Σκληροτράχηλη ράτσα οι μοτοσυκλετιστές
Ένα ταξίδι στο χρόνο φέρνει στην επιφάνεια μια μοτοσυκλετιστική περιπέτεια που διαδραματίστηκε επί ευρωπαϊκού και αφρικανικού εδάφους πριν σχεδόν 100 χρόνια! Κείμενο: Νίκος Βιτσιλάκης
Η επιστροφή της Husqvarna στις μοτοσυκλέτες δρόμου ήταν και η αφορμή για το γραφείο τύπου της πάλαι ποτέ Σουηδικής φίρμας να ανατρέξει σε παλιά φωτογραφικά αρχεία. Και ως γνωστόν, όσο ψάχνεις τόσο βρίσκεις! Και αυτό που βρήκαμε εμείς είναι ένα ταξίδι που λίγοι θα τολμούσαν εκείνη την εποχή. Ο Einar Söderén ήταν ένας υπολοχαγός του Σουηδικού στρατού, που το 1925 αποφάσισε να βάλει αρκετή περιπέτεια στη ζωή του.
Ο Einar Söderén με τη Husqvarna του στη Μαδρίτη
Οδηγώντας μια Husqvarna 170, με κινητήρα V-2 κυβισμού 550cc και μόλις 12 ίππων ξεκίνησε από την πατρίδα του με προορισμό τη Β. Αφρική για ένα ταξίδι πραγματικό τόλμημα (για την εποχή) μήκους 14.000 χιλιομέτρων!
Η μοτοσυκλέτα προετοιμάστηκε “κατάλληλα”, δεχόμενη πάνω της δύο δερμάτινες τσάντες και ένα κάνιστρο με εξτρά καύσιμο. Η μία τσάντα ήταν γεμάτη με ανταλλακτικά, ενώ η δεύτερη περιείχε ένα κοστούμι (!), επιπλέον παπούτσια, τέσσερις κάλτσες, έξι πουκάμισα, δύο ζευγάρια εσώρουχα, δύο καπέλα και μια φωτογραφική μηχανή.
Καθώς έκανε το ταξίδι μόνος του, είχε μόνιμα πάνω του και ένα πιστόλι Browning. Ξεκινώντας τέλη Μαρτίου και αφού ταξίδεψε τα πρώτα 600 χιλιόμετρα μέσα στη Σουηδία, ο Einar διέσχισε τη Δανία χωρίς να αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα πέραν της προσεκτικής οδήγησης πάνω σε χιονισμένους δρόμους.
Διασχίζοντας την κεντρική Ευρώπη
Στη Γερμανία βρήκε σκληρούς δρόμους με πολλές πέτρες και αφού πέρασε την Κολωνία διέσχισε το Βέλγιο και -χωρίς να το θέλει- βρέθηκε στο Λουξεμβούργο.
Προφανώς η σήμανση των δρόμων δεν ήταν και η καλύτερη εκείνη την εποχή, ευτυχώς όμως για τον οδοιπόρο που αυτό ήταν και το μοναδικό κατευθυντήριο λάθος που έκανε στο μακρύ του διάβα. Στη Γαλλία οι περισσότεροι δρόμοι ήταν κακοποιημένοι μετά τον πόλεμο, αναγκάζοντας τον Einar να ταξιδεύει με χαμηλές ταχύτητες μέχρι το Παρίσι.
Όταν έφτασε εκεί, οι Γάλλοι τον σταματούσαν και τον ρωτούσαν για τη μοτοσυκλέτα του, προφανώς γιατί η Husqvarna σαν εμπορικό σήμα δεν υπήρχε εκεί. Τις απορίες των Γάλλων συνέχισε να τις αντιμετωπίζει μέχρι να διασχίσει όλη τη χώρα και να φτάσει στο Biarritz, πάνω στον Ατλαντικό και στα σύνορα με την Ισπανία (τη χώρα των Βάσκων καλύτερα).
Husqvarna 170, με κινητήρα V-2 και 550cc
Δεν πέρασε από εκεί τα σύνορα, καθώς προτίμησε να διασχίσει τα Πυρηναία, όπου οι δρόμοι και πάλι ήταν σκληροί για τη Husqvarna του. “Αλλά το μηχάνημα μου δεν κουράστηκε, αν και έπρεπε να αλλάξω τα ελατήρια της μπροστινής ανάρτησης καθόσον είχαν σχεδόν διαλυθεί” δήλωνε αργότερα ο Söderén, που αναγκάστηκε να διακόψει το ταξίδι του μέχρι να γίνει η επισκευή.
Η συνέχεια τον έφερε στη Μαδρίτη, όπου “Πήγα να δω ταυρομαχίες, αλλά δεν εντυπωσιάστηκα όταν έβλεπα να σφάζουν τα ζωντανά” και το ταξίδι συνεχίστηκε χωρίς άλλα απρόοπτα. Οι καιρικές συνθήκες άρχισαν να γίνονται καλύτερες και ο υπολοχαγός μέσω Σεβίλλης κατέληξε στο Γιβραλτάρ. Εκεί και λίγο πριν μπει στην Αφρική φρόντισε να προμηθευτεί με ένα ακόμα κάνιστρο για να μπορεί να αντιμετωπίσει την έλλειψη πρατηρίων βενζίνης.
Το πέρασμα στην Αφρική
Ένα βρετανικό σκάφος τον μετέφερε απέναντι και η πρώτη διανυκτέρευση επί αφρικανικού εδάφους έγινε στην Καζαμπλάνκα (Μαρόκο). “Ήταν ένα ακριβό ταξίδι”, δήλωσε ο οδοιπόρος Σουηδός, καθόσον εκεί προέβη αφενός σε μια γενική επισκευή κινητήρα, αντικαθιστώντας τα έμβολά του και αφετέρου στην αγορά υφασμάτινων ρούχων και ενός μεγάλου καπέλου που θα τον προστάτευε από τον ήλιο.
Τα δερμάτινα ρούχα του τα κράτησε βέβαια, καθόσον αμέσως μετά έπρεπε να διασχίσει 300 σκληρά χιλιόμετρα μέχρι το Μαρακές και στα χιονισμένα βουνά του όρους Άτλας. Το διάρκειας 42 ημερών Ραμαζάνι δεν τον εντυπωσίασε ιδιαίτερα, καθώς του δημιούργησε διάφορα προβλήματα προμηθειών, οπότε αποφάσισε να επιστρέψει στην Καζαμπλάνκα.
Τα πρατήρια καυσίμων ήταν λιγοστά και έπρεπε να οδηγεί αργά προκειμένου να έχει μεγαλύτερη αυτονομία, όμως ο Einar δεν πτοήθηκε από το γεγονός και -απεναντίας- το εκμεταλλεύτηκε θαυμάζοντας τις εναλλαγές του τοπίου.
Πέρασμα από την Αίγυπτο
Διασχίζοντας στη συνέχεια Αλγερία και Τυνησία εντυπωσιάστηκε από τις πόλεις που συνάντησε, καθόσον είχαν εκσυγχρονιστεί σε βαθμό που δεν το περίμενε.
Ειδικά στην Αλγερία, όπου δρόμοι, φαγητό και ξενοδοχεία ήταν απλά εξαιρετικά! Όλα καλά κι ωραία μέχρι τη Λιβύη, όπου η όλη πολιτική κατάσταση δεν του επέτρεπε την είσοδο στη χώρα.
Στην Τύνιδα αποφάσισε να πάρει το πλοίο και να βγει στη Civitavecchia στα περίχωρα της Ρώμης. Από εκεί πορεύτηκε προς τη Νάπολη, προκειμένου να μπει σε πλοίο που θα τον έβγαζε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Στο ιταλικό λιμάνι όμως, είχε το πρώτο άσχημο περιστατικό του ταξιδιού του. Μια απόπειρα ληστείας ήταν αυτό, αλλά στην προκειμένη περίπτωση “μίλησε” το όπλο που κουβαλούσε μαζί του και έτσι γρήγορα “ξεμπέρδεψε”!
Πίσω στην Αφρική
Στην Αλεξάνδρεια ο Einar παρέμεινε για λίγες μέρες, εκτιμώντας κατά βάση τη φιλοξενία των κατοίκων της και μαθαίνοντας τα πάντα για την ιστορία της. Όμως ο μεγάλος στόχος, δηλαδή ο τελικός προορισμός του οδοιπορικού, ήταν το Κάϊρο και ο Einar ξεκίνησε με λαχτάρα για την ιστορική αυτή πόλη.
Άνθρωπος και μοτοσυκλέτα ταλαιπωρήθηκαν αφάνταστα στην πορεία τους, οι χωματόδρομοι ήταν χείριστης ποιότητας και οι συχνές βροχές τους μετέτρεπαν σε μικρές λίμνες. Όμως η λάσπη ήταν αυτή που δημιουργούσε τα προβλήματα, δεν φαινόταν κάτω από τα νερά και συχνά πυκνά αποδεικνυόταν πραγματική παγίδα. Δύο και κάτι μέρες χρειάστηκαν για να καλυφθεί η απόσταση, με τον καιρό να καλυτερεύει και τις βροχές να σταματούν.
Η πρώτη μέρα ξοδεύτηκε σε επισκέψεις ιστορικών μνημείων, η δεύτερη σε μια διαδρομή νότια κατά μήκος του Νείλου. Μια τροφική δηλητηρίαση όμως τον οδήγησε στο νοσοκομείο, που στην ουσία ήταν ένα γερμανικό στρατόπεδο με γιατρό. Ευτυχώς κατάφεραν να προλάβουν το κακό και να του σώσουν τη ζωή, με τον Einar να παραμένει κλινήρης για αρκετές μέρες.
Η ιδέα της επίσκεψης του Νείλου εγκαταλείφθηκε και αντικαταστάθηκε από μια μια αντίστοιχη στο κανάλι του Σουέζ. Σε μια τοπική εφημερίδα, όπου έδωσε συνέντευξη για το πρωτοποριακό του τόλμημα, ο Einar δήλωσε πως “Ήταν ωραίο που γνώρισα περίφημα αξιοθέατα σε αυτή την απέραντη χώρα, όσο οδηγούσα έβλεπα υπέροχα τοπία με όμορφες πόλεις που βρίσκονταν σε λόφους και που έμοιαζαν με φωλιές πουλιών”.
Μια Husqvarna το 1925 στην Αφρική
Ήταν πλέον Ιούνιος, δυόμισι μήνες περίπου μετά την αναχώρησή του από τη Σουηδία και η αιγυπτιακή ζέστη ήταν συντριπτική, κάνοντας την κυκλοφορία τις μεσημβρινές ώρες ανέφικτη.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, σε έναν έλεγχο της αστυνομίας του δημιούργησαν πολλά προβλήματα όσον αφορά στην εγκυρότητα των εγγράφων που έφερε μαζί του. Όταν δε τον έψαξαν και βρήκαν πάνω του το πιστόλι, η κατάσταση χειροτέρεψε καθόσον τον συνέλαβαν. Το πρόβλημα λύθηκε με τη μεσολάβηση του τοπικού αντιπροσώπου της Husqvarna και έτσι ο Einar αφέθηκε ελεύθερος να συνεχίσει το ταξίδι της επιστροφής του στη μακρινή Σουηδία, το οποίο θα περνούσε και μέσα από τα εδάφη της Παλαιστίνης.
Το πέρασμα στη Μέση Ανατολή
Τα προβλήματα επί ασιατικής γης ξεκίνησαν πολύ νωρίς, καθώς οι 28άρηδες τροχοί της Husqvarna κολλούσαν στην έρημο του Σινά ταλαιπωρώντας και καθυστερώντας τον παράτολμο υπολοχαγό. Και σαν να μην έφτανε αυτό, τέσσερις άγνωστοι εμφανίστηκαν από το πουθενά και καλά για να τον βοηθήσουν.
Όταν κατάλαβαν ότι ο Söderén είχε χρήματα, η κατάσταση έγινε σοβαρή. Οι άγνωστοι μετατράπηκαν σε ληστές, πλην όμως και πάλι το πιστόλι του Σουηδού “καθάρισε” την κατάσταση κάνοντας τους επίδοξους κακοποιούς να το βάλουν στα πόδια. Για να συνεχίσει το διάβα του αναγκάστηκε να πάρει το τρένο, κάτι που δεν του άρεσε και που τον έκανε να δηλώσει πως “Ήταν η μόνη φορά που απάτησα τη μοτοσυκλέτα μου!”.
Η Ιερουσαλήμ ήταν η τελευταία στάση του Söderén πριν χαράξει πορεία επιστροφής προς τα βόρεια. “Ήμουν αδύναμος μετά τη δηλητηρίαση και κατευθύνθηκα προς την Ευρώπη. Στο δρόμο μου προς το Port Said έπεσα σε μια απότομη τάφρο, αλλά η σκληροτράχηλη Husqvarna μου δεν με πρόδωσε ούτε αυτή τη φορά” ήταν οι τελευταίες του δηλώσεις πριν εγκαταλείψει την Ασία.
Επιστροφή στην Ευρώπη
Στο Port Said, που βρίσκεται στα ΒΑ της Αιγύπτου, ο Söderén επιβιβάστηκε σε πλοίο με προορισμό τη Γένοβα. Φτάνοντας εκεί η τύχη του επιφύλασσε ένα τροχαίο ατύχημα, το οποίο προξενήθηκε από κινούμενο στο αντίθετο ρεύμα… προφανώς από Ιταλό οδηγό αυτοκινήτου. Η ζημιά στη Husqvarna δεν ήταν μεγάλη, απλά καθυστέρησε το όλο οδοιπορικό καθώς τα ανταλλακτικά θα ερχόντουσαν από την Ελβετία (ούτε στην Ιταλία υπήρχε αντιπρόσωπος!).
Πέρασμα από τη Νάπολη της Ιταλίας
Από εκεί και πέρα, έχοντας αισίως φτάσει αρχές Αυγούστου, οι καιρικές συνθήκες ήταν ιδανικές μέχρι το Παρίσι, όπου ο Einar φρόντισε να ξοδέψει μερικές χαλαρές -πλέον- μέρες χαζεύοντας (όπως δήλωσε ο ίδιος) τα μνημεία και τις ομορφιές της πόλης του φωτός. Μετά από αυτό, ο Söderén πήρε το θαλάσσιο δρόμο από το Ρότερνταμ στο Μάλμο.
Τα τελευταία 600 χιλιόμετρα στα μέσα Αυγούστου δεν δημιούργησαν προβλήματα και έτσι, ολοκληρώνοντας τα 14.000 χιλιόμετρα μετά από πέντε και κάτι μήνες, ο Einar Söderén επέστρεψε στη Στοκχόλμη στις 22/8/1925 με πολλές αναμνήσεις και ακόμα περισσότερες εμπειρίες. Επικά πράγματα…
