Έφυγε ο “βασιλιάς” του Μοτοκρός
Ένας από τους πιο χαρισματικούς και ταλαντούχους αναβάτες του MX, δεν είναι πια κοντά μας. Ο Joël Robert άφησε την τελευταία του πνοή την Τετάρτη 13/01/2021, έχοντας δικαιωματικά εισέλθει στο πάνθεον των θρύλων για τον κόσμο της μοτοσυκλέτας.
Γεννήθηκε στις 26 Νοεμβρίου του 1943, στην πόλη Chatelet του Βελγίου και τα πρώτα του βιώματα με τη μοτοσυκλέτα ήρθαν από την πλευρά του πατέρα του, ο οποίος συμμετείχε σε αγώνες ταχύτητας και speedway, ενώ ήταν και ένας από τους πρωτεργάτες στην οργάνωση αγώνων μοτοκρός στην Ευρώπη.
O Joël Robert απόκτησε την πρώτη του μοτοσυκλέτα σε ηλικία επτά ετών και αμέσως φάνηκε το έμφυτο ταλέντο του και η ανταγωνιστικότητά του. Όντας επαναστατικός και αντιδραστικός από τη φύση του, ο Robert δύσκολα ακολουθούσε τις υποδείξεις και τις παραινέσεις των μεγαλύτερων και ακόμη πιο δύσκολα συμβιβαζόταν με τους κανόνες και τις νόρμες.
Γι’ αυτούς τους λόγους η αγωνιστική του δράση ξεκίνησε αργότερα, τo 1960 και στα 17 του χρόνια, αφού πρώτα είχε εγκαταλείψει ή μάλλον καλύτερα δραπετεύσει από το οικοτροφείο στο οποίο είχε εισαχθεί από τον πατέρα του, που δεν ανεχόταν τον ατίθασο χαρακτήρα του.
Το ξεκίνημα στους αγώνες δεν ήταν εύκολο για τον Robert. Όντας ευτραφής ως έφηβος, αντιμετώπιζε πρόβλημα με την ισχύ των μοτοσυκλετών της κατηγορίας Junior στην οποία συμμετείχε και δεν κατάφερε να πετύχει κάτι αξιοσημείωτο.
Ωστόσο το 1962, ένας αντιπρόσωπος της τσεχοσλοβάκικης εταιρίας CZ στο Βέλγιο αντιλήφθηκε τις ικανότητές του και επένδυσε σε αυτόν, προσφέροντάς του τη δυνατότητα συμμετοχής και σε αγώνες του εξωτερικού.
Δύο χρόνια αργότερα, το 1964, ο Robert απολάμβανε της επίσημης υποστήριξης της CZ, που την εποχή εκείνη βέβαια, ως υποστήριξη λογιζόταν απλά η παραχώρηση μιας μοτοσυκλέτας και εξοπλισμού.
Ο Robert ξεκινά μια νομαδική ζωή, όπου με ένα αυτοκίνητο και την MX μοτοσυκλέτα του σε τρέιλερ, ταξίδευε στην Ευρώπη κυνηγώντας τους αγώνες. Την ίδια μόλις χρονιά, καταφέρνει να στεφθεί Παγκόσμιος Πρωταθλητής στην κατηγορία των 250 cc! Ήταν μόλις 21 ετών, κι έτσι κατέκτησε τον τίτλο του νεαρότερου πρωταθλητή στην ιστορία του αθλήματος.
H ζωή του στους αγώνες, βέβαια, δεν είχε καμία σχέση με αυτή των σύγχρονων υπεραθλητών, που ακολουθούν ένα αυστηρότατο πρόγραμμα προπονήσεων κι ένα συγκεκριμένο πρωτόκολλο δημοσιών σχέσεων.
Η εμβληματική σούζα με γκάζι του Joel Robert ήδη από τη δεκαετία του 1960
O Robert ήταν το αντίστοιχο ενός περιοδεύοντος ρόκσταρ (παλιάς κοπής) με καταχρήσεις σε αλκοόλ, τσιγάρα και ατελείωτα πάρτι. Μια χαρακτηριστική ιστορία, θέλει τον Robert να κερδίζει τρεις αγώνες μέσα σε μια εβδομάδα και να παρτάρει χωρίς αύριο στο διάστημα μεταξύ αυτών!
Μετά τον πρώτο τίτλο του 1964 και παρά τους συνεχείς τραυματισμούς και τα προβλήματα, τα οποία εν μέρει προέκυπταν και από τον αντισυμβατικό χαρακτήρα του, αναδείχθηκε δεύτερος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα από το 1965 μέχρι το 1967.
Το 1968 επανήλθε στην κορυφή, κερδίζοντας άλλον έναν Παγκόσμιο τίτλο στα 250 με την CZ και η χρονιά αυτή αποτέλεσε και την πρώτη ενός απίστευτου σερί, με άλλους τέσσερις παγκόσμιους τίτλους, πάντα στην κατηγορία των 250 cc, με CZ το 1969 και με Suzuki τις χρονιές 1970, 1971 και 1972!
Πέραν των προσωπικών του επιτυχιών, ο Robert αποτέλεσε μέλος της εθνικής βελγικής ομάδας Mοτοκρός, με την οποία κέρδισε ένα Motocross των Εθνών και τρία Κύπελλα των Εθνών (τις επονομαζόμενες και “Ολυμπιάδες” του συγκεκριμένου αθλήματος).
Μαζί με τους επίσης γίγαντες του αθλήματος Roger de Coster και Sylvain Geboers, είχαν σχηματίσει μια ομάδα που θεωρείται μια από τις πληρέστερες και ισχυρότερες όλων των εποχών.
Αναγνωρίζεται επίσης ως ο αναβάτης στον οποίο το Βέλγιο οφείλει το γεγονός ότι αναδείχθηκε ως η ευρωπαϊκή «Μέκκα» του MX και το φυτώριο παγκοσμίου κλάσεως αναβατών (κάτι που ισχύει μέχρι σήμερα).
Το ίδιο ισχύει όσον αφορά στην προσφορά του Joël Robert και στο Αμερικάνικο Motocross, αφού το 1970 και το 1971, ο Robert και τα υπόλοιπα μέλη της Βελγικής ομάδας, συμμετείχαν στο Trans–AMA Μotocross Series, προσδίδοντας κύρος στον νεοσυσταθέντα αυτό θεσμό, ο οποίος βοήθησε πολύ τη διάδοση του αθλήματος στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Θαυμάστε γωνία εξόδου από στροφή και συγκλονιστικό power wheelie με τον Robert σε πλήρη έλεγχο
Από το 1973 και μετά, η πορεία του Robert είναι φθίνουσα στους αγώνες, αφού οι καταχρήσεις και η παντελής έλλειψη οποιουδήποτε είδους προετοιμασίας και βελτίωσης της φυσικής κατάστασης, είχαν άμεσο αντίκτυπο στις επιδόσεις του.
Το 1976, είναι η τελευταία χρονιά που συμμετέχει σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μοτοκρός, έχοντας μεταπηδήσει από τη Suzuki, στην υποδεέστερη ομάδα της αυστριακής Puch, χωρίς να καταφέρει κάτι καλύτερο από την 18η θέση στην κατάταξη.
Ωστόσο δεν σταμάτα να βρίσκεται μέσα στο χώρο του Μοτοκρός, αναλαμβάνοντας ρόλο προπονητή και «κυνηγού» για τον εντοπισμό νέων ταλέντων, ενώ επιχειρηματικά, ξεκινά την αντιπροσώπευση των μοτοσυκλετών της SWM και άλλων ιταλικών εταιρειών, στο Βέλγιο.
Ο Robert αποσύρθηκε από το MX έχοντας τα ρεκόρ του νεαρότερου παγκόσμιου πρωταθλητή, των 50 νικών σε παγκόσμιους αγώνες και των έξι συνεχόμενων παγκόσμιων τίτλων!
Θα περάσουν από τότε 16 χρόνια για να στεφθεί νεότερος Παγκόσμιος Πρωταθλητής (ο George Jobe το 1980 σε ηλικία 19 ετών), ενώ το ρεκόρ των 50 νικών σε παγκόσμιους αγώνες καταρρίφθηκε από τον Stefan Everts το 2001 και μια χρονιά αργότερα, το 2002, ο ίδιος αναβάτης ισοφάρισε τους έξι Παγκόσμιους τίτλους, τριάντα χρόνια μετά τον Robert!
Ποιο είναι το κοινό σημείο των Georges Jobe και Stefan Everts; Η καταγωγή τους από το Βέλγιο, αποτελώντας τους κορυφαίους αναβάτες MX δύο διαφορετικών γενεών, που οφείλουν πολλά στον Joël Robert, για τη δημοτικότητα και την ανάπτυξη του αθλήματος στη χώρα τους.
Το 2000, o Robert συμπεριλαμβάνεται τιμητικά στο AMA Motorcycle Hall of Fame των HΠΑ για τη συνεισφορά του στη διάδοση του MX, ενώ το 2020, η FIM τον αναγνωρίζει ως «Θρύλο του Motocross».
Η κατάσταση της υγείας του Robert τα τελευταία χρόνια δεν ήταν καλή. Όντας διαβητικός, είχε υποστεί ακρωτηριασμό του ενός ποδιού του κάτω από το γόνατο και πολλά εγκεφαλικά επεισόδια. Το τελειωτικό χτύπημα ήταν όταν νόσησε από κορωνοϊό στις αρχές της χρονιάς.
Παρά το ότι μετά από μια αρχική νοσηλεία έδειξε να το ξεπερνά, η κατάστασή του επιδεινώθηκε ραγδαία και εισήλθε για δεύτερη φορά εσπευσμένα στο νοσοκομείο, όπου και υπέστη καρδιακή ανακοπή, πέφτοντας σε κώμα, από το οποίο δεν επανήλθε ποτέ. Στις 13 Ιανουαρίου του 2021, ανακοινώθηκε ο θάνατος του, με ένα τεράστιο κεφάλαιο της ιστορίας του MX να κλείνει.
