Το 8ωρο της κόλασης!
Πως γίνεται ένας αγώνας του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Αντοχής να συγκεντρώνει, αν όχι περισσότερο, το ίδιο ενδιαφέρον με έναν αγώνα MotoGP; Αν ήμασταν Ιάπωνες και πηγαίναμε κάθε χρόνο να παρακολουθήσουμε τον αγώνα Suzuka 8 Hours θα καταλαβαίναμε…
Η Suzuka 8 Hours είναι ένας φημισμένος αγώνας αντοχής διάρκειας 8 ωρών, που γίνεται κάθε χρόνο στην Ιαπωνία, στην πίστα της Suzuka. Από τότε που φτιάχτηκε η πίστα, που είναι ιδιοκτησίας Honda το 1962, η Suzuka φιλοξένησε πολλούς διεθνείς αγώνες όπως GP Formula 1, MotoGP, αλλά και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αντοχής (Endurance World Championship ή EWC).
Η Suzuka είναι από τις ελάχιστες πίστες που έχει σχεδίαση σχήματος “8” (σε κάποιο σημείο της διαδρομής οι αναβάτες περνούν κάτω από σήραγγα!) και έχει μήκος 5.821 μέτρων.
Η πρώτη φορά που έγινε ο 8ωρος αγώνας αντοχής μοτοσυκλετών ήταν τον Ιούλιο του 1978. Η Suzuka 8 Hours είναι ένας αγώνας που έχει καταφέρει να προσελκύσει πολλούς αναβάτες του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ταχύτητας MotoGP και Superbike στο παρελθόν.
Πολλές φορές τα γιαπωνέζικα εργοστάσια βάζουν σαν όρο στα συμβόλαιά τους, σε κορυφαίους αναβάτες, τη συμμετοχή τους εκτός από τα MotoGP και στον ετήσιο, μοναδικό αγώνα της Suzuka.
Οι Αμερικανοί Mike Baldwin και Wes Cooley κέρδισαν τον πρώτο αγώνα του 1978 με Suzuki Yoshimura. Μεταξύ των νικητών των 8 ωρών της Suzuka σημειώνουμε τους: Graeme Crosby (1980), Hervé Moineau (1983), Dominique Sarron (1989), Kevin Magee (1990), Daryl Beattie (1992), Scott Russell (1993), Tadayuki Okada (1995), Noriyuki Haga (1996), Shinichi Ito (1997,1998, 2006 και 2011), Dajiro Kato (2000, 2002).
Φημισμένοι παγκόσμιοι πρωταθλητές ταχύτητας των 500 cc, έχουν κατακτήσει τον διάσημο, πολύ απαιτητικό αγώνα όπως ο Wayne Gardner και μάλιστα τέσσερις φορές (1985, ’86, ’91 και ’92), με τον Αυστραλό να είναι ο πιο πολυνίκης μη-Ιάπωνας αναβάτης.
Άλλοι, ακόμα πιο μεγάλοι, αναβάτες είναι οι: Eddie Lawson (1990), Mick Doohan (1991) και – κάτι που δεν γνωρίζει πολύς κόσμος – ο Valentino Rossi – μαζί με τον Colin Edwards – αναβάτης της νικηφόρας ομάδας της Honda το 2001!
Το πλήρες επίσημο όνομα του αγώνα είναι Coca-Cola Zero Suzuka 8 ωρών και είναι ο 5ος και τελευταίος αγώνας του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Αντοχής EWC, διαρκεί οκτώ ώρες και η κάθε ομάδα συμμετέχει με τρεις αναβάτες που εναλλάσσονται στη μοτοσυκλέτα περίπου κάθε μία ώρα κατά τη διάρκεια των pitstop.
Σε αυτές τις στάσεις γίνεται ανεφοδιασμός με βενζίνη, αλλάζονται λάστιχα, γίνονται ρυθμίσεις, μικρο-επισκευές, αλλά και μεγαλύτερες με τη φοβερή ταχύτητα ειδικά εκπαιδευμένων μηχανικών.
Οι αγώνες αντοχής στη Suzuka ξεκίνησαν το 1978 με πρωτότυπες μοτοσυκλέτες κατηγορίας “Τοurist Trohpy Formula One” (TT-F1), με τις τέσσερις μεγάλες ιαπωνικές εταιρείες (Honda, Kawasaki, Suzuki και Yamaha), να είναι άμεσα εμπλεκόμενες. Η σημαντική αλλαγή για τον αγώνα ήρθε το 1993, που άλλαξε ο κανονισμός και οι μοτοσυκλέτες ήρθαν από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Superbike.
Κορυφαία περίοδος για τον αγώνα ήταν, όταν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, κατάφερνε να προσελκύσει πάνω από 130.000 θεατές, αλλά και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90 που το ρεκόρ ήταν 160.000 θεατές! Σήμερα η προσέλευση φτάνει περίπου τις 85.000 κόσμου.
Η ημερομηνία του αγώνα ορίζεται έτσι ώστε να μην συμπίπτει με αντίστοιχο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ταχύτητας – φέτος έγινε μέσα στην περίοδο διακοπών των MotoGP από 26 μέχρι 29 Ιουλίου.
Στον φετινό αγώνα η επίσημη ομάδα της Yamaha πέτυχε την τέταρτη διαδοχική νίκη της στις “8 Ώρες της Suzuka”, αντιμετωπίζοντας αντίσταση αρχικά από την εργοστασιακή ομάδα της Kawasaki, που όμως διήρκεσε μόνο μέχρι το μέσο του αγώνα.
Στο πρώτο μισό του αγώνα κυριάρχησε η Kawasaki με τη Yamaha, να ακολουθεί, κάτι που άλλαξε όταν η πίστα άρχισε να στεγνώνει, μιας και η εκκίνηση έγινε με βροχή.
Ο πολυπρωταθλητής Superbike βρετανός Jonathan Rea της Kawasaki είχε ένα μικρό προβάδισμα από τον Michael van der Mark της Yamaha όταν ξεκίνησε το τέταρτο pitstop, με τον πρώτο να μπαίνει για την προγραμματισμένη στάση.
Ο Rea επέλεξε να παραμείνει για έναν ακόμα γύρο μέσα στην πίστα, με την απόφαση να αποδεικνύεται λανθασμένη, όταν παραλίγο να μείνει από βενζίνη, επιστρέφοντας όπως-όπως, οριακά στα pits.
Τα 40 δευτερόλεπτα που χάθηκαν στο μεταξύ, έριξαν την ομάδα της Kawasaki, όχι μόνο πίσω από τη Yamaha, αλλά και από την εργοστασιακή ομάδα της Honda.
Λίγο αργότερα, η βροχή άρχισε να πέφτει και αρκετοί αναβάτες σημείωσαν πτώσεις, με το safety car να μπαίνει για αρκετή ώρα στην πίστα. Honda και Yamaha ήταν οι πρωτοπόροι σε αυτή τη φάση, με τον Rea να χειροτερεύει την κατάσταση πέφτοντας σε ένα βρεγμένο κομμάτι της πίστας με slick λάστιχα στη μοτοσυκλέτα του.
Ο 31χρονος – που είχε συνειδητοποιήσει για τα καλά ότι οι αγώνες Superbike δεν έχουν καμία σχέση με τους Endurance – κατόρθωσε να επιστρέψει την Kawasaki του στα pits για γρήγορες επισκευές και λάστιχα βροχής, με Yamaha και Honda να κάνουν το ίδιο, καθώς η άσφαλτος ήταν πολύ επικίνδυνη για τα slick ελαστικά.
Mε τον εργοστασιακό αναβάτη της ομάδας Superbike της Yamaha, τον Ολλανδό van der Mark, να περνάει γρήγορα τη Honda του PJ Jacobsen (που τρέχει στα Supersport του Παγκοσμίου) και να αναλάβει ηγετικό ρόλο στον αγώνα, στη συνέχεια άρχισε να δημιουργεί διαφορά.
Ο άλλος αναβάτης της Yamaha, ο Alex Lowes, ο οποίος ανέλαβε την R1 μετά τον van der Mark, ήταν ταχύτερος από τους υπόλοιπους αναβάτες και παρόλη τη μικρή πτώση κατάφερε να μείνει μπροστά.
Οι van der Mark και Lowes κέρδισαν τελικά τον αγώνα με διαφορά 30.974 δευτερολέπτων, διατηρώντας το αήττητο ρεκόρ της Yamaha τεσσάρων νικών, από τότε που επέστρεψε στον Suzuka 8 Hours το 2015.
Ο τρίτος αναβάτης της ομάδας, ο Katsuyuki Nakasuga, ανακηρύχθηκε και αυτός νικητής του αγώνα, παρότι είχε σταματήσει να συμμετέχει λόγω του ότι είχε σπάσει την κλείδα του μετά από πτώση.
Η Honda, η οποία που επανήλθε στον φημισμένο αγώνα για πρώτη φορά από το 2008, ήταν δεύτερη με αναβάτες τους T. Nakagami, T. Nakahashi και P. Jacobsen.
Oι τρεις αναβάτες της Kawasaki, ο Jonathan Rea, ο Kazuma Watanabe και ο Leon Haslam δεν κατάφεραν να “μαζέψουν” τη διαφορά χρόνου που είχαν υποστεί από τα μέσα του αγώνα και τερμάτισαν τρίτοι, ένα γύρο πίσω από τη νικήτρια Yamaha.
Η ιδιωτική, γιαπωνέζικη ομάδα TSR F.C.C. με Honda και αναβάτες τους Josh Hook, Freddy Foray και Alan Techer τερμάτισαν στην πέμπτη θέση, κερδίζοντας το γαλλικό team της Yamaha GMT94, με αποτέλεσμα να εξασφαλίσουν τον Παγκόσμιο τίτλο στο Πρωτάθλημα Αντοχής για το 2018.
Φωτογραφίες: www.fimewc.com
