Γιατί, παιδί μου, γιατί;
Δεν χωράει η παραμικρή αμφιβολία ότι η αισθητική παίζει σημαντικό ρόλο στην απήχηση και την εμπορική επιτυχία μιας μοτοσυκλέτας. Επίσης, έχουν υπάρξει όμορφες μοτοσυκλέτες που, παρότι οι πωλήσεις τους δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν τη μετριότητα, άφησαν ιστορία. Το ίδιο, όμως, ισχύει και για τις άσχημες μοτοσυκλέτες: αφήνουν ιστορία. Στο δεύτερο μέρος του αφιερώματός μας παρουσιάζουμε μερικές ακόμα “ιστορικές”¨αισθητικές αποτυχίες. Κείμενο: Βασίλης Αντζουλάτος
Αντιρρήσεις μπορεί να υπάρχουν για το τι είναι όμορφο και το τι άσχημο και τελικά η απόφαση είναι πολύ προσωπικό θέμα. Γι’ αυτό, λοιπόν, με τα άρθρα της σειράς “Άσχημες μοτοσυκλέτες της ιστορίας” (διαβάστε εδώ το πρώτο άρθρο) υποδεικνύουμε την ασχήμια κάποιων μοντέλων λαμβάνοντας υπόψη την όσο το δυνατόν πιο πλειοψηφική άποψη. Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα έχουμε και ομοφωνία.
Χωρίς καμία διάθεση απαξίωσης των σχεδιαστών ή προσβολής προς τους ανθρώπους που προτίμησαν να αγοράσουν και να ζήσουν με τέτοιες μοτοσυκλέτες, παρουσιάζουμε τρία ακόμα άσχημα μοντέλα της ιστορίας της μοτοσυκλέτας που “δεν βλέπονται”, ενώ από την άλλη – δεν έχει σχέση το ένα με το άλλο θέμα – μπορεί να ήταν πολύ καλές μοτοσυκλέτες.
Suzuki DR 750S Big (από το 1988 έως το 1990)
Το ασχημόπαπο
Όταν το πρωτοείδαμε στα τέλη της δεκαετίας του ’80, δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Η Suzuki είχε και έχει έχει μια “παράδοση” ας πούμε, που γέρνει προς την περίεργη αισθητική των μοτοσυκλετών της, με την εμφάνιση πολλών μοντέλων να ξενίζει το μάτι. Έχοντας μελετήσει πολλές σχεδιαστικές της προτάσεις, έχουμε καταλήξει να πιστεύουμε ότι το κάνει επίτηδες, έτσι ώστε να ξεχωρίζει από τον “σωρό”. Τα τελικά προϊόντα πάντως δεν γοήτευαν το μάτι του παρατηρητή, ούτε του καταναλωτή σε όχι λίγες περιπτώσεις.
Πολύ συχνά, όπως έχετε διαπιστώσει, οι σχεδιαστές μοτοσυκλετών παίρνουν έμπνευση από το ζωικό βασίλειο. Όμως το να σχεδιάζεις μια μοτοσυκλέτα που μοιάζει με πάπια δεν είναι ό,τι πιο έξυπνο θα μπορούσες να σκεφτείς. Ήταν αυτό το ράμφος μπροστά από τον προβολέα που έκανε μεν τη διαφορά, αλλά και τη μεγαλύτερη εντύπωση.
Όσο δε για τον περισσότερο κόσμο της μοτοσυκλέτας (ακόμα και δημοσιογράφους) που επαναλαμβάνουν ότι το DR Big ήταν το πρώτο που παρουσίασε αυτή τη λύση-πρόταση-καινοτομία του πάνω φτερού/ρύγχους, θα αποκαταστήσουμε την αλήθεια λέγοντας ότι τη Suzuki την είχε προλάβει νωρίτερα η Gilera (ένα θέμα για το οποίο θα αφιερώσουμε στο μέλλον ολόκληρο άρθρο).
Το DR 750 εκτός από το ράμφος, είχε και άλλα στοιχεία που το έκαναν να ξεχωρίζει …αρνητικά. Το πλαϊνό καπάκι του ντεπόζιτου ήταν τεράστιο, όπως και τα πλαϊνά πίσω καπάκια, ο προβολέας ξεκολλούσε μόνος του από το φτερό αντιγράφοντας την τεχνική που είχε δει ο κόσμος στην πρώτη Suzuki Katana (!), στη διχρωμία άσπρο-πορτοκαλί που βλέπετε και στη φωτογραφία, όλος ο κινητήρας ήταν κι αυτός βαμμένος πορτοκαλί, όπως και το ψαλίδι! Απίθανα πράγματα. Το 750 έγινε DR 800 S δυο χρόνια μετά την εμφάνισή του και το τελευταίο έφτασε να πουλιέται μέχρι το ’97, με τις πωλήσεις του να συρρικνώνονται διαρκώς.
Buell Ulysses XB-12X (από το 2006 έως το 2010)
Οδύσσεια…
Αυτή τη μοτοσυκλέτα όχι μόνο είχαμε την τύχη να τη δούμε από κοντά, αλλά και να την οδηγήσουμε σε μια σύντομη βόλτα. Και οπτικά και οδηγικά είχε “πολύ ενδιαφέρον” για να το πούμε κομψά. Άκομψα θα τη λέγαμε “απαράδεκτη”.
Δεν εξηγείται αλλιώς: όταν οι Αμερικάνοι της μοτοβιομηχανίας πάνε να κάνουν κάτι έξω από αυτά που γνωρίζουν, φαίνεται ότι δεν μπορούν παρά να υποκύψουν σε εμφανή λάθη. Η ανισορροπία των γραμμών της Buell Ulysses XB-12X πρέπει να ήταν το πιο έντονο στοιχείο της (άσε το όνομα, αφού Ulysses σημαίνει Οδυσσέας).
Φτιαγμένη από έναν πραγματικά ευφυή μηχανικό-σχεδιαστή, τον Eric Buell, χρησιμοποιούσε ένα υπερβολικά άκαμπτο περιμετρικό αλουμινένιο πλαίσιο με θεόρατες δοκούς. Μπροστά στο μέγεθος των δοκών το ντεπόζιτο και η μάσκα εξαφανίζονταν υποδιαστασιολογημένα. Κάτω από το πλαίσιο ξεχώριζε ένας αρχαιοπρεπής (ήταν δεσμευμένος ο Buell με συμβόλαιο) και ακατάλληλος κινητήρας της Harley-Davidson, ο οποίος ήταν αερόψυκτος!
Η XB-12X προσπαθούσε – εκτός του να αντιγράψει δυστυχώς τη “μύτη” του DR 750S Big – να ζευγαρώσει και την αισθητική supermotard πάνω σε μια μοτοσυκλέτα Adventure. Καταστροφή ήταν το τελικό αποτέλεσμα.
Όσο δε για την οδήγησή της 1200, πέρα από την πολύ περίεργη συνολική αίσθηση της μοτοσυκλέτας, ο κινητήρας σερνόταν. Όταν κάποια στιγμή ο δοκιμαστής σήκωσε με λίγη προσπάθεια τον μπροστινό τροχό, και αμέσως μετά προσπάθησε να μειώσει το γκάζι για να ελέγξει τη σούζα, ο ψεκασμός συνέχιζε να στέλνει καύσιμο (!) και ο τροχός να ανεβαίνει προς το καπάκι. Επικίνδυνο και απρόβλεπτο μαζί. Κορυφαίο ήταν το μπροστινό περιμετρικό δισκόφρενο που είχε δύναμη μεν, αλλά έδινε την εντύπωση πως ήθελε να ξεριζώσει το πιρούνι από το λαιμό…
BMW R1200 ST (από το 2005 έως το 2007)
Να σου βγει το μάτι ή το όνομα;
Nα αυτά που λέγαμε παραπάνω. Παρόλο που η BMW R1200 ST ήταν από τις καλύτερες sports touring της εποχής της, με πραγματικά μοτοσυκλετιστικές αξίες να την διατρέχουν σε όλους τους τομείς, η μορφή της… θα μπορούσε να αρέσει μόνο στη μητέρα της. Άντε και τον πατέρα της.
Οι Εγγλέζοι δημοσιογράφοι – γνωστοί για το φλέγμα και τα “αμάσητα” σχόλιά τους – έλεγαν ότι κάτω από το λήμμα “άσχημη” έπρεπε να γράφεται το όνομα της 1200! Δεν ήταν μόνο η σέλα (πολύ άνετη βεβαίως) για αναβάτη και συνεπιβάτη που χτύπαγε πολύ άσχημα στο μάτι, μαζί με τα μεγάλα φωτιστικά σώματα στα πλάγια του φέρινγκ και τους ακαλαίσθητους αεραγωγούς – ήταν κυρίως ο αδιευκρίνιστου σχήματος, τεράστιων διαστάσεων προβολέας τύπου “Κουασιμόδος”, που διέλυε κάθε διάθεση να γίνει η μοτοσυκλέτα έστω και συμπαθητικά-άσχημη.
Ο προβολέας μάλιστα ήταν πόσο μεγάλος που κάλυπτε τη μεγαλύτερη επιφάνεια της ζελατίνας. Ήταν ένα φέρινγκ από μόνος του! Λόγω της κακόγουστης αισθητικής της 1200, ο κόσμος δεν έμαθε ποτέ το πόσο καλή μοτοσυκλέτα ήταν για την εποχή της.
