Πέντε λόγοι που τα προτιμούμε
Μια χώρα γεμάτη παπιά. Εκατοντάδες παπιά, χιλιάδες παπιά, εκατοντάδες χιλιάδες παπιά για την ακρίβεια. Οι Έλληνες τα λατρεύουν και τα προτιμούν, κι εμείς εδώ εξηγούμε γιατί; Γράφει: ο Δόκτωρ Ευκάρπιος (He is back!)
Τι είναι αυτό που κάνει τα παπιά τόσο αρεστά στους Έλληνες; Ποια είναι τα πλεονεκτήματα και τα χαρακτηριστικά που έχουν σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα δίτροχα;
Η ιστορία αρχίζει από παλιά, όταν οι παπούδες μας καβαλούσαν δίχρονα ευρωπαϊκά πενηντάρια. Τα δίχρονα ήταν γρήγορα, αλλά είχαν τρία σοβαρά μειονεκτήματα που τους έκαναν να ξεχάσουν το πλεονέκτημα του “γρήγορου”. Ήταν ενοχλητικά θορυβώδη και βρώμιζαν τον τόπο, έκαιγαν πολλή βενζίνη και δεν ήταν ιδιαίτερα αξιόπιστα. Τέσσερα τελικά ήταν τα σοβαρά μειονεκτήματα…
Για να θυμούνται οι παλιοί και να παίρνουν μια ιδέα οι νέοι. Να μια Φλωρέτα!
Ο ευαίσθητος στις ρυθμίσεις δίχρονος κινητήρας σήμαινε ότι τη μια μέρα μπορεί να πετούσε και με μια λάθος ρύθμιση καρμπυρατέρ, ας πούμε, την άλλη μέρα να σέρνεται σαν την σαύρα.
Κάποια στιγμή οι Φλορέτες και τα Ζούνταπ και τα Ζάξ τέλειωσαν γιατί ένα ασχημούτσικο-συμπαθητικούτσικο δίτροχο είχε έρθει από τη χώρα του Ανατέλοντος Ηλίου. Και το ‘φτιαχνε η Honda. Καλό θα ήταν ε; Ήταν τετράχρονο κι ήταν αργό. Άστο καλύτερα…
Όμως το Super Cub της Honda που έρχεται στην Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ήταν τελικά ήσυχο και πολύ-πολύ γερό και κυρίως δεν “έκαιγε”… την τσέπη του ιδιοκτήτη που πλήρωνε τη βενζίνη.
Από κεί ξεκινούν όλα. Σε λίγα χρόνια τα ευρωπαϊκά, δίχρονα πενηντάρια θα είναι θέμα του παρελθόντος και το παπί έχει καθιερωθεί. Στο δρόμο ανακαλύπτουμε κι άλλα πλεονεκτήματα. Πάμε να δούμε λοιπόν γιατί τα προτιμάμε:
Το αριστερό μου χέρι είναι ελεύθερο
Λόγω του ημιαυτόματου σασμάν το αριστερό χέρι μπορεί να τεμπελιάζει.
Μπορεί ο αναβάτης να το βάζει στη μέση του, στην τσέπη, να κρατάει το κεφάλι του, να ξύνεται, να καπνίζει, να κουβαλάει μια σακούλα, το τσαντάκι με τους καφέδες -όπως έχει γίνει μόδα τελευταία – ή το χειρότερο να κρατάει το κινητό και να γράφει μηνύματα εν κινήσει….
Επίσης το αριστερό χέρι δεν έχει να κάνει τίποτε παραπάνω, σε περίπτωση που υπαρξει αντιπαράθεση οδηγού αυτοκινήτου και αναβάτη παπιού στο δρόμο, παρά να χειρονομεί… Εντάξει αγένεια είναι αλλά έτσι γίνεται. Εμείς απλά το αναφέρουμε.
Το παπί δε σου χαλάει το αριστερό παπούτσι
Μιας και το λεβιέ ταχυτήτων είναι “μύτη-φτέρνα” το ανώτερο τμήμα της μύτης του αριστερού παπουτσιού δεν καταστρέφεται όπως στις μοτοσυκλέτες.
Αντιαισθητικό μεν, απόλυτο μοτοσυκλετιστικό σημάδι δε (και respect). Ε, το παπί δεν στο αφήνει το σημάδι.
Η εμφάνισή του είναι συμπαθητική και φιλική
Απίθανη εξυπνάδα από πλευράς κυρίου Χόντα, αφού κανείς δεν φοβάται το παπί, δεν σκιάζεται στην όψη του και όλοι θέλουν να το κάνουν βόλτα, ακόμα και άσχετοι να είναι με τους δυο τροχούς.
“Τι γλυκούλι-θέλω να το κάνω βόλτα”, ένα τέτοια πράγματα. Μεγάλος πόντος να τραβάς το βλέμμα του καταναλωτή και να σε βλέπει με συμπάθεια.
Έχουν μικρό ντεπόζιτο, κι όμως οι ανεφοδιασμοί είναι αραιοί
Αυτό οφείλεται στη μικρή κατανάλωση βενζίνης, κι έτσι μπορεί να έχεις ντεπόζιτο που μέχρι να ανοίξει η μάνικα του βενζινά έχει γεμίσει κιόλας, αλλά γενικά το όδηγάς αργά… και το ξεχνάς.
“Α, ναι να βάλω και καμιά βενζίνη” λες. Κατανάλωση γειά σου. “Με τρία λίτρα πας Θεσσαλονίκη”, που λέει κι ο λαός.
Έχουν ποδιά μπροστά από τα πόδια και σε προστατεύουν
Θεωρητικά ναι, πρακτικά όχι. Παλιά πρόσφεραν τα παπιά προστασία από την ποδιά τους, πριν αρχίσει η ενασχόληση των γρήγορων με τα παπιά.
Γιατί όταν ξεκίνησε καγκουρο-μόδα, η ποδιά αντιμετωπίστηκε σαν αρρώστια που έκοβε χιλιόμετρα τελικής. Στα σκουπίδια λοιπόν, ή στην καλύτερη κομμένη σε βαθμό αστείου.
Αυτά τα πέντε πλεονεκτήματα υπέρ των παπιών είχαμε να πούμε μέχρι στιγμής, αφήστε μας μερικές μέρες να το δουλέψουμε κι άλλο στο μυαλό μας και θα βρούμε κι άλλα, αναμείνατε…
