηση μεταξύ τηλεόρασης και πραγματικού χρόνου, οπότε ανά πάσα στιγμή ήξερα από τις ιαχές του κόσμου αν ο Rossi είχε -ή τον είχαν- προσπεράσει.
Όπου και να πήγαινες μέσα στην πίστα το κίτρινο χρώμα και ο αριθμός 46 κυριαρχούσαν, χωρίς υπερβολή 8 στους 10 θεατές φορούσαν κάποιο διακριτικό του τεράστιου αυτού αναβάτη. Μιλάμε για λατρεία και ειλικρινά δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα συμβεί όταν κάποια στιγμή το πάρει απόφαση και εγκαταλείψει την ενεργό δράση.
Έξω από τις κερκίδες υπήρχαν υπαίθρια μαγαζιά και αυτά που διέθεταν αξεσουάρ του Valentino είχαν μακράν τον περισσότερο κόσμο. Κάτι “φίλοι” με παρέσυραν στην τεράστια φουσκωτή μπουτίκ που έχει ο “γιατρός”, όπου η ουρά για να μπεις κρατούσε περί τα 15 λεπτά. Εκεί υπήρχε και μια Ελληνίδα πωλήτρια και ούτε που το κατάλαβα πως άδειασε το πορτοφόλι μου.
Το “φουσκωτό” μαγαζί που πουλάει είδη του V. Rossi και ξεφουσκώνει πορτοφόλια
Οι γιγαντοοθόνες είχαν απίστευτη ευκρίνεια
Χαλάλι του, έναν τον έχουμε (τον γιατρό). Στο μεταξύ, οι εν λόγω “φίλοι” την είχαν κάνει και περίμεναν απέξω, χαλάλι τους κι αυτωνών, με έκαναν και το διασκέδασα.
Διασκεδαστικές ευρύτερα, βεβαίως, είναι κάθε στιγμές που ξοδεύεις σε τέτοιους χώρους, παρατηρώντας εικόνες μοναδικής αισθητικής. Από τις υπαίθριες ανδρικές τουαλέτες και τους αναψοκοκκινισμένους (από τη ζέστη και τη μπύρα) μεθυσμένους Ολλανδούς, μέχρι καλλίγραμμα μοντέλα και ροκ μπάντες.
Κερκίδες πάντα γεμάτες
Σάββατο πρωί-πρωί συναντήθηκε με τους… 60.000 (!) θεατές και βάλθηκα να τα δω όλα. Ξεκίνησα από τα δεκάδες μαγαζιά που πουλάνε τα απαραίτητα για τις ομάδες και κατέληξα στις μικρές εκθέσεις με μοτοσυκλέτες παραγωγής, αλλά και βελτιωμένες. Πέτυχα τον Δ. Διατσίδη, τον Έλληνα promoter του MotoGP, από τον οποίο έμαθα τα τελευταία νέα.
Από νωρίς στους αγώνες… όλη η οικογένεια
Ακόμα κι από μακριά καταλαβαίνεις πως η κερκίδα είναι γεμάτη οπαδούς του Ρόσσι
Στη συνέχεια περιπλανήθηκα στα paddock των ομάδων, θαύμασα την όλη οργάνωση και ζήλεψα γιατί κάτι τέτοιο στην Ελλάδα θα αργήσω πολύ να το δούμε. Οι κερκίδες πριν το εσάκι και στη μεγάλη ευθεία ήταν σχεδόν γεμάτες από το πρωί του Σαββάτου, παρακολουθώντας ακόμα και τα ελεύθερα δοκιμαστικά των μικρών κατηγοριών. Την Κυριακή έφτασα πολύ πρωί για να αποφύγω το κυκλοφοριακό κομφούζιο.
Γιορτές στις κερκίδες
Το κλίμα ήταν εορταστικό και ο κόσμος σχεδόν διπλάσιος. Όχι, δεν ακούς συνθήματα. Στους αγώνες μοτοσυκλέτας υπάρχουν φανατικοί, αλλά καμία σχέση με τα ομαδικά σπορ.
Βλέπεις ανθρώπους «βαμμένους» στα χρώματα του Rossi, της Honda, της Suzuki, ωστόσο καμία ακρότητα, κανένας φανατισμός. Όλοι έχουν πάει για να περάσουν καλά. Οι πιο τυχεροί απολαμβάνουν μια βόλτα στα paddock και φωτογραφίζονται με τις καλλίγραμμες, σχεδόν απόκοσμα, όμορφες δεσποινίδες που πλαισιώνουν τους αγώνες μοτοσυκλέτας.
Τα παιχνίδια με το φακό δίνουν μια χαριτωμένη νότα
Άλλοι περιμένουν υπομονετικά μπροστά από τις νταλίκες των ομάδων για να δουν από κοντά τους ήρωές τους, υπό τον εκκωφαντικό ήχο των μοτοσυκλετών που είτε γυρίζουν μέσα στην πίστα είτε ζεσταίνονται στα pits, εκεί όπου ελάχιστοι έχουν πρόσβαση.
Οι κερκίδες γεμίζουν, ενώ όπου υπάρχει ελεύθερος χώρος για να βλέπεις κάποιο κομμάτι της πίστας συνωστίζεται κόσμος. Όλοι με μια κάμερα στο χέρι. Αγωνιούν μπροστά σε μεγάλα μόνιτορ για την εξέλιξη του αγώνα και παίρνουν το βλέμμα τους από εκεί μόνον όταν πλησιάζει ο συρφετός των μοτοσυκλετών που τραντάζει την ατμόσφαιρα με το θόρυβό του.
Μαζί με την Motul
Παρέλαβα τη διαπίστευση και μαζί με την εκλεκτή παρέα της Motul μπήκα στην πίστα. Έξω από το υπόγειο τούνελ δεσπόζει η πινακίδα «Welcome to the Cathedral of Speed» ενώ μέσα σε αυτό υπάρχουν τα ονόματα όλων των νικητών της κατηγορίας GP500/MotoGP από το 1949 έως το 2015. Στο VIP lounge της Motul έχεις θέα σε ευθεία και κεντρική κερκίδα, αλλά και στο S πριν από αυτή.
Σε εκείνο το σημείο έχουν γίνει μυθικά προσπεράσματα και πτώσεις. Να θυμίσω την προσπέραση μέσα από την αμμοπαγίδα του Rossi στον Marquez (2015) και την επική μάχη των Αμερικάνων Nicky Hayden και Colin Edwards (2006).
Έλληνας (αριστερά) και Γερμανός (δεξιά) κινούν τα νήματα της Motul και μας καλούν να βλέπουμε τους αγώνες
Έξω από τα γκαράζ των ομάδων επικρατούσε πανικός
Μετά περάσαμε για μια βόλτα στα paddock και εδώ ζητώ συγνώμη από τους φίλους της Formula 1, αλλά τα MotoGP έχουν πιο όμορφα paddock girls. Σε κάποια σημεία των paddock σχηματίζονταν ουρές περιμένοντας τους οδηγούς να βγουν για φωτογραφίες και αυτόγραφα.
Απεχθάνομαι τις αναμονές όμως, απλά βρέθηκα τη σωστή στιγμή στο σωστό σημείο για μια φωτογραφία με τον Crutchlow. Μου αρέσει σαν οδηγός, έχει τσαγανό και είναι πολύ μαχητικός.
Έχοντας ήδη γεμίσει μια φωτογραφική κάρτα μνήμης, κατευθύνθηκα στο γκαράζ της Suzuki, όχι γιατί με ξέρουν και τους ξέρω, αλλά γιατί μου το είχε κανονίσει η Motul.
Είδα από κοντά τους αναβάτες της ομάδας Iannone και Rins, φωτογράφισα τα πάντα και ξεναγήθηκα στο χώρο (και στην τεχνολογία) από μια πανέξυπνη και συμπαθέστατη Γιαπωνέζα. Μου έδειξε την όλη δομή της ομάδας, που κάθεται και τι κάνει ο καθένας, που στέκονται οι μηχανικοί κατά τη διάρκεια του αγώνα και άλλα συναφή ενδιαφέροντα.
Τα ακροβατικά στον αέρα δεν σταματούσαν ποτέ
Και όταν σχεδόν αγκαζέ φτάσαμε μπροστά σε μία μοτοσυκλέτα (για την ιστορία σε αυτή του Rins), μου έκανε μια πλήρη τεχνική ανάλυση, από το πόσα κιλά ζυγίζει κενή (157) μέχρι το τι ακριβώς κάνει κάθε κουμπί στο τιμόνι.
Ότι και να τη ρωτούσα και το ήξερε και απαντούσε, απίστευτη στη δουλειά της και περίεργο για την υψηλόβαθμη θέση που βρίσκεται, σκεφτείτε ότι γενικά στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου οι γυναίκες δεν έχουν τα περιθώρια εξέλιξης που έχουν οι άνδρες στη δουλειά τους.
Και στο γκαράζ της Tech 3
Δίπλα ήταν η έτερη ομάδα που υποστηρίζεται από τη Motul, αυτή της γαλλικής Tech 3 με αναβάτες τους Zarco και Syahrin. Έκπληξη, και εκεί μια γυναίκα, Γαλλίδα και πολύ μικρότερη σε ηλικία αυτή τη φορά, που ναι μεν δεν με άφησε να τραβήξω video (φωτο όσες ήθελα όμως, να τα λέμε αυτά), αλλά από την άλλη μου εξηγούσε επί σχεδόν 15 λεπτά της ώρας από το πως διακρίνουμε αν το λάστιχο είναι soft, medium κλπ, μέχρι πότε χρησιμοποιούν οι αναβάτες δίσκους από ανθρακονήματα, κ.λπ.
Εξαιρετικές οι εμπειρίες που αποκόμισα, απέχουν έτη φωτός από αυτές που βιώνω στην ελληνική πραγματικότητα. Αν και μέσα στην πίεση, όλα τα μέλη των ομάδων επέδειξαν μοναδική ευγένεια, ευχάριστη διάθεση και αρκετή… υπομονή.
Σύλληψη επ΄αυτοφώρω. Πολύ στενή η συνεργασία της εργοστασιακής ομάδας με την Tech3
Ο Syahrin μετα της …συζύγου, αμφότεροι ξεκράνωτοι!
Φύγαμε από τα γκαράζ όλοι μαζί από εκεί, μέλη των δύο ομάδων και οι 4 αναβάτες των MotoGP, προκειμένου να κατευθυνθούμε στο Lounge της Motul. Εκεί είχε κανονιστεί να δοθούν αυτόγραφα, όπου οι κ.κ. Rins, Iannone, Zarco και Syahrin θα υπέγραφαν πάνω σε αφίσες, καπέλα, μπλούζες και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε.
Χαλαρό το κλίμα, είπα μέσα μου, ευκαιρία να πω δύο κουβέντες μαζί τους. Οι Zarco και Iannone επιβεβαίωσαν τη φήμη τους, απόμακρος και αδιάφορος ο πρώτος, εριστικός και αντιπαθέστατος ο δεύτερος. Κάτι είχε συμβεί μεταξύ τους κατά τη διάρκεια του αγώνα, ίσως και στα δοκιμαστικά, με αποτέλεσμα να μεταφέρουν στην ατμόσφαιρα έναν εκνευρισμό.
Και μπορεί ο Γάλλος να ήταν απόμακρος, δικαίωμά του, αλλά η συμπεριφορά του Ιταλού, να υπογράφει δηλαδή τα καπελάκια παιδιών και να τους τα πετάει σε στυλ σαΐτας, σίγουρα δεν τον τιμά. Από την άλλη, ο Rins ήταν πολύ ομιλητικός, ευχάριστος και άμεσος, ενώ ο Syahrin απίστευτα ευγενικός και πολύ χαμηλών τόνων.
Δεν κέρδισε ο Rossi και δημιουργήθηκε… κυκλοφοριακό
Με το πέσιμο της καρό σημαίας στη μεγάλη κατηγορία έπρεπε άμεσα να μεταβώ εκεί που περίμενε το λεωφορείο για να με πάει στο αεροδρόμιο, σχεδόν 300 χιλιόμετρα μακριά.
Το ίδιο όμως έκαναν και σχεδόν 100.000 άνθρωποι ακόμα, κι επειδή δεν βρισκόταν ο Rossi στο βάθρο… “άντε να πάμε μια ώρα αρχύτερα στα σπίτια μας”. Τα πρώτα 2 χιλιόμετρα καλύφθηκαν σε περισσότερο από μία ώρα, εφιάλτης πραγματικός. Κι όμως, κανείς δεν κόρναρε, κανείς δεν έκανε παρανομίες.
Μια χαρά παλικάρι ο Rins, για τον Iannone… μόνο αρνητικά είναι τα σχόλια
Φορτίζει μπαταρίες το ηλεκτρικό MotoGP, από το 2020 κοντά μας!
Και στην άκρη του δρόμου, αλλά και στις γέφυρες που τον διασχίζουν, χιλιάδες Ολλανδοί παρκαρισμένοι με αυτοκίνητα, ποδήλατα, τροχόσπιτα και ότι άλλο μέσο διαθέτουν, είχαν στρώσει τραπεζάκια και καρέκλες απολαμβάνοντας το θέαμα που προσφέραμε όλοι εμείς οι “πακτωμένοι”.
Βλέπετε, δεν συμβαίνουν και πολλά πράγματα στην περιοχή τον υπόλοιπο χρόνο, οπότε να η ευκαιρία να δουν κάτι που ξενίζει. “Πολιτισμός”, με μία λέξη. Ραντεβού του χρόνου, και η Motul να μη με ξανακαλέσει, θα βρω τον τρόπο να ξαναπάω στο Assen..
