Aπό τους μεγαλύτερους αναβάτες όλων των εποχών!
Ένας εναντίον όλων ο Jonathan Rea. Το ίδιο και η Kawasaki: μία εναντίον όλων, σε ένα πρωτάθλημα τόσο δυναμικό και ενδιαφέρον, το παγκόσμιο Superbike, που συγκρίνεται ακόμα και με τα MotoGP. Φωτογραφίες: Kawasaki Racing, Pirelli
Η αγωνιστική σεζόν του 2018 στα Superbike επισκιάστηκε από τον απόλυτο μονόλογο του Βόρειου Ιρλανδού Jonathan Rea, ο οποίος δεν κατέκτησε μόνο το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Superbike για να ισοφαρίσει τον Carl Fogarty, τον αναβάτη με τους περισσότερους τίτλους στην ιστορία του θεσμού. Σηματοδοτεί και μια άνευ προηγουμένου υπεροχή στην κατηγορία, η οποία τις τελευταίες δεκαετίες μπορεί να συγκριθεί με τις εποχές του Mick Doohan και του Valentino Rossi στα 500cc και του Marc Márquez στα MotoGP.
Ήδη πέντε αγώνες-σκέλη πριν το τέλος του πρωταθλήματος ο Jonathan Rea κατέκτησε μαθηματικά τον τέταρτο συνεχόμενο, διαδοχικό παγκόσμιο τίτλο του στα Superbike! Μετά τον αγώνα, παρέα με τρεις φίλους, διοργάνωσε ένα σκετσάκι στην πίστα που έδειχνε ένα παιχνίδι πόκερ στο οποίο είχε τους τέσσερις άσους στα χέρια του, έναν για καθένα από τους τίτλους του.
Ωστόσο, στην πραγματικότητα το 2018 ο αναβάτης από την Βόρεια Ιρλανδία (που όμως φοράει την Union Jack, σημαία της Μ. Βρετανίας στην “καμπούρα” της φόρμας του) το πέρασε ουσιαστικά μέσα στη μοναξιά.
Αρχικά έδειχνε να δυσκολεύεται με τη μοτοσυκλέτα του – που είχε υποστεί περιορισμούς μέσω των κανονισμών – στα τέλη Φεβρουαρίου, στον πρώτο αγώνα της χρονιάς, όταν ο Marco Melandri έπαιρνε μια μεγάλη διπλή νίκη στην αγαπημένη πίστα του Rea του Phillip Island, ενώ η έφευγε με μια πέμπτη και μια δεύτερη θέση. Ως γνωστόν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Superbike σε κάθε γύρο γίνονται δύο αγώνες-σκέλη μέσα σε κάθε αγωνιστικό Σαββατοκύριακο. Ήταν η πρώτη φορά μετά από χρόνια, από τη στιγμή που πρωτοπατούσε με την Kawasaki του στο αυστραλέζικο νησί νότια της Μελβούρνης, που έφευγε χωρίς νίκη.
Οι αμφιβολίες του για επικράτηση στο πρωτάθλημα εντάθηκαν στην Ταϊλάνδη, όπου αφού κέρδισε μόνο το πρώτο σκέλος και ήταν τέταρτος στο δεύτερο.
Από τον τρίτο κιόλας γύρο, απο τους 13 (διπλούς) που περιλάμβανε η αγωνιστική χρονιά ο Rea και η Kawasaki άρχισαν να φαίνονται δείγματα “ξεμπουκώματος” – που θα λέγαμε και για έναν κινητήρα που “καθαρίζει” όσο ανεβαίνει το γκάζι και μπαίνει στην δυνατή του περιοχή. 45 πόντους προσθέτει στην τέταρτη στο πρόγραμμα Αραγονία (με 1η, 2η θέση), άλλους 45 στο Assen της Ολλανδίας (και πάλι με 1η και 2η θέση), ενώ πετυχαίνει το πρώτο double, την πρώτη του διπλή νίκη στην ιστορική πίστα της Imola στην Ιταλία.
Παραταύτα, αν και το επιθυμούσε ιδιαιτέρως, μέσα από την “πατρίδα” του την Μ. Βρετανία και το Donington, φεύγει χωρίς νίκη. Είναι ο αγώνας που η Yamaha και ο Ολλανδός Mark van der Mark κάνουν έναν εκπληκτικό αγώνα, ανεβάζοντας την γιαπωνέζικη εταιρία μετά από καιρό στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου και τον van der Mark για πρώτη φορά στην καριέρα του νικητή και μάλιστα δυο φορές στον ίδιο γύρο.
Ο 7ος γύρος της χρονιάς στο Μπρνο της Τσεχίας φέρνει τον Jonathan Rea νικητή στο πρώτο σκέλος και τον αιώνιο αντίπαλο εκ των έσω, ομόσταυλό του στην εργοστασιακή ομάδα της Kawasaki, τον Βρετανό Tom Sykes νικητή στο δεύτερο. Κι εκεί είναι που τελειώνουν όλα… για όλους τους συναγωνιστές του Rea…
Από τον επόμενο αγώνα των ΗΠΑ, και για τους αγώνες που ακολουθούν σε Ιταλία, Πορτογαλία, Γαλλία, Αργεντινή και Κατάρ που ολοκληρώνει τη σεζόν, ο Jonathan Rea και η άπιαστη Kawasaki ZX-10RR του, δεν αφήνουν κανέναν άλλον να τους πάρει το χρυσό μετάλλιο, σημειώνοντας συνολικά 10 συνεχόμενες νίκες! Ο παγκόσμιος τίτλος στο μεταξύ έχει κατακτηθεί ήδη πριν καν ολοκληρωθεί ο πέμπτος αγώνας από το τέλος, ήδη από το πρώτο σκέλος της Γαλλίας.
Το επίτευγμα του αναβάτη της Kawasaki δεν ήταν μόνο ότι επέβαλε την κυριαρχία του στην κατηγορία, όπως κανείς άλλος πριν, ήταν ότι ξεπερνούσε ακόμα και τον εαυτό του.
Τις προηγούμενες τρεις χρονιές είχε κερδίσει πολλούς αγώνες, αλλά η μεγάλη του αρετή ήταν ότι δουλεύοντας συστηματικά και με άριστη στρατηγική αγώνα (διάσημος για αυτή του την ικανότητα), πάντοτε βρισκόταν πάνω στο βάθρο. Τις προηγούμενες χρονιές συναντούσε και την αντίσταση του εργοστασιακού αναβάτης της Ducati, του Chaz Davies, κάτι που το 2018 δεν υπήρξε.
Τον Chaz Davies είχε καταφέρει να τον “μπλοκάρει” ήδη από τον 8ο γύρο της χρονιάς, στις ΗΠΑ, όταν του πήρε δυο νίκες τερματίζοντας μπροστά του με αριστοτεχνικό τρόπο, σε μια πίστα που ο Davies πάντα κατάφερνε να επιβληθεί με άνεση – στην εμβληματική αμερικανική πίστα, της Laguna Seca.
H ορμή που πήρε ο Rea (προσοχή, η σωστή προφορά του ονόματος είναι Ρέι!) από την Αμερική και μετά συνεχίστηκε στο Misano και Portimao, με την βαθμολογική διαφορά να ξεπερνάει τους 110 βαθμούς (!) που μεταφραζόταν σαν παραπάνω από τέσσερις νίκες!
Αμέσως μετά έρχεται ο 11ος αγώνας της Γαλλίας και του Magny-Cours. Σε αντίθεση με άλλες χρονιές όπου όταν πλησίαζε στην μαθηματική κατάκτηση του τίτλου, ο άριστος στην αγωνιστική τακτική του Jonathan Rea, οδηγούσε με μυαλό και πήγαινε για σίγουρα πράγματα.
Στη Γαλλία δεν προτίμησε την ασφάλεια, αλλά “άνοιξε όλο το γκάζι”, επιτέθηκε παίρνοντας το δάφνινο στεφάνι του νικητή σε γαλλικό έδαφος, μαζί με τον μεγάλο παγκόσμιο τίτλο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Superbike.
Νικώντας και τα δυο σκέλη του επόμενου αγώνα της Αργεντινής στα εγκαίνια της πίστας San Juan Villicum, έσπασε το ιστορικό ρεκόρ των δέκα σερί νικών, που έγιναν έντεκα στον επόμενο και τελευταίο αγώνα του Κατάρ.
Παράλληλα στο Κατάρ, αν κέρδιζε και τα δυο σκέλη, θα έφτανε τις 17 νίκες μέσα σε μια χρονιά, ρεκόρ που είχε επιτευχθεί από τον αμερικανό Doug Polen (Ducati και μάλιστα Fast by Ferracci, για αυτούς που ξέρουν ή θυμούνται) το 1991! Το απόλυτο ρεκόρ θα έσπαγε μάλιστα μετά από 27 χρόνια αν ο Rea κέρδιζε και δεύτερο σκέλος στο Κατάρ… αλλά κάποιος τελικά τον Καταρ-άστηκε, αφού δεν πραγματοποιήθηκε λόγω έντονης καταιγίδας… μέσα στην έρημο. Κι έτσι έμεινε με 16 νίκες σε μια χρονιά
Τα ρεκόρ του καταπληκτικού Jonathan Rea δεν σταματούν εκεί, αφού έχει κατακτήσει 71 νίκες στην αγωνιστική του καριέρα (Carl Fogarty-59) έχει πετύχει 134 βάθρα (Troy Corser-130) και έχει κατακτήσει 22 διπλές νίκες (Fogarty 16).
Κι αν κάποιοι αναρωτηθούν γιατί ο Jonathan Rea, μιας και είναι τόσο καλός δεν περνάει στα MotoGP, να υπενθυμίσουμε ότι το έχει δοκιμάσει ήδη μια φορά το 2012, για δυο αγώνες με την ομάδα της Repsol Honda, σαν αντικαταστάτης του τραυματισμένου Casey Stoner και δεν τα πήγε καθόλου άσχημα για “αρχάριο”. Μια όγδοη θέση στο San Marino και μια 7η στην Aragon ήταν η συγκομιδή του, πριν επιστρέψει στα Superbike.
Για το 2019 αφού πρώτα εξέτασε προσεκτικά τις -λίγες- επιλογές που είχε για να βρει ομάδα στα MotoGP “που να αξίζει και να μπορεί να κερδίσει”, αποφάσισε να συνεχίσει την καριέρα του στα Superbike και την Kawasaki μέχρι το 2020. Με στόχο να συνεχίσει τη μοναχική του πορεία προς την κορυφή και να συνεχίζει να γράφει ιστορία και ρεκόρ.
