Τιμή και δόξα στις ακροβασίες
Η σούζα ως στοιχείο πολιτισμού! Ποιος θα περίμενε ότι αυτές οι ομάδες μηχανόβιων που στον μέσο άστο φαντάζουν σαν κανίβαλοι, έτοιμοι να παραλύσουν το οδικό δίκτυο και να τρομοκρατήσουν τις πόλεις, κάνουν διάφορες τρελές ιεροτελεστίες με τα μηχανάκια τους κι έχουν σαφείς διάφορες ως προς την τεχνοτροπία που εκτελούν τις ακροβασίες τους; Κείμενο: Παναγιώτης Αγγελάκος
Προσπαθώντας να χαρτογραφήσουμε αυτό το φαινόμενο (όσο είναι δυνατόν, εφόσον πρόκειται για μια κατεξοχήν άναρχη πραγματικότητα), παρατηρούμε ότι υπόκειται σε κανόνες. Παρόμοιους κανόνες με αυτούς που απαιτούν ο χορός, το φαγητό, η τέχνη και κάθε άλλη μορφή έκφρασης, και διαφοροποιούνται από τόπο σε τόπο.
Αλλιώς θα δεις έναν Ινδιάνο να κατεβαίνει τις απότομες κατηφόρες από τις φαβέλες του Sao Paolo “καντήλι” κι αλλιώς κάποιον μέσα στις φτωχογειτονιές του Compton της Αμερικής, να ελίσσεται ανάμεσα στα αυτοκίνητα με τη μια ρόδα σε τέτοιο σημείο που να πιστεύεις ότι τελικά τα μηχανάκια έχουν φτιαχτεί έτσι ώστε να κινούνται μόνο στη μία ρόδα, κι ότι αυτό είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό από τις εταιρίες!
Πώς όμως ξεκίνησαν όλα; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, το πιθανότερο είναι πως η πρώτη σούζα ήταν απλά ένα τυχαίο γεγονός.
Ίσως προέκυψε από ένα άλμα στο χώμα, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, μετά από το όποιο η μοτοσυκλέτα προσγειώθηκε με την πίσω ρόδα ή στη διάρκεια ανάβασης μιας απότομης πλάγιας κατά την οποία ο μπροστινός τροχός εξαναγκάστηκε σε ανύψωση. Ή τελικά κάποιος που είχε κάνει σούζα με ποδήλατο το δοκίμασε μετά και με μοτοσυκλέτα. Δεν θα το μάθουμε αυτό ποτέ.
Πολλοί είναι, βέβαια, εκείνοι που θα υποστηρίξουν ότι ο λόγος που προστέθηκε το χρωμόσωμα των stunts στο μοτοσυκλετιστικό DΝΑ είναι ο εντυπωσιασμός του αντίθετου φύλου.
Ασχέτως αν τελικά η δεσποινίς ενέδωσε, ο αναβάτης-ακροβάτης γούσταρε και κάπως έτσι καταλήγουμε στις τέσσερις γεωγραφικά διαχωρισμένες σχολές που καταγράφουμε παρακάτω. Για το καλό της “συζήτησης” προσθέτουμε και την ελληνική σχολή σούζας, η οποία θα μας απασχολήσει σε μελλοντικό άρθρο και θα αναλυθεί διεξοδικότερα.
Βραζιλιάνικη σχολή: Οι Βραζιλιάνοι εκτός από δεινοί μπαλαδόροι και χορευτές είναι και πολύ καλοί σουζέρ. Κοινό τους στοιχείο η σούζα χωρίς γκάζι με πατημένο συμπλέκτη.
Οι απίστευτοι αυτοί “Ινδιάνοι” μόλις σηκώσουν το μηχανάκι και το φέρουν σε σημείο ισορροπίας, πατούν το συμπλέκτη νεκρώνοντας τη μετάδοση κίνησης από το μοτέρ – πηγαίνουν δηλαδή ουσιαστικά χωρίς γκάζι, κερδίζοντας ταυτόχρονα φόρα, αφού έτσι έχουν καταργήσει το φρένο του κινητήρα.
Αμερικάνικη σχολή: Η Αμερική είναι η κατεξοχήν χώρα που παράγει μόδες. Αυτή πάει πρώτη και οι υπόλοιπες ακολουθούν και όπως όλα τα διαμάντια που έχουν παραχθεί, έτσι συμβαίνει και με τις ακροβασίες που συνήθως ξεκινούν από τα γκέτο. Οι τύποι κάνουν απίστευτα πράγματα με οτιδήποτε, από Ηarley μέχρι καθαρόαιμα motocross, όπου εκεί ιδίως δίνουν ρεσιτάλ κάνοντας μοναδικά κόλπα κι αναιρώντας τους νομούς της κλασικής μηχανικής.
Σε μια χώρα οπού οι νομοί είναι αυστηροί και η βία έντονη από την αστυνομία και όχι μόνο, τα αλάνια αυτά δεν διστάζουν στιγμή, κάνοντας πραγματική κατάληψη στους δρόμους. Εδώ να παραθέσουμε και το κεντρικό σύνθημα του κινήματος “Bikes up Guns down” που μας υπενθυμίζει πως η ενασχόληση με το μηχανοκίνητο σπορ είναι ένας τρόπος να κρατηθεί η νεολαία μακριά από ακρότητες.
Ευρωπαϊκή σχολή: Οι Ευρωπαίοι χωρίς να θέλουμε να μειώσουμε τις ικανότητες τους, οι οποίες είναι συχνά καλύτερες των προηγούμενων, παραμένουν ως επί το πλείστον βαρετοί γιατί είναι πολύ “comme il faut”, πολύ εξεζητημένοι και “καθαροί”. Ή εκτός κι αν πρόκειται για πρωτάθλημα Stunt Riding όπως στο βίντεο που ακολουθεί.
Τους λείπει το αλατοπίπερο, η αλητεία που χαρακτηρίζει τους προηγούμενους, όντας εθισμένοι στο να κάνουν τα πράγματα όσο το δυνατό πιο ελεγχόμενα. Ωστόσο πολλές είναι οι περιπτώσεις που θα σε κάνουν να αναρωτηθείς αν όλο αυτό που είδες είναι προϊόν ενός πολύ καλού μοντάζ και λίγες οι περιπτώσεις που θα προκαλέσουν ταχυπαλμίες.
Αραβική Σχολή: Οι τύποι είναι πραγματικοί γητευτές της μοτοσυκλέτας. Εκτελούν κόλπα με απίστευτη άνεση και στυλ, λες και η μοτοσυκλέτα είναι για αυτούς ένα μαγικό χάλι που θα τους ταξιδέψει στην Γη της “ευφορίας- επαγγελίας “.
Μπορείς να τους δεις ξυπόλυτους με τα πόδια πάνω στην σέλα, ενώ κρατούν το τιμόνι με το ένα χέρι και το καλύτερο… πολύ πιθανόν η μπροστινή ρόδα να λείπει!
Ελληνική σχολή: Στη χώρα μας το κεφάλαιο “σούζα” είναι συνυφασμένο με συγκεκριμένες εποχές, μηχανάκια και μέρη. Φουντώνει στην Πανεπιστημιούπολη και στα Λιμανάκια παρελθουσών δεκαετιών, που υπήρξαν παραδοσιακά σημεία συνάντησης και μάλιστα κάποτε από το πρωί.
Οι αγαπημένες σέλες των πρώτων θρυλικών σουζάκηδων ήταν αυτές των XT και ιδιαίτερα των 550. Λες κι ήταν βγαλμένοι από τις γραφικές ταινίες του Γιάννη Δαλιανίδη.
Συνοψίζοντας, οι καγκουριές αναμφισβήτητα αποτελούν ένα τρόπο εκτόνωσης, και πολλές φόρες πληρώνουν βαρύ τίμημα αντικοινωνικότητας, αλλά για τον “δράστη” αντιστοιχούν – έστω και προσωρινά – με χρόνια εμπειρίας στο διαλογισμό και την ψυχανάλυση… μιας και κατά τη διάρκειά τους οι σκέψεις του συμβιβάζονται με το άμεσο παρόν και το σώμα του εκκρίνει όλες αυτές τις ορμόνες που τον κάνουν να λέει “γουστάρωωω…” και να το αισθάνεται μέχρι το μεδούλι!
