Η αυτόματη μοτοσυκλέτα της Piaggio
Ήταν Οκτώβριος του 2003, τότε που η Piaggio δεν είχε αποφασίσει ακόμα να “τραβήξει την πρίζα” από την θυγατρική Gilera, κι έτσι στη διεθνή έκθεση του Μιλάνου παρουσιάστηκε η αυτόματη μοτοσυκλέτα Gilera Ferro. Ένα πολύ όμορφο και ενδιαφέρον τεχνολογικά πρωτότυπο… που δεν είδε όμως ποτέ το φως της παραγωγής.
Εκείνα τα χρόνια, στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η Piaggio είχε αποφασίσει να δημιουργήσει μια νέα σειρά μοτοσυκλετών που θα αναβίωναν την, πολύ σημαντική για την ιταλική ιστορία της μοτοσυκλέτας, θρυλική Gilera.
Η Gilera, η οποία είχε περάσει στα χέρια της Piaggio ήδη από το 1969, από το 1993 μετά από απόφαση της διοίκησης είχε μετατραπεί σε εταιρία που λανσάριζε στην αγορά αποκλειστικά και μόνο… σκούτερ.
To Gilera Ferro ήταν το δεύτερο πολύ ενδιαφέρον πρωτότυπο των ανθρώπων της εταιρίας (το πρώτο ήταν ένα τετρακύλινδρο supersport 600, για το οποίο θα μιλήσουμε σε άλλο άρθρο) και ήταν ένα ιδιαίτερης σχεδίασης naked, πραγματικά καινοτόμο: φορούσε έναν δικύλινδρο κινητήρα, που είχε σχεδιαστεί εξ ολοκλήρου από την Piaggio και συγκεκριμένα από τον γνωστό αρχιμηχανικό της Lucio Masut.
Αυτός ο κινητήρας ήταν δικύλινδρος V-90º, τετράχρονος φυσικά, υγρόψυκτος, 8βάλβιδος με έναν εκκεντροφόρο, κυβισμού 850cc και απέδιδε 85 ίππους.
Το όμορφο Gilera Ferro ήταν σχεδιασμένο από τον γνωστό σχεδιαστή Rodolfo Frascoli, ο οποίος είχε προτιμήσει μια “περίεργη αισθητική”, που προσδιοριζόταν βασικά από το ζευγάρι των μικρών ορθογώνιων προβολέων που ήταν τοποθετημένοι στη μάσκα, αλλά και τα δυο τελικά των εξατμίσεων που “κρύβονταν” κάτω από τα καπάκια της ουράς.
Ο σχεδιαστικός οίκος του Rodolfo Frascoli, για όσους δεν το γνωρίζουν, είναι υπεύθυνος για τον σχεδιασμό πολλών Moto Morini, Moto Guzzi, Gilera, αλλά και πρόσφατων μοντέλων της Triumph, όπως για παράδειγμα το Tiger Sport 660.
Εκτός από την προσεγμένη και καινοτόμο σχεδίαση, υπήρχαν και πρωτότυπες τεχνικές λύσεις, όπως το μονόμπρατσο ψαλίδι, τα κυματιστά δισκόφρενα και το θηριώδες ανεστραμμένο πιρούνι.
Όμως υπήρχε και κάτι άλλο: ο δικύλινδρος κινητήρας δεν άλλαζε ταχύτητες με συμβατικό τρόπο, αλλά ήταν εξοπλισμένος με έναν ηλεκτρονικό μηχανισμό αλλαγής και διαχείρισης σχέσεων μέσω σερβομηχανισμού.
Ήταν ένα ημιαυτόματο ηλεκτρονικό σύστημα που λειτουργούσε με κουμπιά τα οποία βρίσκονταν στους διακόπτες του αριστερού άκρου του τιμονιού, κι έτσι ο αναβάτης μπορούσε να ανεβοκατεβάζει ταχύτητες.
Παράλληλα το Ferro λανσάριζε – ένα συνηθισμένο για τα σημερινά δεδομένα – σύστημα που έλεγχε ηλεκτρονικά το φρένο του κινητήρα.
Χάρη σε αυτό, ο αναβάτης μπορούσε να επιλέξει μεταξύ του έντονου ή του πιο ήπιου φρεναρίσματος στο κλείσιμο του γκαζιού.
Το Gilera Ferro – στα Ιταλικά “ferro” σημαίνει σίδερο/ανθεκτικό – δεν ξεπέρασε ποτέ το στάδιο του πρωτοτύπου και δεν μπήκε στην παραγωγή.
Ο κινητήρας του όμως έδωσε κίνηση σε μια άλλη μοτοσυκλέτα, την Aprilia Mana 850. Βλέπετε η Piaggio είχε αποφασίσει να εξαφανίσει σταδιακά από την αγορά το θρυλικό όνομα της Gilera, η οποία μέσω μιας υπερεκατονταετούς πορείας είχε κατακτήσει πολλές αγωνιστικές και εμπορικές επιτυχίες παγκοσμίως!
