Ο Μεγάλος Παίκτης
Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 η Honda με το FatCat TR200 επιχείρησε να επαναλάβει την εμπορική επιτυχία που είχαν τα τρίτροχα ATC μοντέλα, λανσάροντάς το ως ένα διασκεδαστικό / χρηστικό όχημα παντός εδάφους… με χοντρά λάστιχα. Γι’ αυτό και το ονόμασε FatCat (“μεγάλος παίκτης” στην αμερικάνικη αργκό). Κείμενο: Κώστας Γαμβρούλης
Ας κάνουμε μια μικρή ιστορική αναδρομή. Τα γεγονότα που οδήγησαν στην παρουσίαση του Honda FatCat TR200, λοιπόν, ξεκινούν την δεκαετία του 1970.
Οι αντιπρόσωποι της Honda στις ΗΠΑ, βλέποντας την απρόσμενη και μεγάλη επιτυχία των buggy τετράτροχων, ζητούν από την εταιρεία να κατασκευάσει κάτι αντίστοιχο που να βασίζεται σε μοτοσυκλέτα.
Αυτό το «κάτι», θα έπρεπε να τα βγάζει πέρα στα χιόνια της Μινεσότα και των υπόλοιπων βόρειων περιοχών, στις αμμώδεις παραλίες της δυτικής και της ανατολικής ακτής και στα λασποχώραφα των μεσοδυτικών πολιτειών, προσφέροντας διασκέδαση. Θα έπρεπε επίσης να είναι προσιτό και να μπορεί να οδηγηθεί εύκολα από όλους.
Η Honda το μελετά το θέμα, εξετάζει πολλές ιδέες, και τελικά παρουσιάζει το 1970 το US90, ένα τρίτροχο όχημα με έναν μπροστινό κατευθυντήριο τροχό και δύο παράλληλους πίσω, συνδεδεμένους με άκαμπτο άξονα.
Αυτό το όχημα ονομάζεται ATC, από τα αρχικά τoυ All Terrain Cycle, και είναι η πρώτη αυθεντική “’γουρούνα” ευρείας παραγωγής, ο προπάππος δηλαδή των σημερινών τετράτροχων ATV και Quad.
Honda ATC 90, 1974
Οι τρεις τροχοί προσφέρουν στατική και δυναμική ισορροπία (καλά, όχι πάντα σε ό,τι αφορά στο δεύτερο…) άρα το όχημα μπορεί να οδηγηθεί και από ανθρώπους χωρίς ιδιαίτερη εμπειρία από μοτοσυκλέτες, ενώ τα πολύ φαρδιά ελαστικά προσδίδουν την απαραίτητη πλευστότητα σε άμμο, χιόνι και λάσπη.
Πέραν του fun στην οδήγηση, αναδεικνύεται επίσης και άλλη μια διάσταση στη χρήση αυτών των οχημάτων, που μπορούν κάλλιστα να ανταποκριθούν και σε ρόλο επαγγελματικού εργαλείου, για τους ανθρώπους που εργάζονται στην ύπαιθρο και σε δυσπρόσιτες περιοχές.
Honda FatCat TR200
Τα ATC γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία, Yamaha, Kawasaki και Suzuki μπαίνουν επίσης στο παιχνίδι και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 80, η κατηγορία γνωρίζει άνθιση αλλά αποκτά και πολέμιους, καθότι τα οχήματα αυτά στέλνουν πολύ κόσμο στο νοσοκομείο και σε ένα άλλο πιο “μόνιμο” μέρος.
Βλέπετε, ναι μεν ισορροπούσαν στατικά, αλλά στις στροφές η αδυναμία κλίσεων και η απουσία διαφορικού στους πίσω τροχούς, απαιτούσαν οδηγικές δεξιότητες που η πλειοψηφία των νεαρών κατά βάση αναβατών δεν διέθετε, με αποτέλεσμα οι ανατροπές να είναι πάρα πολύ συχνό φαινόμενο.
Το αμερικανικό κράτος, μετά από πλήθος ατυχημάτων που οδηγούν σε σοβαρούς τραυματισμούς, ετοιμάζεται να δράσει σε νομοθετικό επίπεδο και να τα απαγορεύσει από την κυκλοφορία.
Το 1987 και μετά από ασφυκτικές πιέσεις, οι Ιάπωνες κατασκευαστές προχωρούν σε μια άτυπη συμφωνία κυρίων μεταξύ τους, διακόπτοντας την παραγωγή των τρίτροχων ATC οχημάτων για μια δεκαετία, μέχρι που οι συνθήκες και η τεχνολογία να επιτρέψουν αυτά να γίνουν ασφαλέστερα. Αυτό ήταν και το τέλος των τρίτροχων (ATC), αφού τελικά τα τετράτροχα ΑΤV και Quad που ήδη είχαν αρχίσει να παράγονται, τα αντικατέστησαν πλήρως.
Η Honda, έχοντας διαγνώσει εγκαίρως ότι τα ATC θα σβηστούν από τον χάρτη, παρουσιάζει το 1986 μια δίτροχη εκδοχή της… τρίτροχης αρχικής ιδέας, με το όνομα TR200. To ίδιο κάνει και η Yamaha και μάλιστα πιο νωρίς, το 1985, με το BW200.
Το Ηοnda FatCat 200 είναι σαν ένα ATC από το οποίο αφαιρέθηκε ο τρίτος τροχός πίσω, ενώ ο σκοπός και ο ρόλος του είναι ακριβώς ο ίδιος, να αποτελέσει δηλαδή ένα διασκεδαστικό/χρηστικό όχημα παντός εδάφους. Το δε συνοδευτικό του όνομα, είναι FatCat.
To Honda FatCat TR200 έφερε έναν ιδιαίτερο μονοκύλινδρο τετράχρονο και αερόψυκτο κινητήρα, με μονό εκκεντροφόρο και δύο βαλβίδες, στα 199 κ.εκ., ο οποίος προερχόταν από το ATC200X τρίτροχο μοντέλο του 1983 και απέδιδε 15 ίππους.
Αξιοσημείωτο ήταν πως στο πεντατάχυτο κιβώτιο ο συμπλέκτης ήταν αυτόματος φυγοκεντρικός (!), όπως στα παπιά δηλαδή, με την διαδοχή των σχέσεων στο σασμάν να είναι μοτοσυκλετιστικού τύπου, δηλαδή πρώτη κάτω, νεκρά πάνω, δεύτερη πάνω κ.ο.κ.
Το τιμόνι έφερε πάντως δύο μανέτες, με τη δεξιά να αντιστοιχεί στο μπροστινό φρένο (ταμπούρο) και την αριστερή να ενεργοποιεί το πίσω φρένο (επίσης ταμπούρο φυσικά), ενώ το ποδωστήριο στα δεξιά χρησιμοποιούνταν και αυτό για το μπράτσο του πίσω ταμπούρου είχε δύο ντίζες!
To 200 κυκλοφόρησε σε έναν και μόνο συνδυασμό χρωμάτων (λευκό-μπλε), το πλαίσιο, όπως και οι τροχοί, αλλά και το ψαλίδι ήταν και αυτά βαμμένα λευκά. Μια εκκεντρικότητα που ταίριαζε με τα ’80s.
Για ένα όχημα που απευθυνόταν μεταξύ άλλων και σε ανθρώπους που το μόνο δίτροχο υπόβαθρο που είχαν ήταν το ποδήλατο, τόσο ο αυτόματος συμπλέκτης όσο και το εναλλακτικό πίσω φρένο στο αριστερό άκρο του τιμονιού, αποτελούσαν σοφές επιλογές από την Honda.
Επίσης, για τον ίδιο λόγο, πέραν της μανιβέλας, η εκκίνηση γινόταν και με μίζα, κάτι που θεωρείται αυτονόητο στις μέρες μας, αλλά το 1986, για μονοκύλινδρο μοντέλο 200 cc, ήταν πολυτέλεια.
To TR200 έφερε επίσης δύο πολύ μεγάλες και ανθεκτικές σχάρες μπροστά και πίσω, για να εξυπηρετεί στη μεταφορά φορτίων, αν αναλάμβανε επαγγελματικό ρόλο. Οι τροχοί ως σύνολο αποτελούσαν και αποτελούν φυσικά το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της μοτοσυκλέτας.
Οι ζάντες είχαν διάμετρο μόλις 11 ίντσες, αλλά αγκαλιάζονταν από ελαστικά “λουκουμάδες” σε διαστάσεις 24.5x8.00-11 μπροστά και 23.5×8.00-11 πίσω.
Τα χαρακτηριστικά στα ελαστικά των ATC/ATV/Quad διαβάζονται διαφορετικά: ο πρώτος αριθμός είναι η συνολική διάμετρος του ελαστικού σε ίντσες όταν αυτό είναι τοποθετημένο στη ζάντα και φουσκωμένο στην προτεινόμενη του πίεση, ο δεύτερος αριθμός είναι το πλάτος του πέλματος σε ίντσες και ο τρίτος αριθμός η διάμετρος της ζάντας στην οποία εφαρμόζει το ελαστικό.
Άρα παρά τις μόλις 11 ιντσών ζάντες, η συνολική διάμετρος των τροχών του TR200 με αυτά τα τροφαντά ελαστικά, ήταν μεγαλύτερη από αυτή ενός σημερινού 19” μπροστινού τροχού με φορεμένο ένα τυπικό adventure ελαστικό, ενώ το πλάτος των 203 χλστ. θα μπορούσε να συναγωνιστεί τα πέλματα των superbikes.
Φυσικά στην προκειμένη περίπτωση τα ελαστικά αυτά εξυπηρετούσαν άλλο σκοπό και όχι τα στριψίματα στην πίστα.
Το Honda TR200 FatCat, είχε μια βραχύβια παρουσία στην αγορά για μόλις δύο χρόνια, με τη Honda να διακόπτει την παραγωγή του απότομα. Ο λόγος ήταν ότι έβγαινε αρκετά πιο ακριβό από το ανταγωνιστικό BW200 της Yamaha, με τις πωλήσεις του να μην είναι ικανοποιητικές.
Πάντως η αγορά έδειξε ότι υπήρχε χώρος και κοινό για αυτές τις μοτοσυκλέτες, αφού το BW συνέχισε και συνεχίζει να πωλείται στις ΗΠΑ ως TW, σε μια πιο ήπια εκτέλεση, ενώ και η Suzuki έχει παρουσία στην κατηγορία, με το μοντέλο RV 125 (1972-1982) αρχικά και RV 125 Van Van αργότερα, το 2003.
Το Honda TR200 FatCat, αποτελεί στις μέρες μας ένα κατά κάποιο τρόπο cult μοντέλο, για την αμερικανική αγορά βασικά που προοριζόταν εξ αρχής.
Το ότι αγοράστηκε σε μικρούς αριθμούς το κάνει ιδιαίτερα σπάνιο και είναι αρκετός ο κόσμος που το αναζητά για να το αναπαλαιώσει, ενώ υπάρχουν και «πυροβολημένοι» που έχουν κατασκευάσει εκδόσεις 650 κ.εκ. πάνω στο concept του FatCat με βάση XR μοντέλα της Honda.
