Πιο κλασική δεν γίνεται
Το 2019 είδε μια μεγάλη αλλαγή στη γκάμα της Yamaha, η οποία όμως πέρασε σχεδόν απαρατήρητη από τους πολλούς. Το αειθαλές, μονοκύλινδρο, κλασικό SR 400/500 έπαψε να παράγεται. Μια εμβληματική και σημαντική μοτοσυκλέτα για τη γιαπωνέζικη εταιρία μας άφηνε χρόνους…
Κείμενο: Βασίλης Αντζουλάτος
Μια μονοκύλινδρη 400 και 500 κυβικών, τόσο κλασική όσο ο ελληνικός κίονας ήταν η Yamaha SR για τη μοτοσυκλέτα. Η μορφή της δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου στο πέρασμα τεσσάρων δεκαετιών, χιλιάδων πωλήσεων και εκατομμυρίων χιλιομέτρων από πλήθος μοτοσυκλετιστών ανά τον κόσμο.
Τα 400 κυβικά προορίζονταν κυρίως για την Ιαπωνία και τα 500 για την Ευρώπη και την Αμερική.
Από το 1978 που παρουσιάστηκε στην αγορά μέχρι σήμερα, η μεγαλύτερη αλλαγή που είχε δεχθεί το μοντέλο ήταν ο ηλεκτρονικός ψεκασμός που αντικατέστησε το καμπυρατέρ το 2010, ενώ κάποιες φορές φορούσε ταμπούρα και κάποιες άλλες δισκόφρενα.
Η οικογένεια των SR400 και SR500 της Yamaha αποτελούσε ένα “σήμα κατατεθέν” για την παγκόσμια μοτοβιομηχανία, όντας μια από τις πιο απλές και αγαπημένες μοτοσυκλέτες των τελευταίων δεκαετιών.
Η συνταγή ήταν απλή: αέρας για ψύξη του κυλίνδρου, ένας εκκεντροφόρος, μια βαλβίδα εισαγωγής και μία μόνο βαλβίδα εξαγωγής, βάρος 175 κιλών και τροχοί 18 ιντσών.
Η Yamaha SR παρουσιάστηκε το 1978, όταν η εταιρία των τριών διαπασών θέλησε να δημιουργήσει το γιαπωνέζικο αντίστοιχο των κλασικών βρετανικών μονοκύλινδρων: ευκολοοδήγητη, απλή στη συντήρηση και κυρίως αξιόπιστη (κάτι που έλειπε από τις βρετανικές κατασκευές).
Οι SR δανείζονταν τον κινητήρα που είχε τοποθετηθεί αρχικά πάνω στην ψευδοεντούρο-thumper της εποχής, την επίσης θρυλική Yamaha XT500, η οποία εμφανίστηκε το 1975 και παρέμεινε στην αγορά μέχρι το 1981, και η οποία εκτός των άλλων κέρδισε επάξια το κομμάτι της φήμης της (για αξιοπιστία) μέσα από το ραλί ερήμου Paris-Dakar.
O θρυλικός μονοκύλινδρος της Yamaha
Με τον κινητήρα του XT500 η Yamaha δημιούργησε δύο εκδόσεις απλών μοτοσυκλετών δρόμου: τη μεγαλύτερη SR με κυβισμό 499cc και μια ολόϊδια μοτοσυκλέτα, με ελαφρώς μικρότερη διαδρομή στροφάλου και κυβισμό 399cc, για συγκεκριμένες αγορές, όπως η Ιαπωνική (βλ. λόγω νομοθεσίας διπλωμάτων).
Οι δημοσιογράφοι της εποχής – πέρα από αυτούς που διέβλεπαν τη λαμπρότητά της – την κατέταξαν στις μοτοσυκλέτες για αρχαρίους, κάτι που δεν ίσχυε, ιδίως αν κάποιος δοκίμαζε να τη βάλει μπροστά με την κακόφημη, δύσκολη μανιβέλα – και γενικότερα προβληματική εκκίνηση. Όχι, μίζα δεν υπήρχε.
Η πρώτη Yamaha SR 400 του 1978
… και η τελευταία SR 400… 40 χρόνια μετά
Η αγορά που την υποδέχθηκε με ανοικτές αγκάλες και τη βράβευσε για δυο χρόνια σαν “Μοτοσυκλέτα της χρονιάς” ήταν η γερμανική.
Η Yamaha SR500 παρέμεινε στην παραγωγή επί 21 χρόνια, μέχρι το τελευταίο έτος του προηγούμενου αιώνα, το 1999.
Aυτό όμως ίσχυε για την Ασία και την Αυστραλία, γιατί στην Αμερική η 500 είχε μείνει μόλις 3 χρόνια (1978–1981) και στην Ευρώπη πέντε, από το 1978, μέχρι το 1983.
Το Yamaha XT 500 του 1975 που δάνεισε το μοτέρ του στις SR
Μπορεί η 500 να έπαψε να παράγεται το 1999, αλλά η SR400 συνέχισε την πορεία της στην αγορά της Ιαπωνίας για 19 ακόμα χρόνια, κλείνοντας έτσι τα 40 συνολικά. Η παράδοση, βλέπετε.
Μετά από πολλά χρόνια απουσίας από την ευρωπαϊκή αγορά (ήδη από το 1983) η Yamaha SR εμφανίστηκε και πάλι στην Ευρώπη και την Ελλάδα το 2014, έστω και σαν 400, καθώς ένα νέο κοινό “ανακάλυπτε” τον χώρο των κλασικών μοτοσυκλετών, με κοινό παρονομαστή τον “χιπστερισμό” – ένα “κίνημα” που υιοθετούσε ένα δήθεν πιο αυθεντικό lifestyle. Μέσα σε αυτή την “αυθεντικότητα” και την ανάγκη για μοτοσυκλέτες που θα γίνονταν βάση για customized, cafe racer, κ.λπ., η Yamaha θεώρησε ότι μπορούσε να επαναφέρει το ιστορικό της μοντέλο στην Ευρώπη.
H Υamaha SR 400 που ήρθε το 2014 στην Ευρώπη ήταν εξαιρετικά απλής βαφής…. για κάποιο λόγο
Δύο προβλήματα υπήρχαν όμως. Πρώτο και καλύτερο ήταν ότι η Yamaha SR 400 έφτανε στην Ευρώπη σε έναν χρωματισμό τόσο απλό που καταδίκαζε την εμφάνισή της, αφού νόμιζες ότι η μοτοσυκλέτα ήταν άβαφη!
Αν ρίξετε μια ματιά στα γιαπωνέζικα μοντέλα με τις περίτεχνες, καλαίσθητες και πολύ προσεγμένες διχρωμίες, λεπτομέρειες, φιλέτα, σηματάκια και τα συγκρίνετε με το αντίστοιχο ευρωπαϊκό, το δεύτερο θα φανεί σαν φτωχός συγγενής. Το άλλο πρόβλημα ήταν ότι η μοτοσυκλέτα ήταν ακριβή στα 6.100 ευρώ, ειδικά για αυτά που διέθετε: τεχνολογία του ’70 και 23 ίππους.
Εντέλει οι πωλήσεις της ήταν απογοητευτικές και τέσσερα χρόνια μετά η SR (2018), θα σταματούσε να παράγεται δια παντός.
Ένα επετειακό μοντέλο για τα 40 χρόνια, το 40th Anniversary Edition, με μια υπέροχη διχρωμία, που φτιάχτηκε σε μόλις 500 κομμάτια για τη γιαπωνέζικη αγορά, θα υπάρχει για να μας θυμίζει μια μεγάλη κληρονομιά της Yamaha, της ιαπωνικής μοτοβιομηχανίας, και την ιστορία μιας μοτοσυκλέτας-σύμβολο της απλότητας και του old school μοτοσυκλετισμού.
