Σπαγγέτι γουέστερν
Όταν, το 2011, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το Ducati Diavel, ένα καθαρόαιμο ιταλικό με ρούχα αμερικάνικα, υπήρξαν αρκετοί που κατέκριναν την εταιρία απ’ τη Μπολόνια, λέγοντας πως το θρυλικό της όνομα δεν ταίριαζε με τον χώρο των μοτοσυκλετών cruiser. Δεν γνώριζαν, όμως, ότι δεν ήταν η Diavel η πρώτη cruiser που είχε φορέσει το λογότυπο της Ducati, αλλά οι Indiana και μάλιστα σε τρεις κυβισμούς, από το 1986 μέχρι το 1990, οι οποίες, σε αντίθεση με το πετυχημένο Diavel… κατέληξαν ένα από τα πιο αντιπαθητικά μοντέλα για τους φανατικούς Ducatisti. Κείμενο: Βασίλης Αντζουλάτος
Η Cagiva, η εταιρία των αδελφών Καστιλιόνι, ήταν έτοιμη για το μεγάλο άνοιγμα στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Έχοντας στην κατοχή της σημαντικές ιστορικές ιταλικές μάρκες, βασικός της στόχος ήταν να αναπτύξει μια πλήρη γκάμα μοντέλων – από πενηντάρια και σκούτερ μέχρι ψευδοεντούρο και super sport, αλλά και μοτοκρός και εντούρο – ακόμα κι αν φορούσαν διαφορετικά λογότυπα και ονόματα εταιριών στα ρεζερβουάρ τους.
“Τι καλύτερο λοιπόν από το να φτιάξουμε μια Ducati σε στύλ τσόπερ;” είπε κάποιος και η διοίκηση της Cagiva τον άκουσε. Η συνέχεια δεν ήταν καθόλου πετυχημένη εμπορικά.
Την πλούσια γκάμα της ιταλικής εταιρίας απάρτιζαν διάφορες μοτοσυκλέτες με διαφορετικά λογότυπα στα ρεζερβουάρ:
Cagiva για τα μικρά και τα μεσαία δρόμου, αλλά και τα ψευδοεντούρο.
Husqvarna για τα καθαρόαιμα εντούρο και τα μοτοκρός.
Μorini για τα custom και τουρισμού.
Ducati για τα super sport, αλλά τελικά και… για μεσαίες μοτοσυκλέτες, εκμεταλλευόμενη, έτσι η Cagiva το ισχυρό image του ιστορικού ονόματος.
Στον δρόμο τα πράγματα μπερδεύτηκαν, αφού η Cagiva παρουσίασε με το όνομά της τα τουριστικά Alazzura 350/650, τα ψευδοεντούρο Elefant 650/750/900 (όλα με κινητήρες Ducati), ενώ παράλληλα ετοίμαζε κι ένα “αμερικάνικου” στυλ 900άρι cruiser.
Κι ενώ τα Alazzura και Elefant πραγματοποίησαν την είσοδό τους, η μεγάλη custom μίκρυνε σε κυβισμό, κατέβηκε στα 650 και αποφασίστηκε να μπει στην αγορά – κυρίως στην αμερικάνικη, αλλά και την ευρωπαϊκή – με το λογότυπο της Ducati!
Το ίδιο λογότυπο εμφανίστηκε και το 1993 όταν έφτασαν οι πρώτες Cagiva Elefant 900 στην Αμερική σαν Ducati (Ε 900) και όχι σαν Cagiva, αποκαλύπτοντας την αναποφασιστικότητα της εταιρίας όσον αφορούσε το λογότυπο και το όνομα.
Ο δεσμοδρομικός κινητήρας των Pantah χρησιμοποιήθηκε και στην περίπτωση των Indiana, κι έτσι το 1985 στο σαλόνι του Μιλάνο παρουσιάστηκε ένα πρωτότυπο cruiser 750 κυβικών για πρώτη φορά με το όνομα Ducati.
Την επόμενη χρονιά τα Indiana διατέθηκαν στα 350 κυβικά για την ιταλική αγορά και στα 650 για τον υπόλοιπο κόσμο, ενώ το 750 παρουσιάστηκε το ’87.
Το πλαίσιο προερχόταν από το Elefant, οι ζάντες ήταν χυτές, το τιμόνι μεγάλο, το πιρούνι μακρύ και το ρεζερβουάρ τύπου δάκρυ και μικρό – όπως επέτασσε η μόδα της εποχής για τα αμερικανο-φανή τσόπερ.
Η μεγάλη διαφορά των Indiana σε σχέση με τα υπόλοιπα custom της αγοράς ήταν πως και επιδόσεις είχαν και μπορούσαν να στρίψουν σαν γνήσια ιταλικά τέκνα, ενώ φρέναραν με αξιοπρέπεια.
Η μεγάλη τελική των 650/750 βέβαια κούραζε αφάνταστα τον αναβάτη, που ήταν στημένος “καμαρωτά” πάνω στη μαλακή σέλα, ενώ το μικρό ρεζερβουάρ έκανε τον τουρισμό περισσότερο φαντασίωση παρά προορισμό.
Όλα τα παραπάνω, μαζί με τα χρωμιωμένα καπάκια, και όλες οι στυλιστικές – ακραίες και κακόγουστες για τους πωρωμένους σπορ Ducatisti – προσπάθειες των ανθρώπων της Cagiva δεν έφεραν την εμπορική επιτυχία, αλλά δημιούργησαν ένα μοντέλο που γενικά χαρακτηρίστηκε ιεροσυλία.
Ιεροσυλία ιδίως για το όνομα της Ducati που είχε συνδεθεί από το ’60-’70 με δίτροχες παθιασμένες αριστοτεχνικές κατασκευές, οι οποίες διέπρεπαν στις ασφάλτινες πίστες. Το τμήμα μάρκετινγκ της Cagiva είχε πέσει έξω.
Η αμερικάνικη αγορά υποδέχτηκε την Indiana με… κλειστή αγκαλιά και ειρωνείες.
Η χαμηλή τιμή αγοράς δεν είχε σημασία για τους Γιάνκηδες. Αγόραζαν βάσει του ονόματος και της φήμης και μια Ducati με ψηλά τιμόνια και χρώμια έμοιαζε σαν κάποιος να προσπαθούσε να τους πουλήσει γάλα εξαιρετικής ποιότητας… αλλά μαύρου χρώματος.
Επίσης τα 650 κυβικά ήταν πολύ λίγα για μια χώρα που όλα ήταν και έπρεπε να είναι μεγάλα. Τα “ερμαφρόδιτα” Ducati πούλησαν λιγότερα από 250 κομμάτια (!), ενώ παραπάνω από 2,250 κατασκευάστηκαν (εκ των οποίων τα 1.800 ήταν 650 κυβικών). Παρά τις πενιχρές τους πωλήσεις, η Cagiva τα κράτησε στην αγορά για τέσσερα ολόκληρα, βασανιστικά χρόνια μέχρι το 1990.
Τα 750άρια απέδιδαν 53 ίππους, είχαν βάρος 180 κιλών και μόλις 64 κατασκευάστηκαν!
Η συλλεκτική αξία των Indiana είναι δεδομένη λόγω σπανιότητας και θα θέλαμε να είχαμε την ευκαιρία να οδηγήσουμε μία, σίγουροι ότι θα διαπιστώναμε πόσο καλή δουλειά είχαν κάνει οι Ιταλοί.
Τα τεστ της εποχής μιλούσαν για ελαφριά αίσθηση και σιγουριά στις κινήσεις τους, όρεξη για σούζες από το οπισθόβαρο σύνολο με τον ροπάτο κινητήρα και τις κοντές σχέσεις, ενώ στο κομμάτι των αναρτήσεων τα πράγματα δυσκόλευαν, λόγω των σωστών-σκληρών αναρτήσεων που δεν προσέφεραν τόση άνεση, αλλά στόχευαν στο καλό κράτημα.
Οι σκληρές αναρτήσεις ήταν το μεγάλο αρνητικό σημείο των Ιndiana, πέρα από την εμφάνιση βέβαια, και φυσικά το “ξύλο” που έτρωγε ο αναβάτης από τον αέρα έτσι και προσπαθούσε να πάει γρήγορα, πόσο μάλλον να πιάσει την τελική των περίπου 180 km/h με το 750.
Ο πάντα παρών εξαίσιος παραδοσιακός ήχος του L-90 δεν μπορούσε να αποζημιώσει για όλα αυτά, ενώ το τελευταίο καρφί στον τάφο των Indiana είναι ότι αργότερα εμφανίστηκαν και σαν μοντέλα Police για χρήση από την αστυνομία. Η ασχήμια του φέρινγκ τους ήταν επική!
Το κωμικό φέρινγκ και το άσπρο-μπλέ βάψιμο ήταν ό,τι καλύτερο για την ολοκλήρωση ενός κακόγουστου αστείου. Έκτοτε η Ducati δεν τόλμησε – ακόμα κι όταν άλλαξε χέρια για να περάσει στην αμερικάνικη επενδυτική εταιρία Texas Pacific – να παρουσιάσει μοντέλο ανάλογου προορισμού.
Η γραμμή αυτή άλλαξε και ευτυχώς δικαιώθηκε το 2010, οπότε η Ducati με νέο ιδιοκτήτη (Audi-VW) πλέον έκανε μια παρόμοια κίνηση, παρουσιάζοντας τα Diavel, αλλά σε στυλ power cruiser και όχι chopper.
Τα Diavel έγιναν επιτυχία στις ΗΠΑ λόγω του ότι κουβαλούσαν ένα “βαρύ”, τσαμπουκαλεμένο προφίλ αλλά και ένα ισχυρό μοτέρ με 160+ίππους, ενώ διέθεταν και καλή οδική συμπεριφορά για την κατηγορία τους.
Με αυτόν τον τρόπο τα “σπαγγέτι γουέστερν του παρελθόντος” τύπου Indiana ξεχάστηκαν και παρότι υπάρχουν σήμερα ανά τον κόσμο ελάχιστα κομμάτια, δεν είναι διόλου επιθυμητά από συλλέκτες Ducati.
Φανταστείτε ότι είδαμε πρόσφατα σε αγγλικό περιοδικό την αγγελία πώλησης ενός Indiana 750 σε καλή κατάσταση (και δώρο ένα δεύτερο, αν και λίγο ταλαιπωρημένο για ανταλλακτικά), έναντι του ποσού των 2.500 περίπου ευρώ!
Κρίμα, πραγματικά…
