Nίκη Suzuki με τον Rins – Ducati Πρωταθλήτρια μετά από 15 χρόνια, δια χειρός Pecco Bagnaia
Ο Álex Rins βάζει την τελευταία πινελιά και χαρίζει στη Suzuki μια ακόμα νίκη στο τελευταίο Grand Prix της χρονιάς στη Βαλένθια, ενώ ο Pecco Bagnaia με τη Ducati στέφεται πρωταθλητής MotoGP για φέτος με μια “καλή και ότι έπρεπε” 9η θέση.
Ο Ισπανός εργοστασιακός αναβάτης της Suzuki Álex Rins χάρισε στη γιαπωνέζικη εταιρία, που αποσύρεται δυστυχώς από τα MotoGP του χρόνου, το καλύτερο δώρο αποχαιρετισμού, επικρατώντας των Brad Binder (ΚΤΜ) και Jorge Martín (Ducati).
Πιο πίσω, η ένατη θέση του Pecco Bagnaia (Ducati) ήταν αρκετή για να τον χρίσει παγκόσμιο πρωταθλητή MotoGP για το 2022, σε συνδυασμό με την 4η θέση του περσινού πρωταθλητή Fabio Quartararo (Yamaha). Ήταν η πρώτη φορά μετά από 15 χρόνια που κερδίζει η Ducati παγκόσμιο τίτλο MotoGP (Casey Stoner-2007) και η πρώτη μετά από 13 ολόκληρα χρόνια που κερδίζει Ιταλός αναβάτης (Valentino Rossi –2009) τη μεγάλη κατηγορία!
Ο Álex Rins κυριάρχησε από την αρχή μέχρι το τέλος, για να συγκρατήσει τον “μαινόμενο” Νοτιοαφρικανό Brad Binder (ΚΤΜ), του οποίου η μεγάλη επιστροφή τον οδήγησε να τερματίσει δεύτερος μπροστά από τον Jorge Martín (Ducati). Τέταρτος ο Fabio Quartararo, ο οποίος ολοκλήρωσε την υπεράσπιση του τίτλου του με μια ηρωική προσπάθεια πάνω σε μια σαφέστατα πιο αδύναμη μοτοσυκλέτα από τις Ducati, τις Honda, Suzuki και ΚΤΜ που είχε να αντιμετωπίσει.
Ένα ξέφρενο ξεκίνημα του Álex Rins τον έφερε μετά την εκκίνηση στην κεφαλή του αγώνα από την αρχή, μπροστά από τον poleman Jorge Martín και τον Marc Márquez (Honda), ο οποίος κέρδισε τη θέση από τον Fabio Quartararo στις πρώτες κιόλας στροφές. Τον Γάλλο πρωταθλητή λίγο αργότερα πέρασε κι ο Jack Miller (Ducati), ο οποίος άφησε τον Pecco Bagnaia πίσω του.
Στην κόντρα των Miller, Bagnaia, Quartararo, o πρώτος ξεκόλλησε μπροστά, ενώ ο δεύτερος χώθηκε στην εσωτερική του Quartararo, τον ακούμπησε κι έσπασε ένα από τα αεροδυναμικά εξαρτήματα (φτεράκι στο μέσον του φέρινγκ) της Desmosedici του, χάνοντας αργότερα σε σταθερότητα στις υψηλές ταχύτητες.
Αυτή η μάχη επέτρεψε στην τετράδα των μπροστινών αναβατών να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους, με τον Rins πρώτο, ακολουθούμενο από τους Martín, Marquez και Miller.
Λίγο πιο πίσω ξεκίνησε η “καταστροφή” για τις Aprilia, Honda και Yamaha: ο Aleix Espargaró (Aprilia) μπήκε στα pits, ο Pol Espargaró (Honda) έπεσε και ο Darryn Binder (Yamaha) επίσης.
Λίγο αργότερα, τόσο ο Álex Márquez όσο και ο Cal Crutchlow είχαν την ίδια μοίρα (έπεσαν), παρόλο που και οι δύο κατάφεραν να ξαναμπούν στον αγώνα.
Στο μεταξύ, ο Miller είχε ξεπεράσει τόσο τον Quartararo, όσο και έναν Marc Márquez που ήταν προσκολλημένος όσο καλύτερα μπορούσε στο μπροστινό γκρουπ αναβατών… αλλά κατέληξε στο έδαφος λίγο μετά, κλείνοντας το τριήμερό του με τρεις πτώσεις.
Πιο πίσω, ο Fabio Quartararo κατάφερε τελικά να αφήσει πίσω του τον Bagnaia, ο οποίος πήγαινε σταθερά και συντηρητικά – όπως ακριβώς ήταν οι οδηγίες από την ομάδα του για να σιγουρέψει το πρωτάθλημα – κι έτσι τον πρόλαβε ο Brad Binder, του οποίου ο ρυθμός ήταν καταιγιστικός!
Ο Bagnaia έχασε κι άλλες θέσεις σταδιακά από τους Joan Mir, Miguel Oliveira, Luca Marini και Enea Bastianini. Δεν είχε σημασία η θέση για τον Pecco, αρκεί να μην τερμάτιζε πίσω από την 14η – αυτό θα ήταν αρκετό για να του εξασφαλίσει τον τίτλο.
Πιο πίσω, ο Johann Zarco έπεσε, ενώ ο Maverick Viñales εγκατέλειψε κλείνοντας τη χρονιά για την Aprilia (η οποία σε κάποια φάση του πρωταθλήματος φανταζόταν ακόμα και τον τίτλο) με τον χειρότερο τρόπο.
Στους προπορευόμενους του αγώνα, ο Álex Rins είχε πίσω του τον Jorge Martín μέχρι τη στιγμή που ο Brad Binder κατάφερε να τον προσπεράσει, αλλά ο χρόνος δεν αρκούσε για να πιάσει τον αναβάτη της Suzuki.
Ο Rins, όπως είπαμε και στον πρόλογο, χάρισε στη μάρκα από το Hamamatsu ένα “χρυσό αντίο” από τα MotoGP, υπέδειξε πόσο λανθασμένη ήταν αυτή η βεβιασμένη απόφαση της αποχώρησης από τους αγώνες… και από πλευράς δημοτικότητας του ονόματος της Suzuki, αλλά και της αποτελεσματικότητας της ομάδας και της μοτοσυκλέτας της. Ελπίζουμε πως μετά τις επιδόσεις του Rins η Suzuki να ξανασκεφτεί αυτό που έκανε και να προγραμματίσει την επιστροφή της… μέσα στα επόμενα χρόνια.
Ο Fabio Quartararo ανέβηκε τέταρτος μετά από την πτώση του Jack Miller και πίσω του παρέλασαν και τερμάτισαν οι Miguel Oliveira (ΚΤΜ), Joan Mir (Suzuki), Luca Marini (Ducati) και Enea Bastianini (Ducati).
Ο Pecco Bagnaia πέρασε τη γραμμή του τερματισμού ένατος για να επικυρώσει τον παγκόσμιο τίτλο στο MotoGP, τον δεύτερο στην καριέρα του μετά από αυτόν στα Moto2 το 2018. Ταυτόχρονα έγινε ο πρώτος Ιταλός αναβάτης που κερδίζει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας πάνω σε ιταλική μοτοσυκλέτα πενήντα χρόνια μετά τον θρυλικό Giacomo Agostini (1972).
Τερμάτισε ακριβώς μπροστά από τον φίλο του από το VR46 Riders Academy (όπου προπονούνται μαζί) Franco Morbidelli, ο οποίος είχε βάλει τέλος πριν πέντε χρόνια στην ιταλική “ξηρασία των τίτλων” κατακτώντας τον τίτλο της Moto2.
Οι πιο πίσω θέσεις του αγώνα κατακτήθηκαν από τέσσερις rookies και μια Honda: ο Marco Bezzecchi τερμάτισε 11ος, ακολουθούμενος από τους Raúl Fernández και Remy Gardner, με τον Takaaki Nakagami να παίρνει δύο βαθμούς στην επιστροφή του από τραυματισμό και τον Fabio Di Giannantonio να κατακτά τον τελευταίο βαθμό του αγώνα.
