Με ψυχή πολεμιστή
Μια εκ των «Big 4» κατασκευαστριών της Ιαπωνίας, η Kawasaki, έχει ίσως τον πιο ισχυρό χαρακτήρα, με την έννοια ότι είναι πιο στοχοπροσηλωμένη στον δρόμο, χωρίς φυσικά να απουσιάζει από άλλες κατηγορίες. Δεν είναι πάντως τυχαίο, ότι στη συνείδηση των περισσότερων αναβατών έχει συνδεθεί με την ισχύ και τις επιδόσεις και αυτό το κατάφερε σε μια διάρκεια πολλών δεκαετιών, με μια σειρά θρυλικών μοντέλων που παρουσιάζουμε σε αυτό το mini αφιέρωμα. Κείμενο: Κώστας Γαμβρούλης
Kawasaki W1 (1966)
Δεν ήταν η πρώτη μοτοσυκλέτα της Kawasaki, αλλά σίγουρα ήταν αυτή που έκανε τον κόσμο να στρέψει το βλέμμα του προς αυτή την νέα κατασκευάστρια από την Ιαπωνία.
Το W1, ήταν μια εξελιγμένη έκδοση των Meguro K, όπου Meguro ήταν μια ιαπωνική εταιρία η οποία εξαγοράστηκε από την Kawasaki το 1965. Η Meguro είχε πάρει άδεια από την BSA ώστε να κατασκευάζει αντίγραφα των μοντέλων A7 και να τα διαθέτει στην αγορά της Ιαπωνίας.
Η Kawasaki απέκτησε πρόσβαση σε αυτά τα σχέδια μετά την εξαγορά της Meguro, και βελτίωσε σε όλα τα σημεία τη μοτοσυκλέτα, παρουσιάζοντας το 1966 το W1, ένα μοντέλο που ακολουθούσε πιστά την βρετανική σχολή, με δικύλινδρο σε σειρά κινητήρα 624cc.
To W1 ήταν πολύ αξιόπιστο και πωλήθηκε σε ΗΠΑ και Καναδά, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη των αναβατών και θέτοντας τις βάσεις για την υποδοχή και αποδοχή της Kawasaki στις παγκόσμιες αγορές.
Kawasaki H1 500 Mach III (1969)
Πρόκειται για την πρώτη μοτοσυκλέτα της Kawasaki που έδωσε το βασικό στίγμα της φιλοσοφίας της. Στην Kawasaki θέλουν να κάνουν πάταγο στις αγορές και να στρέψουν την προσοχή πάνω τους.
Αποφασίζουν να το πράξουν, χρησιμοποιώντας τις επιδόσεις ως «διαφημιστικό» μέσο και ξεκινούν μια φιλόδοξη προσπάθεια για την κατασκευή της γρηγορότερης μοτοσυκλέτας της εποχής εκείνης. Καταλήγουν στον δίχρονο κινητήρα αφού συνδύαζε χαμηλό βάρος και υψηλή απόδοση και πειραματίζονται με διάφορες διατάξεις V2 και V3 (!) αλλά τελικά καταλήγουν σε μια τρικύλινδρη σε σειρά και αερόψυξη.
Το Kawasaki H1 500 είναι πολύ γρήγορο και πετυχαίνει το σκοπό του, καταλαμβάνοντας τον θρόνο της ταχύτερης μοτοσυκλέτας παραγωγής. Αποδίδει 60 ίππους, με την ειδική απόδοση στο λίτρο των 120 ίππων να αποτελεί ένα νέο ρεκόρ για μοτοσυκλέτα παραγωγής.
Ωστόσο τα ταμπούρα, οι βασικές αναρτήσεις, τα ελαστικά της εποχής και το ενδοτικό πλαίσιο, δεν μπορούν να διαχειριστούν την ισχύ και το εκρηκτικό ταμπεραμέντο του δίχρονου κινητήρα. Το H1 500 έχει μείνει περισσότερο στην ιστορία ως μια μοτοσυκλέτα που δύσκολα “δαμάζεται”, παρά ως η γρηγορότερη της εποχής εκείνης.
Kawasaki H2 750 Mach IV (1972)
Αν το H1 500 χαρακτηρίστηκε υπερβολικό για εκείνη την εποχή, η Kawasaki όχι μόνο δεν πτοήθηκε, αλλά επέστρεψε με κάτι… ακόμα πιο υπερβολικό, θέλοντας να μπει και στο μάτι της Honda, που με το CB750 Four είχε προκαλέσει μεγάλη εντύπωση.
Στην Kawasaki, σχεδιάζουν από λευκό χαρτί ένα νέο δίχρονο, τρικύλινδρο σε σειρά κινητήρα, αυξάνοντας τον κυβισμό στα 748cc και την απόδοση στους 74 ίππους!
Όσοι έχουν πρότερη εμπειρία από το 500άρι ανατριχιάζουν και μόνο στην ιδέα του να οδηγήσουν την μοτοσυκλέτα, αλλά στην πραγματικότητα τα πράγματα δεν είναι τόσο τρομακτικά. H Kawasaki έχει εξοπλίσει το Mach IV με δισκόφρενο μπροστά (με την option και για δεύτερο αν το ήθελε κάποιος) και έχει κάνει αρκετή δουλειά σε πλαίσιο και αναρτήσεις.
Ο μεγαλύτερος κινητήρας αποδείχθηκε δε πιο φιλικός από αυτόν του Mach III, αφού παρά την μεγαλύτερη ιπποδύναμη, παρήγαγε και περισσότερη ροπή και μάλιστα απλωμένη σε ένα μεγαλύτερο εύρος. Το Mach IV έμεινε στην ιστορία για τις επιδόσεις του αλλά την εξτρά γοητεία που προσέδιδε… ο τρόμος του 500 Mach III, δεν την κατέκτησε ποτέ.
Kawasaki Ζ1 900 (1972)
Η «αντεπίθεση» της Kawasaki προς την Honda και το CB750 Fοur, δεν έγινε μόνο με το δίχρονο H2 750 Mach IV αλλά συνδυαστικά, μαζί με ένα τετράχρονο μοντέλο που παρουσιάστηκε την ίδια χρονιά.
Το Z1 900, ο «μπαμπάς» όλων των Z που ακολούθησαν, ήταν μια πρωτόλεια έκφραση –τουλάχιστον με τα τότε δεδομένα- της ισχυρής γυμνής μοτοσυκλέτας που προορίζεται για διασκέδαση στους δρόμους. Κάτι σαν streetfighter της εποχής δηλαδή.
Με απόδοση 80 ίππων και τελική 190+ khm/h έμεινε στην ιστορία για τις επιδόσεις του, την πολύ όμορφη σχεδίαση με την χαρακτηριστική ουρά και την αξιοπιστία του, παρά το ότι ο κινητήρας για τα δεδομένα της εποχής ήταν τεχνολογικά προηγμένος, φέροντας δύο επικεφαλής εκκεντροφόρους και 16 βαλβίδες.
Kawasaki Ζ1300 (1979)
Το 1979 η Honda μπαίνει για άλλη μια φορά στο στόχαστρο, αυτή την φορά επειδή… τόλμησε να παρουσιάσει μοντέλο με εξακύλινδρο σε σειρά κινητήρα, το CBX1050 δηλαδή. H Kawasaki, απαντά εντυπωσιακά.
Το Z1300 ήταν η πρώτη υγρόψυκτη εξακύλινδρη μοτοσυκλέτα παραγωγής και η χωρητικότητα του κινητήρα της έφθανε τα 1.286 cc, ενώ η τελική μετάδοση γινόταν με άξονα.
Η ισχύς των 120 ίππων ήταν ό,τι μεγαλύτερο είχε μετρηθεί σε μοτοσυκλέτα παραγωγής μέχρι τότε, όμως το βάρος το 314 κιλών (!) περιόριζε την τελική στα 220 χλμ./ώρα και γκρέμιζε τις όποιες προσδοκίες για μια καλή οδηγική συμπεριφορά, δεδομένης πάντα της τότε ιαπωνικής αντίληψης για τις αναρτήσεις και τα φρένα.
Παρά το γεγονός ότι το Z1300 δεν εκπλήρωσε τις προσδοκίες του κόσμου, θεωρείται ως σημείο αναφοράς για την δίτροχη υπερβολή και στις μέρες μας έχει αποκτήσει έναν cult χαρακτήρα.
Kawasaki GPZ900R (1984)
Ίσως η σημαντικότερη μοτοσυκλέτα της Kawasaki και υπάρχουν αρκετοί λόγοι υπεράσπισης αυτής της θέσης.
Με την Kawasaki να παίζει μέχρι τότε τον ρόλο μιας εταιρίας που δίνει δυναμικές «απαντήσεις» στους άλλους κατασκευαστές, το GPZ900R ήταν η μοτοσυκλέτα που τα άλλαξε όλα και έθεσε την Kawasaki στον ρόλο της εταιρίας που δείχνει τον δρόμο στους άλλους.
Το GPZ900R έκανε υπερβάσεις σε όλους τους τομείς, σχεδίαση, οδηγική συμπεριφορά και επιδόσεις, πιάνοντας στον ύπνο τους υπόλοιπους κατασκευαστές, που δεν περίμεναν μια τόσο ολοκληρωμένη μοτοσυκλέτα.
Ακόμα και τεχνολογικά η Kawasaki είχε κάνει άλματα με την Uni Track ανάρτηση πίσω, το anti–dive υδραυλικό σύστημα στο μπροστινό και την τοποθέτηση της καδένας στην άκρη των κυλίνδρων και όχι ενδιάμεσ;a του. Τίποτα δεν ήταν ίδιο μετά από αυτή την μοτοσυκλέτα, βάζοντας τις κραταιές τότε ιαπωνικές εταιρίες σε ένα νέο παιχνίδι ανταγωνισμού.
Kawasaki GPZ600R (1985)
Χωρίς ακόμα να έχει συνέλθει ο δίτροχος κόσμος από την «βόμβα» GPZ900R, η Kawasaki προχωρά ένα χρόνο μετά σε άλλη μια εντυπωσιακή κίνηση, παρουσιάζοντας το GPZ600R.
Μπορεί στις μέρες μας η λογική της συμπλήρωσης μιας γκάμας με sport μεγάλου κυβισμού και sport μεσαίου κυβισμού μοντέλα να είναι κάτι σύνηθες, αλλά εκεί την εποχή δεν ήταν.
Για την ακρίβεια, το GPZ600R θεωρείται ως ο γεννήτορας της supersport κατηγορίας, συστήνοντας στον δίτροχο κόσμο την άποψη ότι για την οδηγική απόλαυση σε δρόμο και πίστα, δεν χρειάζονται απαραίτητα κυβισμοί στο λίτρο.
Το GPZ600R είχε τα χαρίσματα του μεγαλύτερου GPZ900R και αποτέλεσε μεγάλη εμπορική επιτυχία, αφού προσφερόταν και σε χαμηλότερη τιμή. «Σήμα κατατεθέν» του μοντέλου θα αποτελέσει το περιμετρικό πλαίσιο, με τις δοκίδες του να κατεβαίνουν σχεδόν σε ευθεία γραμμή, από τον λαιμό μέχρι την βάση έδρασης του ψαλιδιού.
Kawasaki ZZR1100 (1990)
Ο «πόλεμος της τελικής» μεταξύ των Ιαπώνων κατασκευαστών, χωρίζεται σε δύο περιόδους. H μια ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας το 1960 και συνεχίστηκε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980, όπου η Kawasaki κατατρόπωσε τους πάντες με τη διαδοχή των μοντέλων RX1000 (1986) και ZX-10 (1988).
Η δεύτερη περίοδος ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1990, με αυτή την μοτοσυκλέτα. Το ΖΖR1100 δεν ήταν απλά η πιο γρήγορη μοτοσυκλέτα παραγωγής της εποχής της (280+ km/h), αλλά ήταν και αυτή που έθεσε τα standards της νέας εποχής για την κατηγορία των Hyper GT. Για το ZZR1100 δεν ήταν μόνο τα χιλιόμετρα που μπορούσε να γράψει στο κοντέρ του, ήταν πολύ περισσότερο ο τρόπος που συμπεριφερόταν σε αυτές στις μεγάλες ταχύτητες.
Σταθερό και χωρίς να εμπνέει καμία ανησυχία, το ZZR1100 μπορούσε να προσθέσει καμιά 50άρα χιλιόμετρα στη μέση ωριαία ταχύτητα ταξιδιού ενός αναβάτη και το έκανε με τέτοιο τρόπο που όλα έμοιαζαν εύκολα και ασφαλή (και ήταν).
Ήταν επίσης η πρώτη μοτοσυκλέτα της Kawasaki που έφερε ο σύστημα ramair, δηλαδή ένα είδος….φυσικής υπερτροφοδότησης που οδηγούσε το ρεύμα του αέρα από το ρύγχος στο φιλτροκούτι της μοτοσυκλέτας.
Kawasaki ZX-10R (2004)
Στην κατηγορία των Superbikes, όλες οι ιαπωνικές εταιρίες είχαν τις «στιγμές» τους. Η Honda με το CBR900RR Fireblade το 1992, η Υamaha με το R1 του 1998 και η Suzuki με το GSX-R 1000 του 2001.
Για την Kawasaki, η σειρά της ήρθε το 2004. Το ZX-10R έπιασε την κορυφή της απίστευτα ανταγωνιστικής κατηγορίας (ειδικά εκείνη την εποχή), θέτοντας τον πήχη ψηλότερα σε θέματα επιδόσεων, στησίματος και οδηγικής συμπεριφοράς.
Μια ακραία σε γεωμετρικά χαρακτηριστικά μοτοσυκλέτα, η οποία όμως κατάφερνε να διατηρεί τις ισορροπίες. Μεγάλη συνεισφορά σε αυτό είχε η εξεζητημένη σχεδίαση του πλαισίου και μια σειρά από κορυφαίας απόδοσης περιφερειακά.
Ως σύνολο, κατάφερνε να διαχειριστεί τους 184 ίππους που απέδιδε ο τετρακύλινδρος κινητήρας και –το σημαντικότερο- ήταν καλύτερη από τον ανταγωνισμό της εποχής τόσο στον δρόμο όσο και στην πίστα. Ήταν η «στιγμή» της Kawasaki στα superbikes!
Kawasaki H2R Ninja (2015)
Oι πόλεμοι της τελικής έχουν λήξει εδώ και καιρό. Οι αντιμαχόμενες πλευρές συνθηκολόγησαν και έκαναν μια άτυπη μεταξύ τους συμφωνία, ότι δεν θα ξεπεράσουν ποτέ ξανά τα 300 km/h τελικής σε μοτοσυκλέτες που βγάζουν άδεια κυκλοφορίας. H Kawasaki δεν το άντεχε αυτό. Ήταν και θέμα γοήτρου.
Πώς όμως θα γινόταν να εντυπωσιάσει άλλη μια φορά τα πλήθη, αλλά χωρίς να «σπάσει» την συμφωνία «κυρίων» που έχει με τους άλλους κατασκευαστές. Το 2015, μάθαμε πως.
Το H2R προοριζόταν μόνο για χρήση πίστας και αυτό επέτρεψε στην Kawasaki να βγάλει όλα τα καταπιεσμένα απωθημένα της πάνω του.
Υπετροφοδοτούμενο με φυγοκετρικό συμπιεστή, το H2R ήταν ικανό για μια απόδοση της τάξης των 310 ίππων ενώ η τελική του, άτυπα μεν, καταγεγραμμένη σε επίσημη εκδήλωση δε, μπορούσε να φτάσει τα 400 km/h! Tι σημασία έχει αν δεν υπάρξει «απάντηση» από κάποιο άλλο κατασκευαστή; Η Kawasaki, έστω και με «τρίπλα» διαθέτει στη γκάμα της την ταχύτερη μοτοσυκλέτα παραγωγής! Τελεία και παύλα.
