Η δεκαετία των αλλαγών και των ψευδοεντούρο
Τη δεκαετία του 1990 η μοτοσυκλέτα απενοχοποιείται σταδιακά στην Ελλάδα, και εγκαθίσταται στη συνείδηση του κόσμου στην πραγματική της διάσταση, δηλαδή ως ένα διασκεδαστικό όχημα με πολύ χρήσιμες και πρακτικές προεκτάσεις στην καθημερινή μετακίνηση. Κείμενο: Κώστας Γαμβρούλης
Η αγορά επίσης ωριμάζει, καθώς οι αντιπροσωπείες λειτουργούν πλέον σε πλήρως επαγγελματικές βάσεις, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με τους αναβάτες, οι οποίοι με τη βοήθεια του ειδικού Τύπου, εγκαταλείπουν τη στερεοτυπική εικόνα των παρελθόντων ετών, αρχίζουν να ντύνονται σωστά και να αναζητούν τη βελτίωση των οδηγικών τους ικανοτήτων και την ενημέρωση τους για τις τρέχουσες εξελίξεις και την τεχνολογία στους δύο τροχούς.
Είναι μια δεκαετία άνθησης για τη μοτοσυκλέτα στην Ελλάδα η οποία συνεπικουρείται σε μεγάλο βαθμό και από τη γενικότερη οικονομική ανάπτυξη.
Είναι επίσης η εποχή των On–Off, με τους Έλληνες αναβάτες να συνειδητοποιούν ότι η συγκεκριμένη κατηγορία ταιριάζει γάντι στη χώρα μας. Οι αποστάσεις είναι σχετικά μικρές, η άσφαλτος όχι η καλύτερη του κόσμου, υπάρχει ένα τεράστιο χωμάτινο δίκτυο έτοιμο να εξερευνηθεί και η συντήρηση ενός μεσαίου κυβισμού μοντέλου “παλεύεται” άνετα.
Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που οκτώ από τις δέκα πιο δημοφιλείς μοτοσυκλέτες ανήκουν στην κατηγορία των ψευδοεντούρο!
Αprilia Pegaso 650
Ο ιταλικός Πήγασος
Το πρώτο Aprilia Pegaso παρουσιάστηκε το 1990, φέροντας ένα αερόψυκτο μονοκύλινδρο μοτέρ στα 600 κ.εκ., ενώ το 1994 αποκτά υγρόψυξη και προσθέτει 50 κ.εκ στη χωρητικότητα του κατασκευασμένου, όπως και το πρώτο, από την Rotax, κινητήρα του. Είναι όμως η έκδοση που ακολούθησε μετά, το 1997, αυτή που αγαπήθηκε περισσότερο από τους Έλληνες αναβάτες.
Η σχεδίαση ρευστή και γεμάτη καμπύλες, παραμένει ακόμα και σήμερα επίκαιρη, ενώ οι τουριστικές δυνατότητες είναι αρκετά καλές, χάρη στην ικανοποιητική κάλυψη, την άνετη σέλα για δύο και την χωρίς πολλούς κραδασμούς λειτουργία του μοτέρ.
To Pegaso 650 τα πάει αρκετά καλά στον δρόμο, ενώ εκτός αυτού, προσφέρει ό,τι ακριβώς ζητά ο μέσος αναβάτης, δηλαδή μια διεκπεραιωτική και χωρίς άγχη διάσχιση χωματόδρομων. Η ανταγωνιστική τιμή του και το ιταλικό ταμπεραμέντο του, το κάνουν περιζήτητο και σύντομα οι δρόμοι γεμίζουν με Pegaso, ξεκινώντας μια πολύ καλή εμπορική πορεία, που θα συνεχιστεί και μετά το 2000, με βελτιώσεις και προσθήκη νέων εκδόσεων.
BMW F 650 Funduro
Το δυνατό γερμανικό μονοκύλινδρο
Mια από τις μοτοσυκλέτες που σηματοδοτούν τη νέα εποχή της BMW Motorrad, είναι το F 650 Funduro, που παρουσιάστηκε μαζί με το R 1100 GS, το 1993. Είναι η πρώτη μονοκύλινδρη μοτοσυκλέτα των Βαυαρών μετά από τρεις σχεδόν δεκαετίες και ο στόχος της είναι προφανής: να προσφέρει σε προσιτή τιμή το κυανόλευκο έμβλημα, συνοδευόμενο από “περιπετειώδεις” δυνατότητες.
Το μοντέλο, που φέρει το κάπως εξεζητημένο είναι η αλήθεια όνομα Funduro, συνδυάζοντας τις λέξεις Fun και Enduro, έχει σχεδιαστεί και εξελιχθεί σε συνεργασία με την Aprilia, φέρει τον ίδιο μονοκύλινδρο Rotax με το Pegaso και μάλιστα συναρμολογείται στις γραμμές παραγωγής της εταιρίας από το Νoale.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που τα δύο αυτά μοντέλα ήταν ανταγωνιστικά και ότι αμφότερα σημείωσαν εμπορική επιτυχία στην Ελλάδα, με το BMW να έχει ένα προβάδισμα στις πωλήσεις, κυρίως λόγω του σήματος που έφερε στο ρεζερβουάρ του.
Κατά τα άλλα, και σε αυτή την περίπτωση είχαμε ένα μονοκύλινδρο που ταξίδευε θαυμάσια, συγκριτικά πάντα με τα “σεισμογόνα” από πλευράς κραδασμών και αερόψυκτα “ψηλόφτερα”, ενώ εκπλήρωνε άριστα τον ρόλο του ως πολυχρηστικό δίτροχο, εξυπηρετώντας στην καθημερινή μετακίνηση χωρίς κανένα πρόβλημα. Χώμα; Όπως και το Pegaso… αργά και τουριστικά.
Honda XRV750 Africa Twin
Η βασίλισσα της Αφρικής
Πώς αλλάζουν οι καιροί ε; Τα 750 κ.εκ. θεωρούνταν κάποτε μεγάλος κυβισμός για την κατηγορία, ενώ τώρα πλέον αποτελούν το κάτω άκρο στα μεσαία μοντέλα. Όπως και να έχει, η Africa Twin έγραψε τη δική της ξεχωριστή ιστορία στην Ελλάδα, περισσότερο ως έκδοση 750 κ.εκ., παρά ως 650, και δεν της αποδίδεται τυχαία ο τίτλος της “βασίλισσας”.
H δεκαετία αυτή, η οποία συνέπεσε με την παρουσία της Africa στην αγορά (1989-2003) της ανήκει δικαιωματικά. Ήταν η πιο γρήγορη; Ήταν η πιο στριφτερή; Αυτή που πήγαινε καλύτερα στο χώμα ή αυτή που ταξίδευε πιο άνετα; Όχι. Η Africa Twin 750 είχε απολέσει αρκετή από τη φιλοσοφία Paris-Dakar που είχε προσδώσει το HRC στην πρώτη “Aφρικάνα” των 650 κ.εκ., με αντάλλαγμα το επιβλητικό παρουσιαστικό και τα λούσα, αφού αυτά ζητούσε το αγοραστικό κοινό.
Αλλά ήταν Honda 100%, με κορυφαία ποιότητα κατασκευής και με αυτή τη γνωστή και χιλιοειπωμένη εργονομική μαγεία που χαρακτηρίζει τα μοντέλα του Big–H. Ήταν επίσης ένα σύμβολό status, πολύ πριν τα GS της BMW αποκτήσουν αυτή την ιδιότητα.
Ηonda XL600V Transalp
Ένα δικύλινδρο για όλες τις δουλειές
To Transalp παρά το ότι ξεκίνησε την καριέρα του λίγο πιο νωρίς από τις Africa, θα περίμενε κανείς να ζει στη σκιά των μεγαλύτερων και πιο εντυπωσιακών V2, ομόσταυλων μοντέλων. Μπορεί αυτό να ίσχυε για κάποιους, που εντελώς στρεβλά και λανθασμένα το θεωρούσαν το Africa των φτωχών, ωστόσο η μοτοσυκλέτα είχε πολλά να δώσει, όντας καλύτερα τοποθετημένη στην αγορά.
Για όσους λοιπόν ενδιαφέρονταν για την ουσία και όχι για τις εντυπώσεις, το Transalp μπορούσε με λιγότερα χρήματα να αντεπεξέλθει σε όλα τα On–Off καθήκοντα και τις απαιτήσεις τις δεκαετίας του 1990. Είχε ενδοτικό πλαίσιο, «μαλακές» αναρτήσεις, φρένα που δεν εντυπωσίαζαν και γενικά του έλειπε ένα εξέχον χαρακτηριστικό, το δέλεαρ που θα σαγήνευε τους υποψήφιους αγοραστές.
Το Transalp απλά ήθελε να το ζήσεις για να το εκτιμήσεις, ήταν η δυνατότητα του να τα κάνει όλο εύκολα που σε κέρδιζε. Έστριβε λες και ήταν το πιο απλό πράγμα του κόσμου, πήγαινε σβέλτα στο χώμα σαν λιμουζίνα και υπέμενε αδιαμαρτύρητα τις καθημερινές διαδρομές ρουτίνας. Και όλα αυτά, με ένα γλυκύτατο κινητήρα, ένα “βουτυρένιο” κιβώτιο και μοναδική άνεση. Πανάξια λοιπόν ένα από τα Best Seller της ελληνικής αγοράς και μια διαχρονικά έξυπνη αγορά.
Kawasaki KLE 500
Επιμένοντας στον δικύλινδρο σε σειρά
Όταν οι περισσότεροι κατασκευαστές επένδυαν στους μονοκύλινδρους 600-650 κ.εκ. για την κατηγορία των μεσαίων On–Off, η Kawasaki αποφάσισε να διαφοροποιηθεί.
Το Kawasaki KLE 500 παρουσιάστηκε το 1991, φέροντας έναν δικύλινδρο σε σειρά κινητήρα 500 κ.εκ., με την Kawasaki να ποντάρει κατά παράδοση στην ευτροφία και στην ισχύ ψηλά, σε σχέση με τις ροπάτες πιστονιές των υπολοίπων.
Η μοτοσυκλέτα μπέρδεψε αρχικά δημοσιογράφους και αγοραστικό κοινό, αφού συνδύαζε ετερόκλητα χαρακτηριστικά, όπως στοιχεία δρόμου με 21 ιντσών μπροστινό τροχό, ωστόσο σύντομα βρήκε τη θέση της στην αγορά. Με τη στενή της σιλουέτα, την ασυνήθιστη σχεδίαση και την ικανότητά της να δουλεύει πιο ψηλά από τον μονοκύλινδρο ανταγωνισμό, κατάφερνε να ξεχωρίσει, ειδικά στην άσφαλτο που αποτελούσε και το αγαπημένο της πεδίο.
Καθημερινή μετακίνηση στην πόλη, ταξίδια και στροφιλίκια ήταν αυτά στα οποία τα κατάφερνε αρκετά καλά το KLE 500, απαιτώντας μόνο λίγη δουλειά με τις αναρτήσεις του, που ήταν υπερβολικά μαλακές. Στο χώμα, είχε τα φόντα για να κινηθεί με άνεση, όμως ο ψηλόστροφος κινητήρας απαιτούσε έναν μεγαλύτερο βαθμό προσπάθειας και εγρήγορσης σε σχέση με τον ανταγωνισμό. Το KLE 500 έπαιρνε βέβαια το αίμα του πίσω στις εθνικές, όπου μπορούσε να ταξιδεύει με υψηλές ταχύτητες χωρίς κραδασμούς και χωρίς την αίσθηση ότι πιέζεται το μοτέρ.
Suzuki Bandit 400
Κλασικό, γιαπωνέζικο τετρακοσαράκι
Tην δεκαετία του 1990, η ελληνική αγορά γνωρίζει το φαινόμενο της εισαγωγής μεταχειρισμένων από την Ιαπωνία. “Καραβιές” από μοντέλα, κατά κύριο λόγο στα 400 κ.εκ. φτάνουν στην χώρα μας, αποτελώντας μια προσιτή εναλλακτική για όσους ήθελαν να αποκτήσουν την πρώτη τους μοτοσυκλέτα.
Ανάμεσα τους, ξεχωρίζει ένα, όχι γιατί είναι κατ’ ανάγκη καλύτερο αλλά πολύ απλά, γιατί είναι πολύ όμορφο.
To Bandit 400 της Suzuki, ήταν ένα naked μοντέλο στη λογική της παραδοσιακής ιαπωνικής σχολής, φέροντας έναν τετρακύλινδρο σε σειρά κινητήρα. Το ατσάλινο περιμετρικό πλαίσιο που έμοιαζε με χωροδικτύωμα, το κόκκινο κατά βάση χρώμα του και οι λευκές ζάντες του, προκαλούν έκκριση σιέλου και ίσως άλλων σωματικών υγρών στους νεαρούς με μικρό κομπόδεμα, που είχαν ως επιλογές στην εγχώρια αγορά αδιάφορα commuter, παπιά και αρχαϊκά scooter.
Δεν προκαλεί εντύπωση λοιπόν, που τα Bandit 400 γέμισαν πολύ σύντομα τους δρόμους, αποτελώντας φθηνό και αρκετό για τα δεδομένα της εποχής γκάζι (59 ίπποι). Απλά έπρεπε να το δουλεύεις ψηλά, αλλά δεν νομίζουμε ότι οι αγοραστές του είχαν αντίρρηση στο να το γκαζώνουν!
Suzuki DR 800 Big S
Ένας, μεγάλος κύλινδρος και μια “μύτη”
Η απάντηση της Suzuki στα μεγάλου κυβισμού On–Off με δικύλινδρους κινητήρες, ήταν ένα μονοκύλινδρο, που ακόμα και σήμερα εντυπωσιάζει με την χωρητικότητα του. Οκτακόσια κυβικά εκατοστά (εντάξει, 779 για την ακρίβεια) είχε το DR 800 Big, σε μια προσπάθεια… εναλλακτικού μαξιμαλισμού, με στόχο να κλέψει τις αριθμητικές εντυπώσεις από τα δικύλινδρα 750.
Οι 50 ίπποι μπορεί να μην ήταν πολλοί, αλλά επί της ουσίας η μοτοσυκλέτα τα κατάφερνε πολύ καλά, συνδυάζοντας τα χαρακτηριστικά των μονοκύλινδρων, με τον όγκο των δικύλινδρων. Συγκριτικά με τα τελευταία, το ταξίδι δεν ήταν ακριβώς το φόρτε του, αφού οι εγγενείς περιορισμοί που προέκυπταν από τον τύπο του μοτέρ ήταν ανυπέρβλητοι, αλλά στο χώμα είχε σαφώς το προβάδισμα, με τις ροπάτες πιστονιές από χαμηλά, την ελαφριά αίσθηση και το καλό στήσιμο να του προσδίδουν μεγάλες δυνατότητες.
Επίσης το DR Big, από την προηγούμενη έκδοση του στα 750 κ.εκ., δημιούργησε εμμέσως πλην σαφώς σχεδιαστική σχολή στην κατηγορία, αφού ήταν μια από τις πρώτες μοτοσυκλέτες της αγοράς που έφεραν προτεταμένο ρύγχος στη μάσκα, σε συνδυασμό με χαμηλό φτερό. Πόσοι το έχουν αντιγράψει στις μέρες μας; Όλοι σχεδόν…
Yamaha TDM850
Ο ιδρυτής μιας δυναστείας
H Υamaha είχε διορατικότητα το μακρινό 1991, ώστε να καταλάβει ότι πολλοί αναβάτες μεγάλων On–Off τα χρησιμοποιούσαν κυρίως στην άσφαλτο, ως εναλλακτικές τουριστικές μοτοσυκλέτες.
Κάπως έτσι, πήρε τον κινητήρα του Super Tenere 750, του αύξησε την χωρητικότητα, και τον τοποθέτησε σε ένα μοντέλο που συνδύαζε On–Off θέση οδήγησης, με στήσιμο και χαρακτηριστικά που πλησίαζαν περισσότερο την street φιλοσοφία.
Η αιρετική αυτή κίνηση αποδείχθηκε πολύ επιτυχημένη, με το TDM850 να αναδεικνύεται πολύ σύντομα ως μια δημοφιλής εναλλακτική, ανάμεσα σε μοντέλα που διαλαλούσαν δύσκολες να εκπληρωθούν προοπτικές περιπέτειας σε αμμόλοφους και σε απομακρυσμένες περιοχές του πλανήτη.
Το Yamaha TDM850 δεν ήταν αμιγώς street μοτοσυκλέτα, ούτε είχε αντίστοιχη οδηγική συμπεριφορά, ήταν όμως πιο καλά προσαρμοσμένο σε αυτό το πεδίο απ’ ό,τι τα μεγάλα On–Off της εποχής. Κατάφερε να δημιουργήσει την δική του κατηγορία, η οποία στις μέρες μας απαριθμεί δεκάδες μοντέλα και αποτέλεσε ένα από τα πιο πετυχημένα μοντέλα μεγάλου κυβισμού στην χώρα μας.
Υamaha XT600
Θρύλος δεκαετιών
Τι να γράψεις για το XT; H αντιπροσωπεία της Yamaha χρησιμοποίησε έξυπνες διαφημιστικές καμπάνιες για τους ισχυρούς δεσμούς της μοτοσυκλέτας αυτής με την Ελλάδα και όχι, δεν ήταν σε καμία περίπτωση υπερβολή.
Το XT600, αν και είχε παρουσιαστεί το 1983, γνώρισε την ωριμότητα του ως μοντέλο κατά την δεκαετία του 1990, την περίοδο δηλαδή που αγαπήθηκε όσο λίγες μοτοσυκλέτες στη χώρα μας. Ήταν το μοντέλο που μετουσίωσε το αρχετυπικό ψηλόφτερο σχήμα της «endurο μοτοσυκλέτας μεγάλου κυβισμού»,… κατά Πάνο Σόμπολο, σε κάτι προσιτό και ευκολοδήγητο από όλους.
Μνημειώδης αξιοπιστία, χαμηλό κόστος συντήρησης, αρκετές δυνατότητες στο χώμα αλλά και ικανότητα να διατελέσει τον ρόλο του παπιού στην καθημερινότητα.
Tα XT600, έχουν πατήσει τα λάστιχά τους σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, έχουν γίνει μάρτυρες της μετάβασης μας από μια πιο άγρια αλλά και ρομαντική εποχή, σε μια πιο πολιτικώς ορθή πραγματικότητα και αποτέλεσαν για χρόνια το πιο σίγουρο «ποντάρισμα» στην αγορά μοτοσυκλέτας. Δε χρειάζεται να περάσουν πολλά ακόμα χρόνια για να αποτιμηθεί ιστορικά η συμβολή αυτής της σειράς μοντέλων στην ελληνική μοτοσυκλετιστική πραγματικότητα. Είναι τα πιο δημοφιλή όλων των εποχών!
Yamaha XTZ 660 Tenere
Πολιτισμός και 5 βαλβίδες
Το XTZ 660 Tenere ήταν ο πιο hi–tech εκπρόσωπος της ιαπωνικής σχολής, την περίοδο που η μονοκύλινδρη κατηγορία των On–Off γνώριζε άνθηση. Υγρόψυκτο, με πενταβάλβιδη κεφαλή, 48 ίππους και εμφάνιση «μετά τον καφέ, πάω μια έρημο», απειλούσε τον δικύλινδρο και μεγαλύτερου κυβισμού ανταγωνισμό, με… υφαρπαγή πελατολογίου. Όχι και άδικα.
Το 660 ταξίδευε αρκετά καλά, με τον πολιτισμένο κινητήρα να βγάζει ελάχιστους κραδασμούς και το μεγάλο fairing να προστατεύει επαρκώς, ενώ πήγαινε με αξιώσεις στο χώμα (21 τροχός γάρ…) και χωρούσε άνετα δύο επιβάτες με τις αποσκευές τους. Ήταν βέβαια ακριβούτσικο αλλά αυτό δεν αποτέλεσε εμπόδιο για να σημειώσει καλές πωλήσεις και να αναδειχθεί ως μια από τις δημοφιλέστερες μοτοσυκλέτες των 90s.
Επί της ουσίας, ήταν το εξελικτικό ζενίθ των XT600 Tenere, που αποτελούσαν την «Rally» ας πούμε εκδοχή των βασικών XT μοντέλων. Το 1999 σταματά η παραγωγή τους, για να επανέλθουν το 2008 ως ΧΤ660Ζ Tenere, ενώ στις μέρες μας, η δικύλινδρη έκδοση των 700 κ.εκ. είναι αυτή που συνεχίζει το ιστορικό αυτό όνομα.
