Cafe Racer-Κουτί…
Χωρίς καμία πλάκα τα custom που φτιάχνουν στην Ινδονησία και την Ταϊλάνδη και γενικά την Ν. Α. Ασία πολλές φορές τα ζηλεύουν και οι καλύτεροι βελτιωτές μοτοσυκλετών στον κόσμο. Μπορεί να δημιουργούν αντιδράσεις που ξεκινούν από το “Ωχ, πονέσανε τα ματάκια μας”, μέχρι το “Αμάν τι ωραίο που είναι”. Τώρα, στη σημερινή περίπτωση μιας Royal Enfield Himalayan που έχει γίνει cafe racer με τάσεις τετραγωνισμού μάλλον προς το “Ωχ κινούμαστε “…
Αυτό που συμβαίνει στη μοτοβιομηχανία και γενικότερα γύρω από τον χώρο του design έχει πολύ ενδιαφέρον. Ένα πρωτότυπο σχήμα που σήμερα φαίνεται άσχημο, εντυπώνεται στα μυαλά του κοινού και των άλλων βιομηχανικών σχεδιαστών και εμφανίζεται κάπου αλλού, ελαφρώς αλλαγμένο… αλλά αποδεκτό πλέον.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια συγκεκριμένη διαδικασία του ανθρώπινου μυαλού. Υπάρχει η πρώτη εντύπωση κι υπάρχει και μια δεύτερη, που έχει να κάνει με την “τακτοποίηση” της πρώτης εικόνας, η οποία μετατρέπεται σε γνώση τύπου “το είδα, το ξέρω, το αξιολογώ σε βάθος χρόνου”.
Πολλές φορές η δεύτερη εντύπωση είναι διαφορετική από την πρώτη. Έτσι εξηγείται το φαινόμενο να μην μας αρέσει κάτι αρχικά και μετά να τρέχουμε να το αγοράσουμε!
Έχουμε δει (κι αν έχουμε δει) εκτρωματικά σχέδια, αδιανόητης ασχήμιας να εμφανίζονται σε εκθέσεις και σε περιοδικά, με τους κατασκευαστές τους να περηφανεύονται.
Τι να πεις, για παράδειγμα για αυτή την “εκτός κόσμου” σχεδίαση που μας έρχεται από την Ινδονησία; Λες και χρειαζόταν η – κατά γενική ομολογία ιδιόμορφη, για να μην πούμε άσχημη – Royal Enfield Himalayan να πειραχτεί κι άλλο…
Τα τελευταία χρόνια οι κατασκευαστές μοτοσυκλετών έχουν δώσει χώρο και συνεργάζονται με διάφορους μικρούς βελτιωτές-σχεδιαστές (custom, cafe racer, κ.λπ.) απ’ όλο τον κόσμο, θέλοντας να ξεκολλήσουν από την πεπατημένη, και σε αυτό το κομμάτι είμαστε 100% μαζί τους.
Η πολυχρωμία και η πολυσυλλεκτικότητα δεν γίνεται ποτέ βαρετή, το αντίθετο μάλιστα.
Για τη συγκεκριμένη μοτοσυκλέτα ο εισαγωγέας της Royal Enfield Ινδονησίας απευθύνθηκε σε έναν γνωστό αρχιτέκτονα της χώρας που ονομάζεται Julian Palapa.
Ο Palapa στην αρχή ήταν διστακτικός μιας και γνώριζε ότι η Ινδονησία βρίθει καταπληκτικών “custom-άδων” βελτιωτών με εκπληκτικές δουλειές. Εντέλει δέχτηκε και σε 7 μήνες ολοκλήρωσε το έργο του.
Τρεις είναι οι άξονες πάνω στους οποίους κινήθηκε: δομή, λειτουργικότητα και αισθητική. “Αρχιτεκτονικές” τακτικές. Η έμπνευση προήλθε από ένα dirt track (αμερικάνικο άθλημα σε χωμάτινες οβάλ πίστες) του 1970.
Αφαιρέθηκε μπόλικο σίδερο πάνω απ’ την Himalayan, σε μια προσπάθεια να γίνει η μοτοσυκλέτα πιο συμπαγής, να μειωθεί τόσο το ύψος όσο και το μεταξόνιο.
Τοποθετήθηκαν νέο ανάποδο πιρούνι Showa και νέες πλάκες, νέα φρένα, δυο αμορτισέρ Ohlins πίσω.
Μα τι λέμε τώρα; Είναι το κουστούμι της μοτοσυκλέτας που είναι “συγκλονιστικό” … όμορφο ή απαίσιο μένει να αποφασίσει ο καθένας. Όπως και να έχει, ο κύριος Palapa μας έφτιαξε το κέφι πρωινιάτικα…
