Ο δίχρονος πράσινος δεινόσαυρος που έτρωγε τα αμερικανικά χώματα
Η βενζίνη που κατανάλωνε εκείνο το αερόψυκτο δίχρονο θηρίο των 400 κυβικών και των σχεδόν 40 ίππων έρεε άφθονη. Το 36άρι Mikuni από τη μια και από την άλλη η δίψα του μαύρου μονοκύλινδρου με τις μεγάλες ψύκτρες προσπαθούσαν να φτάσουν σε ένα ζύγι. Το ίδιο προσπαθούσε να κάνει και ο μπροστινός τροχός με το έδαφος: να μείνει αγκαλιασμένος με το χώμα και να μην αποχωρίζεται ο ένας τον άλλον κάθε λίγο και λιγάκι. Κι όλα αυτά υπό το βλέμμα του Τομ Κήτον. Ποιος ήταν ο Τομ και ποια η μοτοσυκλέτα του; Η μοτοσυκλέτα ήταν το Kawasaki KDX 400, ο Τομ μάλλον ένας απλός Αμερικανός εντουράς. Κείμενο: Βασίλης Αντζουλάτος
Η διαφήμιση της Kawasaki του 1979 ήταν “επική”. Πίσω από το “γαϊδούρι” Kawasaki ένας πανύψηλος, μάλλον ατσούμπαλος, Αμερικανός, στα σίγουρα, εντουράς ποζάρει χαμογελαστός και πίσω από την πλάτη του τρεις αχαΐρευτοι φίλοι σαφώς τον κοροϊδεύουν.
Ο μεσαίος του κάνει και “κερατάκια” και να λοιπόν πώς φτιάχνεται η μεγάλη διαφημιστική καμπάνια της Kawasaki USA που έτρεχε επίσημα στα αμερικάνικα μοτοσυκλετιστικά περιοδικά, ένα χρόνο πριν κλείσει η δεκαετία του ’70.
Ποιος ήταν ο Tom Keeton; “Κανένας” το πιθανότερο, ένα φανταστικό πρόσωπο, αλλά η διαφήμιση καταπληκτική, ενώ το κείμενο-λεζάντα που την συνόδευε εξίσου εμπνευσμένο.
“Τι κάνει τον Tom Keeton να ταΐζει τους φίλους του μια σταθερή δίαιτα από πέτρες, βράχους και δεύτερες θέσεις; Το Kawasaki KDX 400!” Ρωτάει και απαντάει η διαφήμιση. Aπλό και εύστοχο, ατακαδόρικο πνεύμα… και κερατάκια πίσω από το κεφάλι του Τομ.
Ο Τομ τους περνάει όλους με το 400άρι του, αυτό υπαινίσσεται η Kawasaki. Πέτρες τρώνε για δίαιτα και όλο δεύτεροι βγαίνουν στους αγώνες.
Άλλες εποχές, άλλα ήθη, άλλη η προσέγγιση των Αμερικανών στο θέμα οδήγηση στο χώμα. Διασκέδαση, ελαφριά διάθεση, πλακίτσα, “χέβιν’ φαν” που λένε και τα αμερικανάκια. Χαλαρά και κουλάτα.
Τι ήταν όμως αυτό το πράσινο πράμα μπροστά από τον Τομ, έλεγε τίποτα; Κάτι έλεγε…
Παραδοσιακές εντουράδικες γραμμές για την εποχή με πολύγωνο ντεπόζιτο, εντουράδικη μάσκα με στρογγυλό προβολέα και number plate, με μπροστινό φτερό “βατραχοπέδιλο” να τα συμπληρώνει.
Η σέλα χοντρή, παχιά και χορταστική, όχι σαν τα σημερινά “στενά σανίδια” που αποκαλούνται σέλες. Σέλα με τα όλα της διέθετε το KDX, σε φάση καναπεδάκι, να κάθεσαι και να ξεκουράζεσαι – αχ τι ωραία – να το φχαριστιέσαι, όχι αστεία.
Μεγάλα τα πλαϊνά καπάκια, μακρύ το τελικό της εξάτμισης του τέρατος σε στυλ φλάουτο, κλασικό κοίλο το πίσω φτερό.
Εκτός από τον μεγάλο κύλινδρο των 392 κυβικών με τις εξίσου μεγάλες ψύκτρες παρατηρούμε την έδραση των δυο πίσω αμορτισέρ (η ανάρτηση Uni Track με το μονό αμορτισέρ δεν είχε έρθει ακόμα) που είχε μια τάση προς το κέντρο του ψαλιδιού, το οποίο παρεμπιπτόντως ήταν “ψαλιδάρα”΄: άριστης σχεδίασης, αλουμινένια με νεύρα και “σπασίματα”.
Το δίχρονο θεριό των 39 ίππων στις 7.000 rpm και ροπής 4,2 kgm στις 6.000, σταματούσε (λέμε τώρα) από δυο αστείας διαμέτρου ταμπουράκια, μηχανικά ντε, με συρματόσχοινο.
Επίσης “καθόταν” πάνω σε αναρτήσεις διαδρομών 25 εκατοστών, διαδρομές που έχουν σήμερα τα “πολιτικά” Kawasaki KLX 250S, για να πάρουμε μια ιδέα.
H πλήρης διαφήμιση έδειχνε τα μηχανάκια των φίλων του Τομ παρατημένα στην άκρη
Επίσης το πιρούνι είχε “χοντρά” καλάμια – όπως έλεγε το τεστ του αμερικάνικου περιοδικού Cycle World της εποχής – τεράστια ναι, 38 χιλιοστών…
Ομοίως μεγάλο ήταν και το ύψος της σέλας στα 96 εκατοστά (!), έτσι για να φτάνει μόνο ο Τομ της διαφήμισης να κάτσει πάνω της.
Πολλά από τα εξαρτήματα του 400 ήταν φτιαγμένα στις ΗΠΑ, μιας και η συγκεκριμένη μοτοσυκλέτα ήταν “αμερικάνικη υπόθεση”, είχε σχεδιαστεί και εξελιχθεί εκεί, κάτι ανάμεσα σε εντούρο και αγωνιστικών ραλί ερήμου, τα desert racing που ήταν ιδιαίτερα δημοφιλή στη χώρα.
Χρωμιομολυβδαίνιο στο πλαίσιο για να μην κάμπτεται σαν λυγαριά στον κάμπο όταν άνοιγε το γκάζι ή όταν έκανε άλματα, αναρτήσεις της Kayaba, λαδιού-αερίου τα αμορτισέρ, υποβοηθούμενα με αέρα τα καλάμια του πιρουνιού (βλ. φθηνή ρύθμιση προφόρτισης) και φυσικά όλα αυτά τυλιγμένα στο παραδοσιακό λαχανί χρώμα της Kawasaki. Ό,τι πάρεις 120 κιλά, μια χαρά σχέση βάρους/ίππων.
Στην Ελλάδα από το 1984 και μετά κυκλοφορούσε αυτό το κουκλί 200άρι
Η μοτοσυκλέτα πέταγε όταν άνοιγες το γκάζι, πιστονιά την πιστονιά οι ευθείες χάνονταν κάτω από τις τρακτερωτές της ρόδες.
Εννοείται ότι το KDX 400 δεν έφτασε ποτέ στην Ελλάδα, ούτε καν στην Ευρώπη, αφού εμείς εδώ είχαμε κυρίως KDX 175 και 200, τα οποία ήταν μια χαρά, πολύ ωραία μηχανάκια που αλώνιζαν χαρούμενα τα χώματά μας και τους δασικούς δρόμους όλης της χώρας, μοιράζοντας στο πέρασμά τους τον λευκό καπνό και τη μυρωδιά του μισο-καμένου δίχρονου λαδιού τους. Ωραίες εποχές!
