Όλα λάθος… αλλά το περιτύλιγμα… διαμάντι
Η Suzuki TM 400 Cyclone είναι μια θρυλική μοτοσυκλέτα στο χώρο του μοτοκρός. Όχι για καλό λόγο. Για κακό. Ήταν από τις χειρότερες μοτοσυκλέτες που είχαν φτιαχτεί ποτέ, πολύ δυνατή-εξαιρετικά επικίνδυνη, με μια ζοφερή φήμη να την ακολουθεί μέχρι σήμερα, πάνω από 45 χρόνια μετά. Μπορεί η γιαπωνέζικη εταιρία να την ονόμαζε “Κυκλώνα” , αλλά το όνομα με το οποίο έγινε γνωστή ήταν “Φόνισσα”… Κείμενο: Βασίλης Αντζουλάτος
Cyclone την έλεγε η Suzuki, αλλά ο κόσμος την φώναζε Widowmaker, αυτήν δηλαδή που “έφτιαχνε χήρες”, η φόνισσα ντε…
H μοτοσυκλέτα αυτή έχει την τιμή να είναι η πρώτη γιαπωνέζικη motocross μαζικής παραγωγής! Αν και τo επίσημo αγωνιστικό χρώμα της Suzuki ήταν το κίτρινο η πρώτη ΤΜ ήταν βαμμένη πορτοκαλί, θυμίζοντας περισσότερο τα ψευδοεντούρο μοντέλα της.
Suzuki TM 400 – 1971
Η Αμερική της εποχής, μπερδεμένη, αποσυντονισμένη, με τον Ψυχρό Πόλεμο πάνω από το κεφάλι της αλλά και με πολλά χρήματα να υπάρχουν στην αγορά ξεκινάει να ασχολείται σοβαρότερα με το χώμα, το μοτοκρός και το εντούρο. Αφήνει πίσω τα βαριά εγγλέζικα ή γιαπωνέζικα δικύλινδρα τύπου Scrambler και ανακαλύπτει το πόσο απολαυστικό είναι να οδηγάς δυνατά, ζωντανά μονοκύλινδρα δίχρονα που είναι συνάμα και πανάλαφρα.
Suzuki TM 400 – 1972
Suzuki TM 400 – 1972. Ο John De Soto (αριστερά) ήταν Πρωταθλητής ΗΠΑ στα 250
Αν προσέξατε η 400 δεν λεγόταν RM όπως θα αρχίσουν να βαφτίζονται τα μοτοκρός της Suzuki, αμέσως μετά για να συνεχίσουν έτσι σήμερα, αλλά TM. ΤΜ σήμερα λέμε μια μάρκα ιταλικών καθαρόαιμων μοτοσυκλετών.
Η Suzuki TM 400 είναι μια από τις διασημότερες μοτοκρός της δεκαετίας του ’70, κυκλοφόρησε το 1971 και αντιπροσώπευε το απόλυτο αγωνιστικό όνειρο. Άριστη εμφάνιση, πολλή δύναμη και τιμή χαμηλή, άρα είχε πολύ καλή σχέση τιμής-απόδοσης.
Σύντομα όμως, από τη στιγμή που ο κόσμος άρχισε να την οδηγεί – ειδικά στην Αμερική της εποχής που αγόραζε μοτοκρός μοτοσυκλέτες σαν ζεστό ψωμί – τα όνειρα έγιναν γρήγορα εφιάλτες.
Η TM 400 ήταν υποτίθεται η απάντηση της Suzuki στις Maico, Husqvarna και CZ που κυριαρχούσαν στην παραγωγή καθαρόαιμων μεγάλου κυβισμού, στις αρχές της δεκαετίας του ’70.
Η Suzuki TM 400 ήταν μια μοτοκρός φτιαγμένη “μόνο για ειδικούς”, όπως έλεγε το προσπέκτους, με πλαστικά, “άθραυστα” φτερά, σε αντίθεση με τα συνηθισμένα μεταλλικά, με πλήρως τρακτερωτά λάστιχα, χωμάτινο πιρούνι και αμορτισέρ, θάλαμο διαστολής στην εξάτμιση και στυλ που έβγαινε πατρόν από το αγωνιστικό RN71 του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος.
Οι εργοστασιακές Suzuki RH 71 και RN71 του Παγκοσμίου μότοκρος
Κάτω από τα ρούχα αυτά κρυβόταν βέβαια ένα πολύ βαρύ, πολύ δυνατό τέρας, που παρόλη την ομοιότητα με τα αγωνιστικά ξαδέλφια του ζύγιζε ούτε λίγο-ούτε πολύ τριάντα κιλά περισσότερα από το εργοστασιακό RN71 του DeCoster. Και 15 κιλά βαρύτερο απ’ ότι τα ανταγωνιστικά μοντέλα παραγωγής.
Suzuki TM 400 – 1973
Εκείνη την εποχή η Suzuki ήταν η κορυφαία εταιρία στο χώρο του μοτοκρός. Μπορεί το πρώτο της βήμα στο ΜΧ να είχε γίνει με το 1965 με το μέτριο – αλλά πολύ όμορφο, 250άρι – Suzuki RH65, αλλά από τότε ο κατασκευαστής από το Hamamatsu της Ιαπωνίας είχε βελτιώσει τις μοτοσυκλέτες του, φτάνοντας σε καλά επίπεδα τη δεκαετία του ’70.
Έργα τέχνης ήταν οι εργοστασιακές αγωνιστικές μοτοσυκλέτες της Suzuki, που χρησιμοποιούσαν από αλουμίνιο, μέχρι μαγνήσιο και τιτάνιο. Με αναβάτες τους θρυλικούς Παγκόσμιους Πρωταθλητές Motocross, Roger DeCoster και Joël Robert στα 250 και 500 cc.
Suzuki TM 400 – 1973
Οι διαφημίσεις της Suzuki της εποχής μιλούσαν για τις επιδόσεις του νέου Cyclone και την υψηλή τεχνολογία, τη μπόλικη δύναμη και την τιμή ευκαιρίας στα 999 δολάρια! Δυστυχώς κανένας δεν ανέφερε τις αισχρές αναρτήσεις, το τρομακτικό κράτημα μιας δύσχρηστης μοτοσυκλέτας με τρομακτική δύναμη.
Η Suzuki ορεξάτη από τις επιτυχίες στις πίστες του Παγκοσμίου, θέλοντας να εκμεταλλευτεί τις επιτυχίες του DeCoster και της αγωνιστικής του Suzuki RN71, έφερε το νέο TM400 “Cyclone” του ’71 σαν μοτοσυκλέτα-replica.
Suzuki TM 400 – 1974
Mε λιγότερο από χίλια δολάρια κάποιος μπορούσε να αγοράσει μια αγωνιστικής εμφάνισης μοτοσυκλέτα με 40 ίππους (αστρονομικό νούμερο για την εποχή) ηλεκτρονική ανάφλεξη (PEI), αυτόματη μίξη λαδιού (CCI) έναν συγκλονιστικής εμφάνισης κινητήρα με μεγάλες ψήκτρες και μια εξίσου εντυπωσιακή εξάτμιση που πέρναγε κάτω από τη μοτοσυκλέτα.
Ο δίχρονος κινητήρας των 396cc με το 34άρι Mikuni δεν στερείτο αλόγων. Τα έδινε όλα όμως μαζί σε μικρή περιοχή στροφών, με έναν εκρηκτικό τρόπο, που γούρλωνε τα μάτια και ίσιωνε τη σπονδυλική του αναβάτη. Επίσης του μάκραινε και τα χέρια σαν καρτούν.
Suzuki TM 400 – 1975
Παρόλο που οι πρώτοι δημοσιογράφοι ειδικού τύπου που την οδήγησαν είχαν να πουν τα καλύτερα λόγια για την εντυπωσιακής απόδοσης μοτοσυκλέτα και παρότι στο πέρασμα του χρόνου κάθε επόμενο μοντέλο προσπαθούσε να εξομαλύνει την κωτσιά του δίχρονου κινητήρα, η “βρώμα” βγήκε γρήγορα στην αγορά.
Ακόμα και οι έμπειροι αναβάτες δεν μπορούσαν να κάνουν καλά την ΤΜ 400, τόσο δύσκολη και απότομη ήταν η διαχείριση της ιπποδύναμής της. Το μεγαλύτερο μέρος των ίππων σπαταλιώταν σε σπιναρίσματα. Η δύναμη πήγαινε χαμένη.
Παράλληλα καθώς τα αγωνιστικά RΗ71 (δείτε τα παραπάνω στη φωτογραφία) χρησιμοποίησαν ελαφρύ και ισχυρό πλαίσιο από χρωμιομολυβδαινιούχο χάλυβα, η TM χρησιμοποιούσε φθηνό μαλακό ατσάλι για χαμηλό κόστος, κι έτσι ήταν πολύ βαρύ και επιρρεπές στις στρεβλώσεις.
Βάλτε τα όλα μαζί: εύκαμπτο πλαίσιο που αντιδρούσε με ασάφειες και ελαστικότητες, αναρτήσεις που τερμάτιζαν και βασάνιζαν τον αναβάτη, ανεξέλεγκτα απότομη ιπποδύναμη-κλωτσιά που τον αιφνιδίαζε και… τι άλλο να ζητήσεις. Τα είχες όλα μέσα σε μια ευθεία και μια στροφή. Α, ναι ξεχάσαμε και τα φρένα. Ποια φρένα;
Η Suzuki TM 400 Cyclone προσπαθούσε – μαζί με τους ανθρώπους που την είχαν αγοράσει – επί τέσσερα χρόνια που έμεινε στην παραγωγή να “συμμαζευτεί”, να βελτιωθεί και παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες δεν κατάφερε να διορθώσει τα βρεφικά της προβλήματα.
Έμεινε στην παραγωγή από το 1971 μέχρι το 1975, για να δώσει τελικά τη θέση της στην μακράν καλύτερη μοτοκρός Suzuki RM370 το 1976.
Έτσι έγινε λοιπόν και η κληρονομία της “φόνισσας” Suzuki TM400 πολύ καλά κρατεί μέχρι σήμερα. Σαράντα-τόσα χρόνια μετά. Ήταν η χειρότερη μοτοκρός που εμφανίστηκε ποτέ; Όχι, αυτά είναι υπερβολές εντυπωσιασμού, απλά ήταν από τις χειρότερες, πιο δύσκολες και πιο επικίνδυνες που είχαν φτιαχτεί ποτέ… Β.Α.
