Μη φοβού, και οδήγα!
Υπάρχουν αναβάτες που φοβούνται λίγο, αναβάτες που φοβούνται πολύ και κάποιοι άλλοι “ενδιάμεσης κατηγορίας” που φοβούνται μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις κατά την καθημερινή τους μετακίνηση πάνω σε δύο τροχούς. Άρα, τι γίνεται εδώ, όλοι φοβόμαστε τελικά; Ναι, ο καθένας όμως για τελείως διαφορετικούς λόγους. Κάνουμε μια προσπάθεια προσέγγισης ενός ανθρώπινου “προβλήματος”, του φόβου, που αποτελεί όμως ταυτόχρονα τον καλύτερο μηχανισμό επιβίωσης. Κείμενο: Βασίλης Αντζουλάτος
Η διαχείριση του φόβου είναι αυτό που μας απασχολεί σε αυτό το άρθρο και η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.
H ηλικία και η εμπειρία πάνω στη σέλα επί σειρά ετών και πολλών χιλιάδων χιλιομέτρων, αρκετές φορές φέρνει μαζί της τον φόβο, τη μεγάλη επιφύλαξη και τελικά την παραίτηση από την οδήγηση.
Οι νεαρές ηλικίες αντιμετωπίζουν συνήθως τον φόβο με θαρραλέα προσέγγιση, νομίζοντας ότι μπορούν να κυριαρχήσουν απέναντι σε οτιδήποτε βρεθεί στο δρόμο τους.
Οι νεότεροι αναβάτες ανεβαίνουν ατρόμητοι πάνω σε μοτοσυκλέτες, σκούτερ, παπιά και πολλές φορές – αν είναι τυχεροί – καταφέρνουν να αντεπεξέλθουν στην απαιτητική και πολύπλοκη αυτή διαδικασία που λέγεται οδήγηση δίτροχου, χωρίς να περάσει καν απ’ το μυαλό τους η ιδέα του φόβου. Ειδικά την πρώτη ή τις πρώτες φορές.
Όμως, από την πρώτη κιόλας βόλτα που θα κάνει κάποιος – κι αν υποθέσουμε ότι από τότε αρχίζει να οδηγεί κάθε μέρα επί χρόνια – μοιραία ο φόβος μοιάζει να συσσωρεύεται ολοένα και περισσότερο.
Είναι τα όσα βλέπει να συμβαίνουν γύρω του καθημερινά, όπως και οι ατυχίες που θα συναντήσει στη δίτροχη καριέρα του, άλλες λιγότερο κι άλλες περισσότερο επώδυνες που αθροίζονται και αποτελούν έναν υπολογίσιμο παράγοντα.
Μεγάλη σημασία έχει λοιπόν η πρώτη βόλτα, η πρώτη εμπειρία. Υπάρχουν περιπτώσεις ατόμων που δοκίμασαν μια και μόνο φορά να ανέβουν πάνω σε δίτροχο, και η εμπειρία τους ήταν τόσο τραυματική, που έκτοτε δεν θέλησαν ποτέ να επαναλάβουν τη διαδικασία. Γι’ αυτό και λέμε ότι η πρώτη φορά είναι πολύ σημαντική, ώστε ο ενδιαφερόμενος να μην “πάρει από φόβο” τα δίτροχα.
Η άγνοια του τί σημαίνει οδήγηση μοτοσυκλέτας – που είναι μια πολύ ελκυστική δραστηριότητα – μπορεί να μετατραπεί άμεσα και ξαφνικά σε ανυπέρβλητο φόβο και να “απαγορεύσει” ψυχολογικά σε αυτόν ή αυτήν που δοκιμάζει να ξανακαβαλήσει δίτροχο.
Τι συμβαίνει συνήθως; Το “θύμα”, σίγουρο ότι “απλά ανοίγεις το γκάζι και πας”, ανοίγει το γκάζι, η μοτοσυκλέτα ξεκινάει γρηγορότερα απ’ ό,τι υπολόγιζε, τρομάζει, το βλέμμα του παγώνει σε κάποιο σημείο του δρόμου… στο οποίο σημείο πηγαίνει και χτυπά, με το γκάζι κολλημένο. Ναι, το έχουμε ακούσει και δει ουκ ολίγες φορές.
Επίσης, κάποιοι, παρότι νιώθουν φόβο, κινούνται προς την απόκτηση μιας μοτοσυκλέτας πιστεύοντας ότι στο πέρασμα του χρόνου θα μπορέσουν να τον κατανικήσουν, με τα αποτελέσματα πολλές φορές να μην είναι καθόλου τα αναμενόμενα, αφού ο παλιός καλός τους “φίλος”, ο φόβος, αναδύεται, υποσυνείδητα αρχικά και φανερά στο τέλος, ακμαίος όπως και στο παρελθόν.
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να αντιμετωπίσει κάποιος τις φοβίες του, κι ένας από τους πιο αποτελεσματικούς είναι η εξάσκηση και η επανάληψη. Άδειοι δρόμοι ή χώροι, χωρίς αυτοκίνητα και χωρίς πολλά ερεθίσματα που αποσπούν την προσοχή του αναβάτη είναι ιδανικοί για αυτή τη δουλειά.
Αν ο χώρος προπόνησης είναι ασφαλής και οι εξωτερικοί κίνδυνοι είναι όσο το δυνατόν λιγότεροι, ο αναβάτης/αναβάτρια μπορεί να καλύπτει αργά και μεθοδικά, βήμα-βήμα, όλους τους τομείς που τον κάνουν να φοβάται ή να διστάζει να εκτελέσει πάνω στη μοτοσυκλέτα του.
Αν για παράδειγμα προσδιορίσει ότι δεν αισθάνεται καλά κατά το φρενάρισμα, μπορεί να εξασκείται σε αυτό, χωρίς βιασύνη και υπερβολές.
Μπορεί να κινείται τόσο αργά όσο του ορίζει ο ίδιος του ο εαυτός, έτσι ώστε να αισθάνεται διαρκώς βολικά και όχι δυσάρεστα και να προπονείται στο φρενάρισμα. Μ’ αυτό τον τρόπο μπορεί να καταπολεμήσει σταδιακά τις φοβίες του και να αρχίζει να χαίρεται την οδήγηση.
Παράλληλα, η ικανοποίηση από την προσωπική αυτή επίτευξη βοηθάει στο να ξεπεραστούν εμπόδια και σε άλλα προβλήματα της ζωής, που είναι πολύ πιο σοβαρά από μια βόλτα πάνω σε δύο τροχούς. Αυτοπεποίθηση και αυτοσεβασμός είναι οι λέξεις κλειδιά σε αυτή την περίπτωση.
Μέσω της συστηματικής εξάσκησης που λέμε παραπάνω, όπως και μέσα από τη μελέτη των συγκεκριμένων αντικειμένων – ή τη μαθητεία κάτω από την επίβλεψη κάποιου ικανού αναβάτη/δάσκαλου – υπάρχει σαφώς μεγαλύτερη πιθανότητα να μάθει κάποιος να οδηγεί σωστά και με ασφάλεια. Επίσης όπως είναι γνωστό, δεκάδες εκπαιδευτικά βίντεο κυκλοφορούν στο YouTube που μπορούν (όχι όλα, πρέπει να υπάρχει φιλτράρισμα) να βοηθήσουν αρχάριους αναβάτες/αναβάτριες.
Μέσα στη διαδικασία μάθησης είναι επίσης πολύ καλό να μπορέσεις να ανακαλύψεις ποια είναι αυτά τα σημεία ή οι καταστάσεις που σε κάνουν να φοβάσαι, προσπαθώντας να προσδιορίσεις την πηγή του προβλήματος, είτε πρόκειται για απολύτως λογικό φόβο, είτε για κάτι “παράλογο”.
Για παράδειγμα, είναι λογικό να φοβάσαι την διάνυση μιας στροφής με ταχύτητα με τη μοτοσυκλέτα υπό κλίση, και είναι “παράλογο”, ενώ είσαι εξαιρετικός/η στην οδήγηση μέσα στην πόλη, να φοβάσαι να βγεις στον αυτοκινητόδρομο.
Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είναι πολύ λογικό να φοβάται κάποιος/α την οδήγηση πάνω σε δυο τροχούς, μιας και είναι μια δραστηριότητα συνυφασμένη με το ρίσκο, μικρότερο ή μεγαλύτερο και σίγουρα δεν είναι μια εύκολα διαχειρίσιμη, απλή υπόθεση. Αντιμετωπίστε την με τη σοβαρότητα που της αρμόζει, όχι ελαφρά.
Άρα όταν προσδιορίσουμε και εκλογικεύσουμε τους φόβους μας, τότε ξεκινάμε να δουλεύουμε πάνω σε αυτούς και παίρνουμε όλα τα κατάλληλα μέτρα για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε στο δρόμο: εκπαίδευση, εξάσκηση, ξύπνιο-κοφτερό μυαλό και προσοχή, κι όλα αυτά με στόχο να κάνουμε την οδήγησή μας ασφαλή, αποτελεσματική και διασκεδαστική.
Αυτός είναι ο στόχος μας, μην το ξεχνάμε ποτέ, στο κάτω-κάτω της γραφής να περνάμε καλά και να απολαμβάνουμε κάθε στιγμή πάνω στη σέλα της μοτοσυκλέτας μας.
Κι αυτό δεν έρχεται μόνο του, αλλά απαιτεί μπόλικη δουλειά.
