Μια από τις παλιότερες αγωνιστικές δραστηριότητες με μοτοσυκλέτα… και η πιο απονενοημένη
Πολλοί λένε ότι οι αγώνες με μοτοσυκλέτα ξεκίνησαν μόλις κατασκευάστηκε η δεύτερη εξ αυτών, ώστε να υπάρχει ανταγωνισμός. Για το Hillclimbing, αυτό δεν αποτελούσε καν προϋπόθεση, όταν άρχισε όλη αυτή η τρέλα. Kείμενο: Κώστας Γαμβρούλης
Όσο και αν ακούγεται περίεργο, οι πρώτοι καταγεγραμμένοι αγώνες Hillclimbing ξεκίνησαν το 1903 στις ΗΠΑ, όπου παρέες αναβατών αγωνίζονταν χρησιμοποιώντας μια και μοναδική μοτοσυκλέτα. Για όσο αυτή μπορούσε να λειτουργήσει τέλος πάντων.
Τι είναι όμως το Hillclimbing; Όπως περιγράφεται και από την ονομασία, που συντίθεται από τις λέξεις Hill και Climb, είναι ουσιαστικά η προσπάθεια να ανέβει κανείς εκτός δρόμου πλαγιές πολύ μεγάλης κλίσης, χρησιμοποιώντας μοτοσυκλέτα.
Η διαδρομή είναι οριοθετημένη και οι αναβάτες ξεκινούν από τη βάση, το χαμηλότερο και επίπεδο σημείο δηλαδή όπου αναπτύσσουν ταχύτητα, με αντικειμενικό σκοπό να φτάσουν στην κορυφή.
Αν δεν φτάσουν στην κορυφή, σημειώνεται η απόσταση την οποία κατάφεραν να διανύσουν (σκαρφαλώσουν στην προκειμένη περίπτωση) πριν φάνε επικό και αρκούντως θεαματικό βρόντο.
Επίσης καταγράφεται και ο χρόνος για τις περιπτώσεις ισοπαλίας.
Αυτό που παρεμβάλλεται μεταξύ της βάσης και της κορυφής της διαδρομής είναι εφιαλτικό!
Δεν είναι μόνο η πολύ απότομη κλίση που μόνο κατσίκια θα μπορούσαν να ανέβουν χωρίς πρόβλημα, είναι και το ότι στη διαδρομή της παρουσιάζει μεγάλες ανομοιομορφίες, με λούκια, τεχνητά άλματα και προσχώσεις, βράχια, σαθρά χώματα ή λάσπη και γλιστερή βλάστηση.
Μπορεί στις απαρχές του αγωνίσματος οι μοτοσυκλέτες να ήταν νορμάλ, στοκ, χωρίς πολλές μετατροπές, με τα χρόνια όμως και όσο το Hillclimbing γινόταν δημοφιλές, άρχισε να διαμορφώνεται αυτό που αποτελεί μια τυπική μοτοσυκλέτα για τέτοιου είδους αγώνες.
Ουσιαστικά, η πιο σημαντική μετατροπή είναι η επιμήκυνση του ψαλιδιού, που εκτείνεται πολύ πίσω από τη μοτοσυκλέτα, ώστε να αποφεύγονται τα “καπάκια”.
Το πίσω ελαστικό επίσης, φέρει ειδικά καρφιά για να βρίσκει πρόσφυση και να μην σπινάρει σαν τρελό. Καταλληλότερη βάση για τη δημιουργία μιας hillclimbing μοτοσυκλέτας, είναι φυσικά τα endurο και MX μοντέλα, χωρίς βέβαια αυτό να αποτελεί τον κανόνα.
Δύο είναι τα πρωταθλήματα που στις μέρες μας θεωρούνται τα σημαντικότερα. Αυτό των HΠΑ, που τελεί υπό την αιγίδα της AMA (American Motorcycle Association) και το Γαλλικό πρωτάθλημα της FFM (French Federation of Motorcycle).
Αμφότερα αποτελούν πολύ μεγάλους πόλους έλξης για αγωνιζόμενους και θεατές, με το Γαλλικό πρωτάθλημα μάλιστα να προσελκύει περισσότερους θεατές από τα Superbike!
Ανταγωνιστικά πρωταθλήματα είναι επίσης αυτά των σκανδιναβικών χωρών, όπως φυσικά και το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που διεξάγεται από την FIM, ενώ η αφρόκρεμα όλου του πλανήτη συναντάται και ανταγωνίζεται κατά τη διεξαγωγή του διεθνούς Hillclimb des Nations, τα αντίστοιχο δηλαδή του ISDE αγώνα στο enduro.
Φυσικά, δεδομένου ότι απότομες πλαγιές μπορούν να βρεθούν παντού (Ολλανδία ακούς;) υπάρχουν ενεργά πρωταθλήματα σε όλο τον κόσμο, ενώ αρκετά είναι και τα ερασιτεχνικά events.
Απορίας άξιον, στην Ελλάδα δεν έχει ποτέ διεξαχθεί αγώνας Hillclimbing με τόσα βουνά που διαθέτουμε.
Οι κατηγορίες στα «επαγγελματικά» πρωταθλήματα είναι τρεις: 450, 700 (ή 750 στις ΗΠΑ) και Οpen, όπου στην τελευταία επιτρέπονται σχεδόν τα πάντα, όπως ιδιοκατασκευές που χρησιμοποιούν υπερτροφοδοτούμενους και με nitro κινητήρες, τετρακύλινδρα superbike στα οποία έχουν τοποθετήσει μπροστινό από off–road μοτοσυκλέτα και ό,τι άλλο μπορεί κάποιος με όχι και τόσο «σώας τας φρένας» να φανταστεί.
Το επιμηκυμένο ψαλίδι είναι βέβαια, για τους λόγους που αναφέρθηκαν πιο πάνω, κοινό στοιχείο.
Σε ερασιτεχνικό επίπεδο, όπου διεξάγονται μονοήμεροι αγώνες, τα πράγματα είναι λίγο πιο… «χύμα», ο καθένας πάει με ό,τι θέλει αρκεί να έχει την απαραίτητη τρέλα και την –αβάσιμη κατά κύριο λόγο- ελπίδα, ότι θα μπορέσει να φτάσει στην κορυφή.
Το θέαμα σε κάθε περίπτωση είναι εγγυημένο!
