Από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 εμφανίζονται τα πρώτα παπιά στην Ελλάδα, κυρίως της Honda και αρχικά αποτελούν το “παράδοξο γιαπωνέζικο σκουτερο-μηχανάκι”, σε μια θάλασσα δίχρονων μοτοποδήλατων και πενηνταριών ευρωπαϊκής προέλευσης. Στη δεκαετία του ’70 η θέση των παπιών ισχυροποιείται, αφού ο κόσμος ξέρει πλέον τι είναι… “είναι παπιά άνθρωπέ μου!”.
Η χαρακτηριστική τους αξιοπιστία και αντοχή στο χρόνο γίνεται το μεγαλύτερό τους πλεονέκτημα, μαζί με την οικονομία καύσιμου, τη στιγμή που τα δίχρονα έχουν επιδόσεις, πίνουν κουβάδες βενζίνης, βγάζουν άκαυστο λάδι από τις εξατμίσεις τους και χαλάνε κάθε λίγο.
Η δεκαετία του ’80 φέρνει τα πάνω-κάτω, τα δίχρονα εξαφανίζονται σταδιακά, κάποια στιγμή γίνονται συλλεκτικά πλέον, τα παπιά παίρνουν το πάνω χέρι και από τα τέλη της δεκαετίας -αρχές του ’90 “καραβιές” φθηνών, μεταχειρισμένων φτάνουν από την Ιαπωνία. Η νέα τάση, που θα καταλήξει σε απόλυτη επικράτηση, έχει ξεκινήσει.
Ποιοι αγοράζουν παπιά; Άνθρωποι που ζητούν γρήγορη και οικονομική καθημερινή μετακίνηση από το σπίτι στη δουλειά. Άνθρωποι που δεν έχουν την οικονομική επιφάνεια για να αγοράσουν μοτοσυκλέτα και το χρησιμοποιούν σε πλήθος χρήσεων και διασκέδαση. Επαγγελματίες για εργασίες courier και delivery, αλλά και για μικρο-μεταφορές αγαθών. Νέοι και νέες, μαθητές και φοιτητές, αρχάριοι μοτοσυκλετιστές, αγρότες που πάνε στο χωράφι, τύποι που θέλουν να κάνουν βόλτες, τολμηροί που ταξιδεύουν, φιλόδοξοι μελλοντικοί αγωνιζόμενοι, αλλά και φανατικοί της κατηγορίας, που δεν μπορούν να φανταστούν τον εαυτό τους πάνω στη σέλα οποιουδήποτε άλλου δίτροχου.
Με λίγα λόγια, αν όχι όλοι, τότε πάρα πολλοί. Όλοι εμείς, αυτοί, κι οι άλλοι που αναγνωρίζουμε την τεράστια αξία του παπιού και την προσφορά του στο καθημερινό και το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Μην ξεχνάτε ότι μιλάμε για το πιο σημαντικό μηχανοκίνητο όχημα (δίτροχο ή τετράτροχο) στην ιστορία του ανθρώπου. Οι πολλές δεκάδες εκατομμύρια πωλήσεις από τη δεκαετία του ’50 μέχρι σήμερα το αποδεικνύουν περίτρανα.
