Η τέχνη της βραδυπορείας
Το να οδηγεί κάποιος μια μοτοσυκλέτα σε αργές ταχύτητες, θεωρητικά είναι κάτι που μπορεί να κάνει οποιοσδήποτε. Θεωρητικά. Γιατί η αργή οδήγηση πάνω σε δυο τροχούς είναι μια από τις δυσκολότερες τέχνες του χώρου. Αν δεν το πιστεύετε, ρίξτε μια ματιά σε ένα άθλημα που λέγεται trial… Κείμενο: Βασίλης Αντζουλάτος
Τι σχέση έχει το trial με εμάς τους κοινούς θνητούς, εμάς που οδηγούμε τη μοτοσυκλέτα μας κάθε μέρα “για να πάμε στη δουλειά μας” και σε γενικές γραμμές “κοιτάμε τη δουλειά μας” και δεν ασχολούμαστε με μοτο-αθλητισμούς, ακροβασίες και λοιπές ιστορίες;
Το trial ίσως να μην μας αφορά σε μεγάλο βαθμό, εκείνο, όμως, που μας αφορά, είναι η ικανότητα χειρισμού μιας μοτοσυκλέτας σε αργές ταχύτητες, αφού θα μας φανεί ιδιαίτερα χρήσιμη μέσα στην πόλη. Ακόμα πιο χρήσιμη θα είναι για όσους οδηγούν μεγαλύτερου όγκου και βάρους μοτοσυκλέτες, μιας και οι ελαφρύτερες-μικρότερου όγκου μοτοσυκλέτες απαιτούν λιγότερη δύναμη για να ελεγχθούν από πλευράς αναβάτη.
Οι περισσότεροι έχουν την εντύπωση ότι είναι η γρήγορη οδήγηση που απαιτεί μεγάλη δεξιότητα και γνώσεις, και ότι η αργή οδήγηση είναι σαφώς ευκολότερη.
Η άποψη αυτή είναι εντελώς εσφαλμένη, αφού η αργή οδήγηση είναι εξίσου δύσκολη και απαιτητική όσο η γρήγορη.
Ένας αρχάριος αναβάτης θα κάνει τα ίδια ή ακόμα και περισσότερα λάθη στους αργούς ελιγμούς, όσο και στους πιο γρήγορους.
Οι λάθος γραμμές, το άκαιρο ή ανεπαρκές ή υπερβολικό φρενάρισμα, η αναποφασιστικότητα και ο δισταγμός, η ταραχή κατά την οδήγηση, η λάθος θέση σώματος και κεφαλιού, είναι μερικά από τα -κοινά- σημεία στα οποία μπορεί να υποπέσει κάποιος/α σε σφάλμα είτε πηγαίνει αργά, είτε πηγαίνει γρήγορα.
Ένας έμπειρος αναβάτης όλα τα παραπάνω θα τα αντιμετωπίσει με μεγαλύτερη ψυχραιμία, εκτελώντας τις ορθές κινήσεις τη μια πίσω από την άλλη, χωρίς δισταγμό.
Το καλό στην υπόθεση της εξάσκησης στην αργή οδήγηση, είναι ότι μπορεί κανείς να τη βελτιώσει και να την εξελίξει σε υψηλό επίπεδο πολύ πιο εύκολα, σχεδόν παντού και με πολλή μεγαλύτερη ασφάλεια απ’ ό,τι τη γρήγορη οδήγηση.
Κοιτάξτε πόσο απλό είναι:
- Η εξάσκηση δεν χρειάζεται ένα “ειδικό”, εξειδικευμένο δίτροχο (πχ μια supersport ή συγκεκριμένη μοτοσυκλέτα): μπορείτε να χρησιμοποιείτε τη δική σας μοτοσυκλέτα.
- Δεύτερον, ο απλός εξοπλισμός αναβάτη, δηλαδή μπουφάν με προστασία, κράνος, γάντια, συν ένα ζευγάρι επιγονατίδες για σιγουριά, αρκεί.
- Τρίτον, ένας έρημος δρόμος ή ένα άδειο πάρκινγκ είναι υπεραρκετά για τις αργές ασκήσεις και μανούβρες που θα εκτελεί κάποιος/α, χωρίς να χρειάζεται πίστα (αγώνων ταχύτητας ή κάρτ) όπως στην προπόνηση γρήγορης οδήγησης.
Ελιγμοί σχήματος “οκτώ”
Σε γενικές γραμμές, η πιο απλή – αλλά καθόλου εύκολη, αφού απαιτεί ενεργοποίηση όλου του σώματος – άσκηση είναι τα “οκτάρια”, μια μικρή διαδρομή σχήματος “8”, η οποία διανύεται αρχικά ξεκινώντας δεξιόστροφα και μετά αριστερόστροφα.
Εδώ, αυτό που μας ενδιαφέρει σαν τελική επίτευξη είναι οι καμπύλες/οι στροφές που διαγράφονται να είναι σχεδόν ίδιες, η κίνηση να έρχεται με ροή, χωρίς πολλές αυξομειώσεις ταχύτητας και κυρίως ο/η αναβάτης/τρια να αισθάνεται πάντοτε “άνετα”, να μη ζορίζεται και να μην δυσκολεύεται να εκτελέσει την άσκηση.
Όταν ένας αναβάτης ξέρει τι κάνει, αφού το έχει επαναλάβει εκατοντάδες φορές με αποτελεσματικότητα, δεν ανησυχεί για τίποτε, ούτε τον προβληματίζει κάτι, άρα εκτελεί τις κινήσεις “με άνεση”.
Πίσω φρένο
Παρότι το πιο αποτελεσματικό και χρήσιμο φρένο της μοτοσυκλέτας μας είναι το μπροστινό, στους αργούς ελιγμούς χρησιμοποιούμε κυρίως το πίσω φρένο, που είναι το κλειδί για τη σταθερότητα σε αργή ταχύτητα. Η χρήση του μπροστινού φρένου θα συμπιέσει το πιρούνι, μεταφέροντας το βάρος στον μπροστινό τροχό, κι αυτό θα μειώσει τη σταθερότητα και θα αποσταθεροποιήσει την κίνηση του τιμονιού.
Πατώντας το πίσω φρένο δεν υπάρχει μεγάλη μεταφορά-μετακίνηση βάρους στον μπροστινό τροχό, κι έτσι επιτυγχάνεται η σταθερότητα και η ακρίβεια στην κίνηση του τιμονιού.
Κοιτάζω εκεί που θέλω να πάω
Το πιο συνηθισμένο (λάθος) είναι ο αναβάτης να κοιτάζει μπροστά και όχι εκεί που θέλει να πάει”. Στην άσκηση των “οκταριών” για παράδειγμα, οι αρχάριοι δεν κοιτάζουν το εσωτερικό της στροφής τόσο γρήγορα όσο πρέπει, κολλάει το βλέμμα τους μπροστά και έτσι δεν μπορούν να διαγράψουν ίδιες, παρόμοιες τροχιές που είναι το ζητούμενο κάθε φορά.
Εξάσκηση
Όλα τα πράγματα στον κόσμο, για να τα βελτιώσουμε και να τα εξελίξουμε – δεν θα κουραστούμε ποτέ να το επαναλαμβάνουμε – χρειάζεται εξάσκηση.
Η βελτίωση των ικανοτήτων κάποιου/ας στην αργή οδήγηση απαιτεί λίγο χρόνο-κάθε τόσο. Δέκα πέντε, είκοσι λεπτά προπόνησης την εβδομάδα κάνουν τεράστια διαφορά στον τρόπο που κινείστε καθημερινά, ειδικά όσον αφορά το πολύ σημαντικό θέμα που λέγεται… ασφάλεια. Αυτό είναι, άλλωστε, το πρώτο ζητούμενο για όποιον/α οδηγεί σκούτερ ή μοτοσυκλέτα.
